Justyna Iskrzycka

W tym artykule szczegółowo zbadamy Justyna Iskrzycka, temat, który wywarł znaczący wpływ na różne aspekty współczesnego społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Justyna Iskrzycka przykuł uwagę naukowców, ekspertów w tej dziedzinie i ogółu społeczeństwa, wywołując debatę i zainteresowanie wokół jego implikacji. Z biegiem lat Justyna Iskrzycka ewoluował i zyskał nowe niuanse, stając się punktem odniesienia, który zaznaczył przed i po w różnych obszarach. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy różne wymiary Justyna Iskrzycka, od jego pochodzenia po dzisiejsze znaczenie, a także możliwe cele w przyszłości. Ponadto zajmiemy się różnymi perspektywami i opiniami, które pojawiły się wokół tego zjawiska, w celu przedstawienia kompleksowej i wzbogacającej wizji Justyna Iskrzycka.

Justyna Iskrzycka
Pełne imię i nazwisko

Justyna Bogusława Iskrzycka

Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1997
Bielsko-Biała

Obywatelstwo

polskie

Informacje klubowe
Klub

AZS-AWF Katowice

Trener

Tomasz Kryk

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
brąz Tokio 2020 kajakarstwo
(K-4 500 m)
Mistrzostwa świata
srebro Montemor-O-Velho 2018 K-2 1000 m
srebro Szeged 2019 K-1 1000 m
brąz Račice 2017 K-2 1000 m
Mistrzostwa Europy
złoto Belgrad 2018 K-2 1000 m
srebro Monachium 2022 K-1 1000 m
srebro Monachium 2022 K-2 1000 m

Justyna Bogusława Iskrzycka (ur. 7 listopada 1997 w Bielsku-Białej[1]) – polska kajakarka, medalistka mistrzostw świata i mistrzostw Europy, brązowa medalistka igrzysk olimpijskich z Tokio (2021).

Życiorys

Karierę sportową rozpoczęła w Górniku Czechowice-Dziedzice, gdzie jej trenerem był Edward Apel, następnie została zawodniczką AZS-AWF Katowice, gdzie trenuje ją Piotr Pisula[2].

Jej pierwszym sukcesem na arenie międzynarodowej był złoty medal mistrzostw Europy juniorów w konkurencji K-2 1000 metrów w 2014 (z Anną Puławską). W tym samym roku zdobyła następnie mistrzostwo świata juniorów w konkurencjach K-2 500 metrów (z Anną Puławską) i K-4 500 metrów (z Pauliną Paszek, Anną Puławską i Katarzyną Kołodziejczyk). W 2015 została ponadto wicemistrzynią świata juniorek w konkurencji K-2 500 metrów (z Zuzanną Matysiak) i brązową medalistką mistrzostw Europy juniorek w konkurencji K-4 500 metrów (z Pauliną Paszek, Heleną Wiśniewską i Katarzyną Kołodziejczyk), w 2017 młodzieżową mistrzynią świata w konkurencji K-2 500 metrów (z Paulina Paszek), młodzieżową mistrzynią Europy w konkurencji K-2 500 metrów (z Katarzyną Kołodziejczyk) i młodzieżową wicemistrzynią Europy w konkurencji K-2 1000 metrów (z Anną Puławską), w 2018 młodzieżową mistrzynią Europy w konkurencji K-2 500 metrów (z Paulina Paszek)[3][4].

Na mistrzostwach świata seniorek wywalczyła brązowy medal w 2017 w konkurencji K-2 1000 metrów (z Pauliną Paszek), srebrny medal w 2018 w konkurencji K-2 1000 metrów (z Pauliną Paszek), srebrny medal w konkurencji K-1 1000 metrów w 2019. W 2019 została mistrzynią Europy seniorek w konkurencji K-2 1000 metrów (z Pauliną Paszek)[3][5].

Reprezentowała Polskę na Igrzyskach Europejskich w Mińsku (2019), gdzie razem z Katarzyną Kołodziejczyk zajęła 5. miejsce w konkurencji K-2 500 metrów[6].

Początkowo nie została zakwalifikowana do składu na igrzyska olimpijskie w Tokio (2021), ale w lipcu 2021 zastąpiła kontuzjowaną Katarzynę Kołodziejczyk[7]. Na igrzyskach wystąpiła w konkurencji K-1 500, gdzie zajęła 3. miejsce w finale B (11. miejsce w klasyfikacji końcowej)[8] oraz w konkurencji K-4 500 metrów, gdzie zdobyła brązowy medal (z Karoliną Nają, Anną Puławską i Heleną Wiśniewską).

Na mistrzostwach Polski seniorów zdobyła 9 złotych medali:

  • K-2 500 metrów: 2015, 2017
  • K-2 1000 metrów: 2016, 2017, 2018, 2019
  • K-4 500 metrów: 2016, 2017
  • K-1 1000 metrów: 2020

W sierpniu 2021 została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[9][10].

Przypisy