Julian Tarnawski (prawnik)

Dziś Julian Tarnawski (prawnik) to temat, który budzi duże zainteresowanie i dyskusję w społeczeństwie. Od samego początku Julian Tarnawski (prawnik) przyciągał uwagę ludzi w każdym wieku, kulturach i kontekstach, stając się częstym tematem rozmów zarówno zawodowych, jak i osobistych. Z biegiem czasu Julian Tarnawski (prawnik) ewoluował na różne sposoby i zyskał odpowiednią rolę w różnych aspektach życia codziennego. Dlatego niezbędna jest dogłębna analiza i zrozumienie Julian Tarnawski (prawnik), jego implikacji i wpływu na dzisiejsze społeczeństwo. W tym artykule zagłębimy się w świat Julian Tarnawski (prawnik), aby zająć się jego wieloma aspektami i zaoferować szeroką i wzbogacającą wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.

Ten artykuł dotyczy prawnika Julian Tarnawski. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko „Julian Tarnawski”.
Julian Franciszek Tarnawski
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1908
Okno

Data i miejsce śmierci

13–14 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1939

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:
kampania wrześniowa

Julian Franciszek Tarnawski (ur. 29 stycznia 1908 w Oknie, zm. 13–14 kwietnia 1940 w Katyniu) – polski prawnik, sędzia grodzki, porucznik piechoty rezerwy Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Jana i Julii z Patraszewskich urodzony 29 stycznia 1908 we wsi Okno w ówczesnym powiecie horodeńskim Królestwa Galicji i Lodomerii[1].

W 1930 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[2][1][3] i rozpoczął pracę w Rudkach koło Lwowa, a następnie aplikował w sądzie w Samborze[2]. W 1935 został przeniesiony do Oleska, a w następnym roku mianowano go asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego we Lwowie[2]. 21 stycznia 1938 został mianowany sędzią grodzkim w Olesku[4].

Ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty[3] przy 17 pułku piechoty[1]. 1 grudnia 1932 mianowany podporucznikiem[5]. Na stopień porucznika rezerwy został awansowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1937[2] i 198. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Przydzielony do 52 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Złoczowie[1].

Został zmobilizowany w sierpniu 1939[2]. Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 wzięty do niewoli w rejonie miasta Zaleszczyki w obwodzie tarnopolskim[2] przez Armię Czerwoną, a następnie przekazany NKWD i wywieziony w głąb Rosji. W kwietniu 1940 znajdował się na liście jeńców w obozie w Kozielsku[2], skąd 3 kwietnia 1940 wysłał ostatni list do żony [2]. Między 11 a 12 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[2] – lista wywózkowa 022/3 z 9 kwietnia 1940[2][1]. Między 13 a 14 kwietnia 1940 został zamordowany strzałem w tył głowy w Katyniu[2][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[6][7]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[8][9]. Po odkryciu mogił katyńskich wiosną 1943 jego ciało udało się zidentyfikować w toku ekshumacji nadzorowanych przez władze niemieckie[10] pod numerem 1537[11][12][2][1][13][3] – dosłownie określony jako Tarnowski Juljan (raport dzienny z 8 maja 1943)[2]. Przy jego szczątkach znaleziono wizytówki własne, listy, fotografię[14] oraz medalik[13]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01537, wskazany jako wojskowy, sędzia grodzki – Tarnowski Juljan[14].

Życie prywatne

Julian Tarnawski był żonaty z Heleną Chabałowską, z którą miał córkę Halinę[1].

Upamiętnienie

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień kapitana[15][16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[17] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[18][19].

13 kwietnia 2016, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, w ogrodzie Pałacu Prezydenckiego został zasadzony Dąb Pamięci poświęconego wszystkim Ofiarom Zbrodni Katyńskiej, certyfikat z numerem 1[20][21][22].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 642.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 730.
  3. ↑ a b c Julian Franciszek Tarnawski - ku pamięci. Ogrody Wspomnień. Cmentarz Internetowy , www.ogrodywspomnien.pl .
  4. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. 2, s. 38, 1938-02-15. Warszawa: Ministerstwo Sprawiedliwości. .
  5. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 634.
  6. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  7. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  8. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  9. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  10. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  11. ↑ Auswärtiges Amt, „Amtliches Material zum Massenmord von Katyn“, 1943, s. 208 (niem.).
  12. ↑ Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. .
  13. ↑ a b Lista imienna zaginionych w ZSRR polskich jeńców wojennych z obozów Kozielsk - Ostaszków - Starobielsk, „Orzeł Biały. Polska walcząca o wolność.” (11 (349)), pbc.uw.edu.pl, 12 marca 1949, s. 3 (pol.).
  14. ↑ a b Mariusz Olczak (red.), Katyń. Listy ekshumacyjne i dokumenty Zarządu Głównego Polskiego Czerwonego Krzyża 1943–1944., koszalin.ap.gov.pl, s. 168, ISBN 83-89986-91-4 (pol.).
  15. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  16. ↑ Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem , edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 (pol.).
  17. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 119 (pol.).
  18. ↑ „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. . (pol.).
  19. ↑ Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” , prezydent.pl (pol.).
  20. ↑ Dąb pamięci w ogrodach Pałacu Prezydeckiego - Polska Prowincja Zakonu Pijarów , pijarzy.pl .
  21. ↑ Katyń… Ocalić od zapomnienia. , katyn-pamietam.pl .
  22. ↑ Obchody Dnia Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej , dzieje.pl .

Bibliografia