Juliusz Padlewski-Skorupka

W dzisiejszym świecie Juliusz Padlewski-Skorupka stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na społeczeństwo, znaczenie w miejscu pracy czy powiązania z innymi aktualnymi problemami, Juliusz Padlewski-Skorupka jest tematem, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Dlatego ważne jest, aby przeanalizować i dogłębnie zrozumieć wszystkie jego aspekty i wymiary, aby odpowiednio zająć się jego implikacjami i konsekwencjami. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Juliusz Padlewski-Skorupka, aby zaoferować szeroką i kompletną wizję tego tematu, który jest dziś tak istotny.

Juliusz Padlewski-Skorupka
Julius Ritter Padlewski von Skorupka
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

2 marca 1884
Brzeżany

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1904–1928 i 1939–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Armia Wielkopolska

Jednostki

9 Pułk Strzelców Wielkopolskich
67 Pułk Piechoty
PKU Nowy Targ
PKU Dębica

Stanowiska

dowódca pułku
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 Odznaka Honorowa Austriackiego Czerwonego Krzyża

Juliusz Zygmunt Padlewski-Skorupka (ur. 2 marca 1884 w Brzeżanach, zm. 29 kwietnia[1] 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Juliusza Ludwika Ferdynanda herbu Ślepowron i Izabeli z Czerwińskich[2] herbu Lubicz urodzony w Brzeżanach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii[3][4]. Ojciec był podpułkownikiem i komendantem 2 batalionu Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 55 w Brzeżanach[5][4].

W 1900, po ukończeniu czwartej klasy C. K. Gimnazjum w Brzeżanach, wstąpił do Szkoły Kadetów we Lwowie[3][6].

W 1904 rozpoczął zawodową służbę wojskową w c. i k. Armii. Został wcielony do Bośniacko-Hercegowińskiego Pułku Piechoty Nr 1, który stacjonował w Wiedniu, i którym wówczas dowodził pułkownik Artur Dąbrowski. Pułk ten był jego oddziałem macierzystym aż do 1918[7][8][9][10]. W jego szeregach wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach., a następnie walczył w czasie I wojny światowej. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1904)[11], podporucznika (1 maja 1907)[12], porucznika (1 listopada 1912)[13] i kapitana (1 lipca 1915)[14]. W 1917 został oddelegowany z c. i k. Armii do Polskiej Siły Zbrojnej (niem. Polnische Wehrmacht) i przydzielony do 5 Pułku Piechoty w charakterze doradcy[4], a następnie do Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej[3], w której był wykładowcą karabinów maszynowych, i w której opracował skrypt „Karabin maszynowy 08”[15]. Wiosną 1918 wrócił do c. i k. Armii i został skierowany na front zachodni[4].

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Uruchomił linię telefoniczną łączącą Ostrów Mazowiecką z Warszawą[3][4]. Od 27 kwietnia 1919 do 29 czerwca 1920 dowodził 9 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich, który w wyniku „zjednoczenia Armii Wielkopolskiej z Armią Krajową” został przemianowany na 67 Pułk Piechoty. Na czele tego oddziału walczył w powstaniu wielkopolskim, a następnie wojnie z bolszewikami[16][17]. Od 25 maja 1920 pełnił obowiązki dowódcy XXXIII Brygady Piechoty[3][4]. 5 lipca tego roku wyprowadził brygadę z okrążenia w rejonie miejscowości Kowale, za który to czyn został odznaczony Krzyżem Walecznych[3]. Brygadą dowodził do 10 lipca[4]. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej[18]. Tego samego dnia minister spraw wojskowych zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia podpułkownika”[19]. Od 10 września 1920 do 11 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie 3 Armii, a jego oddziałem macierzystym był nadal 67 pp[4][20].

16 listopada 1921 został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Targ[3]. Pełniąc służbę na stanowisku komendanta PKU pozostawał oficerem nadetatowym 67 pp[21][22]. W lipcu 1927 został przydzielony do nowo utworzonej PKU Dębica na stanowisko komendanta[23][24]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[25][2].

W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[26].

W czasie kampanii wrześniowej 1939, po agresji ZSRR na Polskę, w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Od 28 października 1939 przebywał w obozie kozielszczańskim[27], a 4 listopada osadzono go w obozie jenieckim w Kozielsku[27]. 28 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[27] – lista wywózkowa 052/4 z 27 kwietnia 1940[27][2]. 29 kwietnia 1940 został zamordowany w Lesie Katyńskim[3][1] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[28][29]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[30][31][32], jednak Juliusz Zygmunt Padlewski-Skorupka nie został zidentyfikowany. W Archiwum Robla w pakiecie 01625-04, 05 widnieje podpis „Padlew..." na odwrocie rysunku „Obóz oficerski Wojska Polskiego w Kozielsku, Wielkanoc 1940”[27], który został znaleziony przy szczątkach ppor. rez. Wilhelma Bielaczyca[33][34].

5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[35]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[36] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Życie prywatne

Juliusz Zygmunt Padlewski-Skorupka był żonaty z Teresą z Rosmanerów[2][37]. Miał córki Julię Marię i Teresę Marię, bliźniaczki urodzone 15 kwietnia 1920[4].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ a b Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 571, tu podano, że został zamordowany 30 kwietnia 1940.
  2. ↑ a b c d e Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 460.
  3. ↑ a b c d e f g h Kiński 1995 ↓, s. 365.
  4. ↑ a b c d e f g h i Kościański 2008 ↓, s. 150-152.
  5. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1894 ↓, s. 191, 438.
  6. ↑ Sprawozdanie 1897 ↓, s. 76, wymieniony wśród ucznów, którzy ukończyli II klasę jako „Zygmunt Padlewski”. W sprawozdaniach za 1899 i 1900 nie został wymieniony jako uczeń klas IV i V. Być może znajdował się w grupie uczniów „przeznaczonych do egzaminu poprawczego” ewentualnie grupie uczniów, którzy otrzymali stopień II lub III.
  7. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1905 ↓, s. 656.
  8. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1907 ↓, s. 672.
  9. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 620.
  10. ↑ a b c d e f g h i Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 878.
  11. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1905 ↓, s. 323.
  12. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1907 ↓, s. 324.
  13. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1914 ↓, s. 255.
  14. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 128.
  15. ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 307, 393.
  16. ↑ 67. Pułk Piechoty 1992 ↓.
  17. ↑ Konieczny 1929 ↓, s. 10.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 592, tu dalej występuje jako dowódca 67 pp.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 21 lipca 1920 roku, s. 613.
  20. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 192, 804.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317, 398, 1473.
  22. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 282, 342, 1342.
  23. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 220.
  24. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 115, 162.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 384.
  26. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 324, 939.
  27. ↑ a b c d e Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 571.
  28. ↑ 20 lat temu otwarto Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu - Redakcja Polska - polskieradio.pl , polskieradio.pl (pol.).
  29. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. LIII.
  30. ↑ Historia Zbrodni Katynskiej (pol.).
  31. ↑ Pierwsze ekshumacje w Katyniu. "Wszystko było przesiąknięte zapachem śmierci" - Historia , www.polskieradio.pl (pol.).
  32. ↑ Instytut Pamięci Narodowej - Kraków, Niemcy w Katyniu w 1943 roku, „Instytut Pamięci Narodowej - Kraków” (pol.).
  33. ↑ Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 163.
  34. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 32.
  35. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  36. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. , web.archive.org, s. 7 (pol.).
  37. ↑ Kiński 1995 ↓, s. 365, tu podano nazwisko panieńskie żony „Romsaner”.
  38. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 317.
  39. ↑ Tagesbericht. Das Rote Kreuz. „Neues Wiener Tagblatt”. Nr 122, s. 10, 3 maja 1915. (niem.). 

Bibliografia