Kancelaria Rzeszy

W tym artykule przedstawiamy Kancelaria Rzeszy jako centralny element naszej analizy. Kancelaria Rzeszy jest dziś tematem niezwykle istotnym i interesującym, ponieważ jego wpływ jest odczuwalny w różnych obszarach społeczeństwa. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Kancelaria Rzeszy, badając jego ewolucję historyczną, wpływ w różnych kontekstach oraz implikacje, jakie ma dla teraźniejszości i przyszłości. Aby zapewnić kompleksowy pogląd na Kancelaria Rzeszy, podejdziemy do niego z perspektywy multidyscyplinarnej, oferując w ten sposób kompletną i wzbogacającą analizę dla naszych czytelników.

Kancelaria Rzeszy
Reichskanzlei
Logo
Logo kancelarii
Ilustracja
Stara Kancelaria Rzeszy
Państwo

 III Rzesza

Data utworzenia

1878

Data likwidacji

1945 Rzesza Niemiecka

Siedziba

Berlin

Minister - Szef Kancelarii Rzeszy

Hans Lammers

Adres
Voßstraße 6
Położenie na mapie Berlina
Mapa konturowa Berlina, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kancelaria Rzeszy”
Położenie na mapie Rzeszy Niemieckiej
Mapa konturowa Rzeszy Niemieckiej, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kancelaria Rzeszy”
Ziemia52°30′42″N 13°22′55″E/52,511667 13,381944
Multimedia w Wikimedia Commons
Nowa Kancelaria Rzeszy

Kancelaria Rzeszy (niem. Reichskanzlei) – historyczna nazwa urzędu pomocniczego zapewniającego obsługę niemieckich kanclerzy, kolejno: Cesarstwa Niemieckiego, Republiki Weimarskiej i III Rzeszy.

Od roku 1875 do 1938 ulokowana w tzw. Pałacu Radziwiłłowskim, w Berlinie, przy Wilhelmstraße 77, a od 1939 w nowo wybudowanym według projektu Alberta Speera budynku przy Voßstraße 6. Dla odróżnienia obiekty zaczęto nazywać odpowiednio – Starą Kancelarią Rzeszy i Nową Kancelarią Rzeszy.

W czasie bitwy o Berlin, w ataku na budynek Kancelarii Rzeszy uczestniczyli żołnierze z 248 Dywizji Piechoty i 301 Dywizji Piechoty z 5 Armii Uderzeniowej Armii Czerwonej. Po zakończeniu walk, czerwoną flagę na gmachu zatknęła mjr Anna Nikulina, pełniąca funkcję oficera politycznego 9 Korpusu Armijnego[1].

Po upadku III Rzeszy oba budynki utraciły swoje znaczenie i do roku 1949 zostały całkowicie rozebrane.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zbiniewicz 1988 ↓, s. 276.

Bibliografia