Kanstantowa

W tym artykule szczegółowo przyjrzymy się Kanstantowa, analizując jego wpływ w różnych aspektach i kontekstach. Od momentu powstania do chwili obecnej Kanstantowa był przedmiotem zainteresowania i debaty w wielu sektorach, generując sprzeczne opinie i głębokie refleksje. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w jego znaczenie, wpływ i znaczenie, starając się w pełni zrozumieć jego zakres i wpływ. Dzięki krytycznemu i refleksyjnemu podejściu zajmiemy się różnymi perspektywami i podejściami do Kanstantowa, aby wzbogacić analizę i promować wzbogacającą debatę.

Kanstantowa
Канстантова
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Rejon

sieneński

Sielsowiet

Maszkany

Populacja (2009)
• liczba ludności


180

Nr kierunkowy

+375 2135

Kod pocztowy

211139

Tablice rejestracyjne

2

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kanstantowa”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kanstantowa”
Ziemia54°50′55,4″N 30°01′56,7″E/54,848722 30,032417

Kanstantowa (biał. Канстантова; ros. Константово; hist Konstantów) – wieś na Białorusi, w rejonie sieneńskim obwodu witebskiego, około 21 km na wschód od Sienna.

Historia

Po I rozbiorze Polski w 1772 roku Konstantów, wcześniej należący do województwa witebskiego Rzeczypospolitej, znalazł się na terenie powiatu orszańskiego guberni witebskiej Imperium Rosyjskiego.

Historia majątku jest znana jedynie z przekazu rodzinnego ostatnich właścicieli[1]. Przed 1840 rokiem dobra te należały do rodziny Sanguszków, którzy rozsprzedawali poszczególne folwarki między szlachtę. Wieś i dobra Konstantów nabył Mieczysław Świętorzecki (1814–1862). Wdowa po Mieczysławie, Olimpia z domu Oskierka, i ich córka Józefa, za wsparcie Michała Oskierki, komisarza powstańczego województw: mohylewskiego i mińskiego w czasie powstania styczniowego, zostały zesłane na Sybir, do guberni permskiej. Tam Józefa poznała i wyszła za innego zesłańca, Joachima Obiezierskiego. Po jednej z amnestii, oboje dostali pozwolenie na powrót do Warszawy. Po latach Konstantów został odzyskany z sekwestru przez Olimpię i przekazany przez nią córce i wnukowi, Michałowi Obiezierskiemu, który był ostatnim właścicielem Konstantowa[1].

Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku Konstantów znalazł się na terenie ZSRR. Od 1991 roku znajduje się na terenie Republiki Białorusi[2].

Dawny dwór

Kilka lat po nabyciu dóbr Mieczysław Świętorzecki zbudował w Konstanowie duży, drewniany, parterowy dwór na wysokiej podmurówce, na planie wydłużonego prostokąta, kryty czterospadowym dachem gontowym. Od frontu w centralnej części domu był głęboki ganek z daszkiem wspartym na dwóch parach filarów. Od strony ogrodu na obu skrajach dobudowano pod kątem prostym skrzydła. We wnętrzu było w sumie ponad 20 pomieszczeń różnej wielkości, rozmieszczonych w układzie dwutraktowym. Dom ostatecznie urządzono dopiero pod koniec XIX wieku, po odzyskaniu majątku.

Od tyłu otaczający dwór ogród gwałtownie opadał ku jezioru. Większego parku wokół dworu nie było[1].

Wszystkie zabudowania majątku zostały zniszczone po rewolucji październikowej[2].

Majątek w Konstantowie jest opisany w 1. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d Roman Aftanazy, Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 1: Województwa mińskie, mścisławskie, połockie, witebskie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 298–299, ISBN 83-04-03713-0, ISBN 83-04-03701-7 (całość).
  2. ↑ a b Konstantów na stronie Radzima.org. .