Karl Maria Wiligut

W dzisiejszym świecie Karl Maria Wiligut to temat, który zyskał duże znaczenie i wzbudził zainteresowanie naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. Od początków do obecnej ewolucji Karl Maria Wiligut był przedmiotem licznych debat i dyskusji na temat jego wpływu na społeczeństwo, gospodarkę i politykę. W tym artykule zbadamy różne aspekty Karl Maria Wiligut, od jego znaczenia historycznego po wpływ na współczesny świat. Przeanalizujemy, w jaki sposób Karl Maria Wiligut ukształtował sposób, w jaki myślimy, działamy i odnosimy się do naszego otoczenia, a także sprawdzimy znaczenie, jakie ma ono we współczesnym świecie. Poprzez multidyscyplinarne podejście staramy się rzucić światło na to zjawisko i zaoferować kompleksowe spojrzenie na Karl Maria Wiligut i jego znaczenie w obecnym kontekście.

Karl Maria Wiligut
Weisthor
ilustracja
SS-Brigadeführer SS-Brigadeführer
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1866
Wiedeń

Data śmierci

3 stycznia 1946

Przebieg służby
Lata służby

1884–1919,
1934–1940

Formacja

Armia Austro-Węgier
Schutzstaffel

Jednostki

Morawski Pułk Piechoty Nr 99

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Odznaka za 35-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii 1898 (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Karl Maria Wiligut, pseudonim Weisthor[1] (ur. 10 grudnia 1866 w Wiedniu, zm. 3 stycznia 1946 w Arolsen) – austriacki okultysta, nazywany Rasputinem Himmlera[2], SS-Brigadeführer. Był jednym z najważniejszych okultystów SS.

Życiorys

Urodził się w Wiedniu 10 grudnia 1866 w rodzinie katolickiej, jako syn Franza Karla Wiliguta. Zarówno jego ojciec, jak i dziadek byli oficerami w armii Austro-Węgier.

Gdy miał 14 lat, wstąpił do Kadettenschule w Wiedniu. 1 września 1884 został mianowany na stopień kadeta i wcielony do Morawskiego Pułku Piechoty Nr 99, który wówczas stacjonował w Klosterbruck[3]. 1 listopada 1888 został awansowany na podporucznika, 1 listopada 1892 na porucznika, a 1 listopada 1900 na kapitana. W 1903 został przeniesiony do Czeskiego Pułku Piechoty Nr 88 w Pradze, a w 1907 do Styryjskiego Pułku Piechoty Nr 47 w Gorycji[4]. 1 maja 1912 został mianowany majorem[5]. 1 sierpnia 1917 został mianowany na stopień pułkownika. Jego oddziałem macierzystym był nadal Pułk Piechoty Nr 47[6]. W maju 1918 został przydzielony do komendy obozu dla rekonwalescentów, niedaleko Lwowa, będąc ostatecznie zwolniony ze służby z dniem 1 stycznia 1919. Po przejściu na emeryturę przeniósł się do Morzg (dzisiaj dzielnica niedaleko Salzburga).

W 1906 ożenił się z Malwine Leurs von Treuenringen, z którą miał dwie córki. Na początku XX wieku doszedł do wniosku, że za wszelkie niepowodzenia Niemców jest odpowiedzialny Kościół i Żydzi[7]. W wolnym czasie zainteresował się wiedzą tajemną, którą wykazywał się od wczesnej młodości. Pierwsze teksty neopogańskie opublikował dopiero w 1908. Cieszyły się one dużym zainteresowaniem ariozofów, okultystycznego ugrupowania wierzącego w wyższość i przewodnictwo rasy aryjskiej.

Pierścień SS-Totenkopfring projektu Wiliguta

Staraniem żony w 1924 trafił do szpitala psychiatrycznego, gdzie pozostawał przez około trzy lata[8]. W 1932 wyemigrował do Niemiec. W 1933 poznał Heinricha Himmlera. Okultysta wywarł wrażenie na dowódcy SS. W tym samym roku Wiligut wstąpił w szeregi nazistowskiej formacji, przyjmując pseudonim „Weisthor” (imię legendarnego pogańskiego kapłana, króla i maga).

Uważał się za potomka Azów, nordyckich bogów znanych z mitologii skandynawskiej. Na podstawie neopogańskiego rytuału wymyślił obrzęd ślubny dla członków SS. Zaprojektował też pierścień z trupią czaszką (SS-Totenkopfring), wręczany wyróżniającym się esesmanom[2].

Wiligut szybko awansował. W listopadzie 1934 osiągnął stopień SS-Oberführera, a wiosną 1935 został przeniesiony do Berlina. W 1936 awansowany do stopnia SS-Brigadeführera. Powierzono mu kierowanie wydziałem rasowym SS, ale został też osobistym doradcą Himmlera.

W 1939 nieprzychylni mu oficerowie odkryli jego austriacką tajemnicę. Dowiedzieli się o leczeniu w zakładzie psychiatrycznym. Wiligut miał również słabość do nadużywania alkoholu. Ostatecznie wszystkie te czynniki przeważyły na jego niekorzyść. Himmler nie mógł sobie pozwolić na utratę prestiżu swego stanowiska i Wiligut musiał odejść z SS. W 1940 wrócił do Austrii. Po II wojnie światowej wrócił do Niemiec, gdzie wkrótce zmarł w zapomnieniu.

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Igor Witkowski Wewelsburg. Nazistowski okultzym i nowa religia, wyd. 2018, s. 113
  2. ↑ a b Rasputin Himmlera. www.polskieradio.pl. . (pol.).
  3. ↑ Militär-Schematismus 1885 ↓, s. 268, 467.
  4. ↑ Schematismus 1908 ↓, s. 253, 526.
  5. ↑ Schematismus 1913 ↓, s. 291, 596.
  6. ↑ a b c d e f g Ranglisten 1918 ↓, s. 64, 603.
  7. ↑ Magazyn 21. wiek. Extra, 4/jesień/2020 101 największych zagadek Trzeciej Rzeszy, s. 43
  8. ↑ Karl Maria Wiligut # 984. thirdreicharts.com. .

Bibliografia

  • Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1885. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1884. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1908. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1907. (niem.).
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1913. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1912. (niem.).
  • Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).
  • www.opoka.org.pl