Kazimierz Dratwiński
W tym artykule zagłębimy się w ekscytujący świat Kazimierz Dratwiński, badając jego różne aspekty i wpływ w różnych obszarach. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Kazimierz Dratwiński wzbudził zainteresowanie zarówno ekspertów, jak i fanów. Poprzez wszechstronną analizę zbadamy jego ewolucję w czasie i jego dzisiejsze znaczenie. Dodatkowo poznamy perspektywy ekspertów w danej dziedzinie, którzy pozwolą nam głębiej poznać Kazimierz Dratwiński i jego implikacje. Ten artykuł ma na celu przedstawienie kompletnej i wzbogacającej wizji Kazimierz Dratwiński, zachęcając czytelników do refleksji i głębszego zagłębienia się w ten fascynujący temat.
| |
 porucznik piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
4 marca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
20 sierpnia 1920 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Kazimierz Józef Dratwiński (ur. 4 marca 1893 w Mątwach, zm. 20 sierpnia 1920 w Warszawie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w 4 marca 1893 w Mątwach (obecnie część Inowrocławia), w rodzinie Franciszka, kierownika ruchu, i Wiktorii z Kowalskich. Po ukończeniu szkoły powszechnej w Mątwach wyjechał do Dessau, ówczesnej stolicy Księstwa Anhaltu, gdzie rozpoczął naukę w wyższej szkole realnej. Tam 13 sierpnia 1914 zdał egzamin maturalny. W 1914 powołany do armii niemieckiej. Ukończył kurs oficerski w Spandau.
W 1918 został zdemobilizowany w stopniu podporucznika. Po powrocie na Kujawy, w Kruszwicy współorganizował oddziały powstańcze i w ich składzie walczył między innymi o Łabiszyn. W nowo zorganizowanym 5 pułku Strzelców Wielkopolskich objął dowództwo III batalionu. W 1919 mianowany porucznikiem. Wziął udział w rewindykacji Pomorza. Skierowany z macierzystym pułkiem na front ukraiński, a później na litewsko-białoruskim. W czasie odwrotu, w krytycznych chwilach ponosił na równi z żołnierzami trudy, by podnieść jego ducha. Boso, z kijem w ręku, zatrzymał się na pozycji pod Warszawą. Pełen humoru i pewności naszego zwycięstwa, pocieszając w okopach strudzonego walkami i marszem żołnierza. Podczas obrony Warszawy jego batalion bronił pozycji w rejonie Wiązownej. W nocy z 17 na 18 sierpnia poprowadził atak batalionu na okopy nieprzyjacielski zdobywając je, biorąc jeńców i tabory. W walce został ciężko ranny. 20 sierpnia 1920 zmarł w szpitalu w Warszawie. 29 sierpnia 1920 pochowany został w Inowrocławiu. Za czyny bojowe odznaczony pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. We wniosku napisano: był jednym z najdzielniejszych oficerów pułku, zawsze swoją nadzwyczajną brawurą odwagą służył przykładem swoim podwładnym. Awansowany pośmiertnie na stopień kapitana.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 352 – pośmiertnie 13 maja 1921
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 16 marca 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Przypisy
- ↑ Kolekcja ↓, s. 1, 4.
- ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
- ↑ a b Kolekcja ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 34.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 28 maja 1921, s. 994.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81.
Bibliografia
- Dratwiński Kazimierz Józef. Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.23-1707 . Wojskowe Biuro Historyczne. .
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. .
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.