W dzisiejszym świecie Kazimierz Kling to temat, który przyciągnął uwagę wielu osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie we współczesnym społeczeństwie, wpływ na codzienne życie ludzi, czy wpływ na polu zawodowym, Kazimierz Kling stał się podstawowym elementem w różnych obszarach. Od znaczenia w nauce po wpływ na kulturę popularną, Kazimierz Kling okazał się tematem cieszącym się dużym zainteresowaniem szerokiego grona odbiorców. W tym artykule szczegółowo zbadamy wiele aspektów Kazimierz Kling, analizując jego znaczenie, implikacje i znaczenie we współczesnym świecie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | |
Narodowość | |
Tytuł naukowy |
profesor |
Odznaczenia | |
![]() |
Kazimierz Jan Kling (ur. 29 sierpnia 1884 w Przemyślu, zm. 14 czerwca 1942 w Warszawie) – profesor chemii, twórca polskiej szkoły analityków i metodyków badań ropy naftowej i gazu ziemnego.
Urodził się w rodzinie nauczyciela Stefana oraz Jadwigi z Sękowskich. W 1902 ukończył C.K. Gimnazjum w Przemyślu, a w 1907 chemię na Uniwersytecie Lwowskim. Jako pracownik uniwersytetu uzyskał doktorat (1908) a następnie habilitację (1913). W tym czasie skonstruował szereg innowacyjnych urządzeń laboratoryjnych. Z powodu wybuchu wojny wyjechał do Wiednia, gdzie skonstruował kieszonkowy tester zawartości dwutlenku węgla. W 1916 powrócił do Lwowa, zostając najbliższym współpracownikiem prof. Ignacego Mościckiego w spółce badawczej Metan. Od 1917 był redaktorem naczelnym czasopisma o tej samej nazwie. Wspólnie z Mościckim prowadził specjalistyczne badania wykorzystania gazu ziemnego i ropy naftowej. W roku akademickim 1924/25 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego UL. Od 1926 mieszkał w Warszawie, dokąd przeniesiony został Chemiczny Instytut Badawczy. W 1929 został mianowany profesorem zwyczajnym chemii ogólnej na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. W latach 1935–1939 był trzecim i ostatnim przed wybuchem II wojny światowej dyrektorem Chemicznego Instytutu Badawczego[1]. W 1938 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[2]. Jako profesor zwyczajny Politechniki Lwowskiej w stanie nieczynnym z dniem 31 sierpnia 1938 został przeniesiony w stan spoczynku[3].
Po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939 ewakuował się wraz z instytutem do Rumunii. Wiosną 1942 powrócił do Warszawy, gdzie wkrótce zmarł.
Jego żoną była Maria Siemaszkowa, córka aktorki Wandy, z którą nie miał dzieci.