Julij Chariton
W następnym artykule szczegółowo zbadamy Julij Chariton, istotny temat, który przykuł uwagę ekspertów i ogółu społeczeństwa. Przez lata Julij Chariton był przedmiotem debat, badań i analiz, generując niekończące się badania i sprzeczne opinie. Jego znaczenie i wpływ na współczesne społeczeństwo sprawiają, że jest to temat warty eksploracji i refleksji. W tym artykule będziemy starali się lepiej zrozumieć, czym jest Julij Chariton, jakie są jego konsekwencje i jak może wpływać na różne aspekty naszego codziennego życia.
 Julij Chariton na znaczku pocztowym | |
| Pełne imię i nazwisko |
Julij Borisowicz Chariton |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód, zajęcie |
fizyk jądrowy |
| Alma Mater | |
| Odznaczenia | |
      
| |
Julij Borisowicz Chariton (ros. Ю́лий Бори́сович Харито́н, ur. 14 lutego?/27 lutego 1904 w Petersburgu, zm. 18 grudnia 1996 w Sarowie) – radziecki fizyk jądrowy, kierownik naukowy ośrodka badań atomowych na poligonie Arzamas-16 oraz główny konstruktor radzieckich bomb atomowych i termojądrowych.
Życiorys
- 1920-1925 był studentem wydziału elektromechanicznego petersburskiej politechniki, od wiosny 1921 – fizyko-mechanicznego. W tym roku również zaczął pracę w Instytucie Ioffego, pod kierunkiem Nikołaja Siemionowa.
- 1926-1928 był stażystą w Laboratorium Cavendisha (Cambridge, Anglia) pod kierunkiem dwóch noblistów: Ernesta Rutherforda i Jamesa Chadwicka; otrzymał tam doktorat (D.Sc., Doctor of Science) za dysertację o tytule „O liczeniu scyntylacji wytwarzanych przez cząstki alfa”.
- 1931-1946 po powrocie do Leningradu objął kierownictwo nowego laboratorium badania materiałów wybuchowych w Instytucie Chemii Fizycznej, gdzie kierował pracami nad teorią spalania, detonacji i dynamiki wybuchowości.
- 1939-1941 wraz z Jakowem Zeldowiczem prowadził badania nad jądrowymi reakcjami łańcuchowymi rozszczepienia uranu.
- Od 1946 roku był głównym projektantem i opiekunem ośrodka Arzamas-16 przy Laboratorium nr 2 Akademii Nauk ZSRR. Na stanowisko to wysunął go sam Igor Kurczatow. Do pracy nad programem broni jądrowej pod kierownictwem Charitona zaangażowani byli najlepsi radzieccy fizycy. Ich praca w ścisłej tajemnicy zakończona została pierwszymi i udanymi radzieckimi próbami: jądrową (29 sierpnia 1949) i termojądrową (20 sierpnia 1953). W kolejnych latach pracował nad zmniejszeniem masy głowic jądrowych, zwiększeniem ich energii i niezawodności.
Odznaczenia i nagrody
Został odznaczony m.in. trzykrotnie Medalem „Sierp i Młot” Bohatera Pracy Socjalistycznej (1949, 1951, 1954), pięciokrotnie Orderem Lenina oraz Orderem Czerwonego Sztandaru Pracy. Trzykrotny laureat Nagrody Stalinowskiej (1949, 1951, 1953) i Nagrody Leninowskiej (1956).
Upamiętnienie
Jego nazwiskiem nazwano ulicę w mieście Sarow, wcześniej Arzamas-16. Jako hołd dla naukowca rokrocznie od 1 marca 2001 r. organizowana jest tam konferencja dla uczniów z całej Rosji, nazwana jego nazwiskiem. Popiersie Charitona znajduje się w Petersburgu przy Alei Bohaterów, zaś na ścianie domu, w którym mieszkał w Moskwie wisi tablica pamiątkowa. W 2004 roku ukazał się rosyjski znaczek pocztowy poświęcony Charitonowi.
Bibliografia
- Jerzy Kubowski, Broń jądrowa. Fizyka-budowa-działanie-skutki-historia, Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 2008, ISBN 978-83-204-3386-9, OCLC 749594172.
- David Holloway, Stalin i bomba. Związek Radziecki a bomba atomowa 1939-1956, Piotr Amsterdamski (tłum.), Warszawa: Prószyński i S-ka, 1996, s. -, ISBN 83-7180-032-0, OCLC 316578041.