Kazimierz Piotrowski (ur. 1940)

W dzisiejszym świecie Kazimierz Piotrowski (ur. 1940) stał się tematem o dużym znaczeniu i dyskusji w różnych obszarach. Od polityki po kulturę popularną, Kazimierz Piotrowski (ur. 1940) przykuł uwagę wielu ludzi i wywołał bezprecedensową debatę. Jego wpływ był odczuwalny wszędzie, prowokując do refleksji nad przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. W tym artykule zbadamy wiele aspektów i wymiarów Kazimierz Piotrowski (ur. 1940), analizując jego wpływ na dzisiejsze społeczeństwo i oferując wyjątkową perspektywę na to zjawisko.

Kazimierz Piotrowski
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1940
Wolbrom

Zawód, zajęcie

polski elektronik, alpinista i grotołaz

Alma Mater

Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Medal za Wybitne Osiągnięcia Sportowe
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Piotrowski (ur. 2 lutego 1940 w Wolbromiu) – polski elektronik, specjalista sprzętu komputerowego, alpinista i grotołaz.

Życiorys

Maturę uzyskał w I Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze w 1957. Studia na Wydziale Elektroniki Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1964[1]. Pracę dyplomową wykonał we wrocławskich zakładach ELWRO, gdzie rozpoczął pracę zawodową[2][3]. W 1974 przeniósł się do Instytutu Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów we Wrocławiu, a w 1984 do wrocławskiego oddziału Instytutu Łączności[4]. Od 1988 pracował w prywatnych przedsiębiorstwach elektronicznych i komputerowych. Zajmuje się systemami automatyzacji i projektowaniem sprzętu komputerowego[5].

Działalność górska i jaskiniowa

Wielka Studnia o głębokości 66 m w Jaskini Śnieżnej w Tatrach
Grupa wrocławska w Hindukuszu, 1971. Od lewej: Antoni Sidorowicz, Tadeusz Barbacki, Stanisław Anioł, Janusz Fereński. Stoją: Mirosław Bogucki, Kazimierz Piotrowski, Jerzy Wojnarowicz, Kazimierz Głazek i Roman Bebak
Masyw Noszaka (7492 m) w Hindukuszu widziany w chmurach z obozu bazowego. Piramida Aspe Syah (6350 m) jest w środku fotografii 36°25′54,1″N 71°49′41,9″E/36,431700 71,828300
Panorama gór Djurjura w Algierii

Jest członkiem i uczestnikiem wypraw jaskiniowych Sekcji Grotołazów Wrocław od 1962[6][7]. Był członkiem zwyczajnym wrocławskiego Klubu Wysokogórskiego[8].

W 1968 wziął udział w wyprawie do jaskiń Kaukazu Zachodniego. Zdobył wtedy szczyt Elbrusa (5642 m)[9].

Na przełomie grudnia 1968 i stycznia 1969 uczestniczył w wyprawie kierowanej przez Bernarda Uchmańskiego na dno Jaskini Śnieżnej. Wyprawa dokonała wspinaczkowego wyjścia od Syfonu Dominiki do otworu Jaskini Śnieżnej. Był to ówczesny rekord świata (640 m pomiędzy dnem a otworem wejściowym jaskini) we wspinaczce jaskiniowej bez korzystania z lin i drabinek[10]. Członkami wyprawy byli także Roman Galar, Jerzy Masełko, Andrzej Ostromęcki, Norbert Pospieszny i Marek Trzeciakowski[11][12]. Wszyscy zostali odznaczeni Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe.

W lipcu 1969 razem z Janem Juszkiewiczem i Antonim Sidorowiczem przeszedł główną grań Tatr Wysokich.

W 1970 uczestniczył w wyprawie wrocławskiej Sekcji Grotołazów do Jaskini Nazarowskiej w zachodniej części Kaukazu, która w tym czasie była najgłębszą jaskinią ZSSR. Wyprawa osiągnęła poziom około -500 m w warunkach zalewania jaskini przez wodę. Wyprawa miała także aspekt badawczy, jej kierownikiem naukowym był Marian Pulina[13].

W 1971 wziął udział w wyprawie w Hindukusz. Razem z Kazimierzem Głazkiem zdobył szczyty Aspe Syah (6350 m) i Sakhe Kalan (5880 m)[14][15]. Aspe Syah („Czarny Koń”) wznosi się na bocznej grani Noszaka (7492 m)[16]. Wejście na Aspe Syah zostało określone jako „wyróżniające się największym nagromadzeniem trudności z wszystkich wielkich dróg przebytych przez Polaków w Hindukuszu Wysokim”[17].

W 1972 uczestniczył w wyprawie do jaskini Anou Boussouli w rejonie Atlasu Telskiego, w masywie Djurdjura, w Algierii. Jaskinia ta była wtedy najgłębszą jaskinią Afryki (-505 m). Wyprawa dokonała przejścia do dna, co było trzecim przejściem tej jaskini[18].

Uprawiał narciarstwo zjazdowe[19].

Przypisy

  1. ↑ Włodzimierz Wolski (red.), 60 lat Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej, Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2012, s. 270, ISBN 978-83-7493-693-4 .
  2. ↑ Barbara Maćkowiak, Andrzej Myszkier, Bogdan Safader, Polskie komputery rodziły się w ELWRO we Wrocławiu, Grażyna Trzaskowska (red.), Wrocław: Archiwum Państwowe we Wrocławiu, 2017, s. 17, ISBN 978-83-7795-013-5 .
  3. ↑ Historia Zakładów Elektronicznych ELWRO we Wrocławiu – część 1 , polskiekomputery.pl, 2019 .
  4. ↑ Bronisław Piwowar, Ludzie w Elwro (red. 17) , Polskie Towarzystwo Informatyczne – Historia Informatyki, 2020, strony 18 i 45, pliki do pobrania w formatach .pdf i .pps .
  5. ↑ Bolesław Krygowski i inni, System Modułów Automatyzacji SMA-M, „„MERA” Biuletyn Przemysłu Komputerowych Systemów Automatyzacji i Pomiarów” (4), Warszawa: Zjednoczenie Przemysłu Automatyki i Aparatury Pomiarowej „Mera”, 1978, s. 3–7, ISSN 0239-3689 .
  6. ↑ Elżbieta Pomorska i inni, Sekcja Grotołazów Wrocław – 50 lat Sekcji Matki Naszej 1955–2005, „Korkociąg”, wydanie specjalne, Sekcja Grotołazów Wrocław, październik 2005, s. 4.
  7. ↑ Jerzy Fereński, W piwnicy i jeszcze głębiej, „Konfrontacje”, wydanie specjalne z okazji jubileuszu (1959–2003) Studenckiego Klubu Pałacyk we Wrocławiu, 31 maja 2003, s. 5 .
  8. ↑ Członkowie Klubu Wysokogórskiego, „Taternik”, 47 (2), 1971, s. 89, ISSN 0137-3155 .
  9. ↑ Andrzej Ostromęcki, Wrocławscy grotołazi w Kaukazie, „Taternik”, 46 (4), 1969, s. 165, ISSN 0137-3155 .
  10. ↑ Bernard Uchmański, 1969 – Rekord świata w podziemnej wspinaczce, Adam Pyka (red.), System „Jaskinia Wielka Śnieżna”: Historia eksploracji, wyd. III, monografia, 2014, s. 6, 28 .
  11. ↑ Bernard Uchmański, Z głębin Tatr po rekord świata, „Taternik” (3), 1970, s. 97–101, ISSN 0137-8155 .
  12. ↑ Andrzej Macko, Siedmiu śmiałych, „Express Wieczorny”, XIII (11), 1969, s. 1 i 5, ISSN 0137-9119.
  13. ↑ Kazimierz Piotrowski, Na dno najgłębszej jaskini ZSSR, „Taternik”, 47 (2), 1971, s. 77–80, ISSN 0137-3155 .
  14. ↑ Aneta Marek, Pasmo Hindukusz jako cel eksploracji polskiej w latach 1960–1983, „Słupskie Prace Geograficzne”, 10, 2013, s. 95, ISSN 1641-8468 .
  15. ↑ Janusz Kurczab, Historia polskiego wspinania – Hindukusz cz. I , wspinanie.pl, 2009 .
  16. ↑ Kazimierz Głazek, Polskie konie pod Noszakiem, „Taternik”, XLVIII (4), 1972, s. 161–163, ISSN 0137-3155 .
  17. ↑ Stanisław Biel, Jerzy Wala, Krakowsko-wrocławska wyprawa w Hindukusz, „Taternik”, XLVIII (4), 1972, s. 147–154, ISSN 0137-3155 .
  18. ↑ 1972, Sekcja Grotołazów Wrocław, Algieria, Wyprawy zagraniczne polskich grotołazów, 1972 .
  19. ↑ Henryk Piecuch, Marciarstwo wysokogórskie – Sudeckie Mistrzostwa Klubu Wysokogórskiego, „Taternik”, 47 (3), 1971, s. 130, ISSN 0137-3155 .