Joseph Pothier

Obecnie Joseph Pothier jest istotnym tematem, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie w sferze gospodarczej czy implikacje w życiu codziennym, Joseph Pothier okazał się tematem wartym analizy i refleksji. W miarę upływu czasu Joseph Pothier nadal wywołuje debaty i kontrowersje, co prowadzi nas do odkrywania jego wielu aspektów i głębszego zagłębiania się w jego znaczenie i konsekwencje. W tym artykule przyjrzymy się bliżej Joseph Pothier i zrozumiemy jego znaczenie w dzisiejszym świecie.

Joseph Pothier
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1835
Bouzemont

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

8 grudnia 1923
Sainte-Cécile

Zawód

muzykolog

Multimedia w Wikimedia Commons

Dom Joseph Pothier OSB (ur. 7 grudnia 1835 w Bouzemont w departamencie Wogezy, zm. 8 grudnia 1923 w klasztorze Conques w Sainte-Cécile[1]) – francuski muzykolog, badacz i wydawca chorału, benedyktyn.

Życiorys

W 1858 roku przyjął święcenia kapłańskie[1][2], następnie podjął posługę w diecezji Saint-Dié[2]. W 1859 roku wstąpił do benedyktyńskiego opactwa św. Piotra w Solesmes, gdzie rok później złożył śluby zakonne[2]. W 1862 roku został subprzeorem tego zgromadzenia, a w 1866 roku wykładowcą teologii[1]. W latach 1892–1914 był redaktorem „Revue du chant grégorien”[3]. Od 1893 roku był przeorem opactwa św. Marcina w Ligugé, a od 1898 roku opatem w restytuowanym klasztorze św. Wandrille’a z Fontenelle[1][2]. Po wymierzonych w zgromadzenia zakonne reformach ministra Waldecka-Rousseau w 1901 roku wyjechał do Belgii[1][2].

Od 1860 roku uczestniczył pod kierownictwem Prospera Guérangera w pracach nad wydaniem nowych ksiąg liturgicznych dla francuskiej kongregacji benedyktynów[2]. Dokonał transkrypcji z najstarszych znanych źródeł chorałowych[2]. Przyczynił się do przywrócenia pierwotnej wersji chorału gregoriańskiego i oczyszczenia go z XVII- i XVIII-wiecznych zniekształceń[2]. Początkowo jego prace, pomimo dobrego przyjęcia w środowisku badawczym, nie znalazły uznania ze strony Watykanu, preferującego wydania ratyzbońskiej oficyny Pusteta[2]. Dopiero w 1904 roku papież Pius X powołał go na przewodniczącego komisji mającej opracować nowe wydanie śpiewów liturgicznych (Editio Vaticana)[1][2][3]. Opracowane przez nią nowe wydania Kyriale (1905), Graduale (1908) i Antiphonale Romanum (1912) oparto w znacznej mierze na pracach Pothiera[2].

Prace

(na podstawie materiałów źródłowych[2][3])

  • Le chant de l’église de Lyon du VIII-e au XVIII-e siècle (1881)
  • De la virga dans les neumes (1882)
  • De la syllabe pénultie des proparoxytons dans le chant grégorien (1906)

Wydania źródłowe

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2][3])

  • Les mélodies grégoriennes d’après la tradition (Tournai 1880)
  • Liber gradualis (Tournai 1883)
  • Processionale monasticum (Solesmes 1888)
  • Varie preces (Solesmes 1888)
  • Liber antiphonarius (Solesmes 1891)
  • Liber responsorialis (Solesmes 1895)
  • Cantus mariales (Paryż 1903)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 5 Pisc–Stra. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2846. ISBN 0-02-865530-3.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 8. Część biograficzna pe–r. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2004, s. 169. ISBN 978-83-224-0837-7.
  3. ↑ a b c d Podręczna encyklopedia muzyki kościelnej. opr. ks. Gerard Mizgalski. Poznań-Warszawa-Lublin: Księgarnia św. Wojciecha, 1959, s. 386.