W dzisiejszym świecie Kazimierz Darowicki zajmuje centralne miejsce w społeczeństwie. Niezależnie od tego, czy ze względu na wpływ na kulturę popularną, znaczenie w środowisku akademickim, wpływ na politykę czy znaczenie w historii, Kazimierz Darowicki jest przedstawiany jako temat interesujący, który nie pozostawia nikogo obojętnym. Przez lata Kazimierz Darowicki budził zainteresowanie badaczy, dziennikarzy, pisarzy i zwykłych ludzi, wywołując debaty, refleksje i dyskusje na temat jego znaczenia, ewolucji i wpływu na różne aspekty życia codziennego. W tym artykule zagłębimy się w najważniejsze aspekty Kazimierz Darowicki, badając jego pochodzenie, rozwój i wpływ na dzisiejsze społeczeństwo.
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
29 sierpnia 1955 |
Profesor nauk technicznych | |
Specjalność: elektrochemia, inżynieria korozyjna[1] | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1991 – nauki techniczne |
Habilitacja |
25 marca 1996 – nauki techniczne |
Profesura |
12 lipca 1999[1] |
Pracownik naukowy | |
Wydział | |
Stanowisko |
profesor |
Okres zatrudn. |
od 1981 |
Odznaczenia | |
![]() |
Kazimierz Darowicki (ur. 29 sierpnia 1955 w Gdańsku[2]) – polski elektrochemik, profesor nauk inżynieryjno-technicznych w dyscyplinie inżynieria chemiczna, specjalizujący się inżynierii korozyjnej.
W 1981 r. ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej i rozpoczął pracę naukową na tej uczelni. W 1991 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych. Tematem jego rozprawy doktorskiej była Symulacyjna i korelacyjna analiza widm immitancyjnych inhibitowanej reakcji elektrodowej (promotor: Józef Kubicki). W 1996 roku, na podstawie pracy Wpływ amplitudy sygnału pobudzającego na immitancję procesu elektrodowego, uzyskał stopień doktora habilitowanego, a tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 1999 r.[1][3]
Od roku 2024 jest członkiem Komitetu Inżynierii Chemicznej i Procesowej PAN[4]. Członek Zarządu Gdańskiego Towarzystwa Naukowego[5].
Od 1996 r. pełni funkcję kierownika utworzonej przez siebie Katedry Elektrochemii, Korozji i Inżynierii Materiałowej Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej[6]. Organizator kierunku studiów „Korozja”[7] Pełni funkcję kierownika Studium Podyplomowego „Zabezpieczenie Przeciwkorozyjne”. Organizator Centrum Technologii Wodorowych PG i Szkoły Doktorskiej Wdrożeniowej. Organizator certyfikowanych kursów specjalistycznych „Inspektor powłok organicznych” z aprobatą DNV, „Inspektor ochrony katodowej” z uznaniem UDT[8].
Specjalista z zakresu inżynierii korozyjnej. Autor ponad 260 publikacji naukowych skatalogowanych w bazie Scopus. Twórca nowej techniki pomiarowej: dynamicznej elektrochemicznej spektroskopii impedancyjnej. Specjalizuje się w analizie czasowo-częstotliwościowej procesów elektrochemicznych i korozyjnych oraz w analizie szumów elektrochemicznych. Promotor 25 prac doktorskich[4]. Współautor manuskryptów:
Pages 384 – 470 April 21, Wiley 2008, doi.org/10.1002/9783527619306.ch8
Realizator około 500 prac badawczych, ekspertyz naukowych i wdrożeń dla różnych jednostek gospodarczych krajowych i zagranicznych z zakresu monitorowania korozyjnego, ochrony katodowej i powłok organicznych. Za działalność naukowo-wdrożeniową uzyskał w roku 2023 Nagrodę Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego[9]. Ważniejsze dokonania wsparte rekomendacjami to[10]:
Srebrny medal na targach iENA 2022 w Norymberdze[11] oraz Nagroda Główna GRAND PRIX i medal platynowy na XV Międzynarodowych Targach Wynalazczości i Innowacji INTARG®2022[12] za opracowanie i wdrożenia sensora do oceny szybkości korozji ogólnej i wodorowej[13].