W dzisiejszych czasach Kazimierz Szosland to temat, który wzbudza zainteresowanie wielu osób na całym świecie. Z biegiem czasu Kazimierz Szosland zyskał duże znaczenie w różnych dziedzinach, od polityki po naukę, w tym kulturę i ogólnie społeczeństwo. Jego wpływ był tak znaczący, że wywołał debaty, kontrowersje i głębokie refleksje zarówno wśród ekspertów, jak i zwykłych obywateli. W tym artykule przeanalizujemy rolę, jaką obecnie odgrywa Kazimierz Szosland i zbadamy jej implikacje w różnych kontekstach.
![]() | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
21 stycznia 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 kwietnia 1944 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne |
|
Jednostki | |
Stanowiska |
kierownik Grupy Sportu Konnego |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Kazimierz Szosland (ur. 21 stycznia 1891 w Grzymaczewiu, zm. 20 kwietnia 1944) – major administracji (kawalerii) Wojska Polskiego, srebrny medalista olimpijski w jeździectwie w konkurencji drużynowych skoków przez przeszkody.
Urodził się w rodzinie Stanisława i Kazimiery z Białobrzeskich, właścicielki części dóbr Grzymaczew i Włocin w gminie Błaszki w Kaliskiem. W 1902 rodzina Szoslandów przeniosła się do Kalisza, gdzie w latach 1905–1911 Kazimierz był uczniem Szkoły Handlowej w Kaliszu. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej, które musiał przerwać z powodu wybuchu I wojny światowej. Od 14 stycznia 1915 do wybuchu rewolucji październikowej służył w kawalerii armii Imperium Rosyjskiego.
18 listopada 1918 zgłosił się ochotniczo do służby w Wojska Polskiego i został przydzielony do 2 pułku Ułanów Grochowskich im. gen. J. Dwernickiego. W szeregach walczył na wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu na stanowisku kierownika Grupy Sportu Konnego[1], pozostając w barwach 2 pułku ułanów. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 33. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[2][3].
Dwukrotnie startował w igrzyskach olimpijskich – w Paryżu (1924) i w Amsterdamie (1928)[4]. Był rekordzistą pod względem startów w konkursach o Puchar Narodów (23 starty), odniósł 9 zwycięstw: Nicea (1925, 1928), Nowy Jork (1926), Warszawa (1927, 1931, 1933), Ryga (1931, 1932), Spa (1935).
Zginął 20 kwietnia 1944 w lasach pod Grodziskiem Mazowieckim w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach[4].