W tym artykule będziemy odkrywać fascynujący świat Kazimierz Szczekowski, temat, który przykuł uwagę milionów ludzi na całym świecie. Od wpływu na społeczeństwo po możliwe przyszłe implikacje, Kazimierz Szczekowski wywołał debaty, badania i niekończące się sprzeczne opinie. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w jego historię, badać różne aspekty i badać jego znaczenie dzisiaj. Niezależnie od tego, czy znasz Kazimierz Szczekowski, czy odkrywasz jego znaczenie po raz pierwszy, ten artykuł zachęca Cię do refleksji nad tematem, który niewątpliwie nadal pozostawia swoje piętno w naszym społeczeństwie.
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
14 marca 1900 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
do 1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
oficer do zleceń |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Kazimierz Szczekowski (ur. 14 marca 1900 w Babinie, zm. 1940 w Katyniu) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
Urodził się 14 marca 1900 w Babinie, w ówczesnym powiecie bracławskim guberni podolskiej, w rodzinie Jana, lekarza, i Wandy z Kossowskich (1875–1925), działaczki oświatowej, społecznej i niepodległościowej, pośmiertnie odznaczonej Krzyżem Niepodległości[1][2]. Był młodszym bratem działaczy niepodległościowych oraz oficerów dyplomowanych Wojska Polskiego: Stanisława (1896–1966), podpułkownika pilota i Władysława (1898–1944?), podpułkownika artylerii[1].
Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem 25. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[3]. 9 listopada 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie z dniem 1 listopada 1920[4].
W latach 1921–1930 pełnił służbę w 59 pułku piechoty w Inowrocławiu[5][6][7][8]. W międzyczasie, 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 406. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9], a 27 stycznia 1930 awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 170. lokatą w korpusie oficerów piechoty[10]. Od 15 czerwca do 7 sierpnia 1930 roku odbył praktykę w 15 pułku artylerii polowej w Bydgoszczy, a od 15 października do 15 grudnia 1930 roku ukończył Kurs próbny przy Wyższej Szkole Wojennej. 5 stycznia 1931 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930/1932[11]. Z dniem 1 listopada 1932 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[12]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 129. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Wiosną 1939 pełnił służbę w Dowództwie 19 Dywizji Piechoty w Wilnie na stanowisku oficera do zleceń[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie putywlskim[14], a następnie w Kozielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu.
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[15]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.