Kanonicy Regularni od Pokuty

W tym artykule chcemy głębiej zagłębić się w temat Kanonicy Regularni od Pokuty, który wzbudził duże zainteresowanie w wielu sektorach społeczeństwa. Kanonicy Regularni od Pokuty zyskał na znaczeniu w ostatnich latach ze względu na jego znaczący wpływ na różne obszary, od zdrowia po technologię. Idąc tym tropem, przeanalizujemy najważniejsze aspekty związane z Kanonicy Regularni od Pokuty, badając jego znaczenie, ewolucję w czasie i przyszłe perspektywy związane z tym tematem. Od swoich początków do obecnego znaczenia, Kanonicy Regularni od Pokuty okazał się punktem zwrotnym, który wyznacza początek i koniec w wielu obszarach, motywując debaty, badania i znaczące zmiany.

Cyriakowie
Herb zakonu
Pełna nazwa

Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty

Nazwa łacińska

Ordo Canonicorum Regularium Mendicantium S. Mariae de Metro de Poenitentia Sanctorum Martyrum

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Data zatwierdzenia

1256

Cyriakowie, Zakon Kanoników Regularnych od Pokuty pod wezwaniem Świętych Męczenników, zwani na Litwie białymi augustianami, zaś w Krakowie markami – zakon rzymskokatolicki powstały w pierwszej połowie XIII wieku, na podstawie reguły św. Augustyna. Miejscem jego powstania był kościół Santa Maria de Metro w Rzymie. W roku 1256 zakon został zatwierdzony przez papieża Aleksandra IV.

Historia

Były to czasy wypraw krzyżowych. Zakon opiekował się rycerzami biorącymi udział w tych wyprawach, grzebał zmarłych i sprawował inne pomocnicze funkcje. Gdy czas wypraw krzyżowych się skończył, zakon zajął się działalnością duszpasterską, a szczególnie kaznodziejstwem i spowiadaniem wiernych, prowadził też działalność edukacyjną.

Strojem zakonnym był biały habit ze szkaplerzem. Nakładano na niego pelerynkę (mucet). Na szkaplerzu i na pelerynce zakonnicy nosili wyszyte czerwone serce z wbitym do niego krzyżem.

Do Polski zostali sprowadzeni z Pragi w roku 1257 przez księcia Bolesława Wstydliwego, z inicjatywy jego żony św. Kingi. Zostali osadzeni w kościele konwentualnym pod wezwaniem św. Marka, dlatego też nazywano ich w skrócie „markami”. Kościół ten ufundowała św. Kinga. Mieli swoje filie również w innych miejscach Polski, m. in w Trzcianie w województwie małopolskim, Pilicy i miasteczku Bogoria w dawnym woj. sandomierskim. Zakon miał swoje siedziby jeszcze na Litwie, m.in. w opactwie Widzieniszki k. Wilna.

Na początku XIX wieku zakon został skasowany. Najdłużej utrzymał się w Polsce, ostatnia jego prowincja została tu zlikwidowana w roku 1832.

Kanoników Regularnych od Pokuty cieszących się świątobliwością życia było kilku: bł. Michał Giedroyć, świątobliwy ks. Jakub Sojecki z Przyrowa oraz trzech anonimowych męczenników z kościoła św. Marka w Krakowie.

Bibliografia