Keith Moon

Wygląd przypnij ukryj Keith Moon
Ilustracja
Keith Moon w 1975
Imię i nazwisko

Keith John Moon

Pseudonim

Moon the Loon, Uncle Ernie

Data i miejsce urodzenia

23 sierpnia 1946
Londyn

Data i miejsce śmierci

7 września 1978
Londyn

Przyczyna śmierci

alkoholizm, narkomania
przedawkowanie klometiazolu

Instrumenty

perkusja, trąbka sygnałowa, tuba

Gatunki

rock

Zawód

muzyk

Aktywność

1964–1978

Powiązania

Screaming Lord Sutch, The Beachcombers, The Who

Keith John Moon (ur. 23 sierpnia 1946 w Londynie, zm. 7 września 1978 tamże) – brytyjski muzyk, perkusista zespołu The Who.

Dołączył do zespołu w 1964, kiedy to zastąpił Douga Sandoma. Moon, ze swoją maniakalną, szaloną stroną i życiem pełnym nadużywania alkoholu, imprezowania i innych przyjemności, prawdopodobnie reprezentował młodzieńczą, szaloną stronę rock & rolla, a także jego autodestrukcyjną stronę; był duszą The Who, tak samo jak Pete Townshend był jego mózgiem, a Roger Daltrey jego sercem. Zagrał na wszystkich albumach zespołu od wydanego w 1965 roku My Generation, do Who Are You z 1978. Zmarł dwa tygodnie po wydaniu tej płyty.

W 2007 muzyk został sklasyfikowany na 2. miejscu listy 50 najlepszych perkusistów rockowych według Stylus Magazine.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Central Middlesex Hospital w londyńskiej dzielnicy Wembley. Był pierwszym dzieckiem Alfreda “Alfa” i Kathleen “Kit” Moon. Miał dwie młodsze siostry, Lindę (ur. 1949) i Lesley (ur. 1958). Matka zajmowała się prowadzeniem domu, ojciec był mechanikiem silnikowym. Mieszkał nieopodal stadionu Wembley. W wieku 14 lat został wyrzucony ze szkoły.

Wczesna kariera muzyczna

W wieku 12 lat dołączył do ogólnonarodowej organizacji młodzieżowej Sea Cadet Corps, gdzie ubrany w mundurek, stał się sygnałowym i trąbił. Potem grał na bębnie. W wieku 14 lat dostał od matki swój pierwszy zestaw perkusyjny, perłowo niebieski Premier. Rodzice chcieli, aby miał jakieś zajęcie po tym, jak w 1961 został wyrzucony ze szkoły. Początkowo sam uczył się gry, nie pobierał nauki.

Rok później, w 1962 w Music Club w hotelu Oldfield spotkał perkusistę Carlo Little’a, grającego dla Screaming Lord Sutch. Po tym spotkaniu, Little dawał mu lekcje gry na perkusji przez kilka miesięcy. Rozpoczął wtedy też grę w zespole The Escorts. Pod koniec 1962 dołączył do The Beachcombers, gdzie pozostał przez 18 miesięcy. Zespół grał głównie rock and roll, a Keith wciąż był upominany o głośne granie.

The Who

W wieku 17 lat dołączył do The Who (kwiecień 1964). Keith wziął udział w przesłuchaniu, kiedy to grupa szukała perkusisty. Przesłuchanie odbyło się w The Old Hotel w Greenford. Muzyk pojawił się na przesłuchaniu ze swoją matką. Przesłuchanie zakończyło się prawie kompletnym zdewastowaniem perkusji. Moon eksperymentował na różnych zestawach perkusyjnych. Grupa słynęła z niszczenia swoich instrumentów podczas koncertów, co stało się bardzo modne i było naśladowane przez inne grupy muzyczne. Moon był zespołowym błaznem i uwielbiał robić przeróżne dowcipy. Był także entuzjastą śpiewania. Chciał, aby jego głos pojawiał się w piosenkach The Who, na co nie godzili się pozostali członkowie zespołu.

Życie prywatne

17 marca 1966 ożenił się w sekrecie ze swoją ciężarną dziewczyną Kim Kerrigan (właściwie Maryse Elizabeth Patricia Kerrigan). Ich córka, Amanda, urodziła się cztery miesiące po ślubie, 12 lipca 1966 w londyńskim Central Middlesex Hospital. W 1973 po latach znoszenia przemocy domowej i zdrad małżeńskich, żona opuściła Keitha zabierając ze sobą córkę. Rozwiedli się w kwietniu 1975. W latach 1968–1969 związany był z groupie Pamelą Des Barres. W latach 1975–1978 był w związku z modelką Annette Walter-Lax.

Śmierć

Keith został zaproszony wraz ze swoją dziewczyną, Annette Walter-Lax, na przyjęcie z okazji premiery filmu The Buddy Holly Story wydane przez Paula McCartneya. Przyjęcie miało miejsce 6 września 1978.

Keith walczył z uzależnieniem od alkoholu, pomimo to tego wieczoru nie stronił od niego. W środku nocy Keith wrócił z Annette do mieszkania należącego do Harry’ego Nilssona, gdzie poszli spać. Po przebudzeniu się rano i zjedzeniu śniadania oraz obejrzeniu filmu zasnął powtórnie. Annette także poszła spać. Obudziła się około godziny 15:40. Zaniepokoiła się tym, że Keith nie chrapie, natychmiast zadzwoniła po ambulans. Pobudzenie akcji serca nic nie dało. Ciało zabrano do Middlesex Hospital, gdzie natychmiast stwierdzono śmierć.

Policyjne śledztwo wykazało, że Keith Moon zmarł podczas snu po zażyciu 32 tabletek (z czego 26 nie zostało nawet wchłoniętych) klometiazolu (Heminevrin), leku, który był częścią programu wyjścia z alkoholizmu. Tabletki te miały osłabiać głód alkoholowy, Keith natomiast popił je alkoholem. Po długoletnim używaniu narkotyków i piciu alkoholu organizm nie wytrzymał. Zmarł późnym popołudniem 7 września 1978 w pokoju numer 9 na 12 Curzon Place, London. W tym samym pokoju zmarła w 1974 roku Cass Elliot.

Moon zmarł kilka tygodni po wydaniu Who Are You, w wieku 32 lat.

Kontrowersje

Moon był wysoce destrukcyjny. Niszczył pokoje hotelowe, domy przyjaciół, nawet swój dom. Często wyrzucał przez okna meble. Umieszczał w toaletach fajerwerki, po czym je wysadzał. Tego typu wydarzenia miały przeważnie miejsce po zażyciu alkoholu i narkotyków, od których był uzależniony. Uwielbiał szokować publiczność i być zawsze w centrum uwagi.

W dniu 4 stycznia 1970 Moon udawał się na otwarcie dyskoteki w Hatfield. Bentleya prowadził jego ochroniarz i zarazem kierowca Neil Boland. Po imprezie samochód Moona został zaatakowany przez grupę skinheadów. Boland wyszedł z samochodu, aby oczyścić drogę, zaś Moon usiadł za kierownicą samochodu. Boland był bity przez napastników i wylądował na ziemi przed samochodem. Keith nie widząc go, dodał gazu i przejechał kierowcę, który poniósł śmierć. Larry Smith z The Bonzo Dog Doodah Band, którego podwozili, był w samochodzie i twierdził, że Neil zostawił samochód na luzie, i ten zaczął powoli toczyć się. Keith chciał go zatrzymać i dlatego wskoczył za kółko. Dochodzenie oczyściło Keitha z winy.

Praca poza The Who

Wybrana filmografia

Rok Tytuł Rola Reżyser
1971 Dwieście moteli (200 Motels) The Hot Nun Tony Palmer, Frank Zappa
1973 To będzie dzień (That'll Be the Day, film dokumentalny) J.D. Clover Claude Whatham
1974 Syn Draculi (Son of Dracula) muzyk: hrabia Downes Freddie Francis
Harry and Ringo's Night Out Promo Reel (animowany film krótkometrażowy) Keith (głos) Michael Viner
Gwiezdny pył (Stardust) J.D. Clover Michael Apted
Sonic Boom (film krótkometrażowy) Mad Doctor Cherman Jeffrey Mandel
1975 Tommy wujek Ernie Ken Russell
1978 Sextette projektant sukienek Ken Hughes
1979 Dzieciaki są w porządku (The Kids Are Alright, film dokumentalny) w roli samego siebie Jeff Stein
1997 Message to Love: The Isle of Wight Festival (mat. archiwalne, film dokumentalny) w roli samego siebie Murray Lerner
2009 The Who: At Kilburn 1977 (wideo) perkusista Jeff Stein
2011 Amazing Journey: The Story of The Who (mat. archwiwalne, film dokumentalny) w roli samego siebie Paul Crowder, Murray Lerner

Przypisy

  1. ↑ Keith Moon w bazie Discogs.com (ang.)
  2. ↑ Keith Moon. Listal. . (ang.).
  3. ↑ Behind the Curtain – Tracking Down Keith Moon. Rock Cellar Magazine. . . (ang.).
  4. ↑ Keith Moon. SensaCine.com. . (hiszp.).
  5. ↑ Keith Moon Pictures. FanPix.Net. . (ang.).
  6. ↑ Bruce Eder: Keith Moon Biography. AllMusic. . (ang.).
  7. ↑ Roger Daltrey reminisces about Keith Moon. „Daily Express”. . (ang.).
  8. ↑ a b The Death of Keith Moon. Findadeath. . (ang.).
  9. ↑ Stylus Magazine's 50 Greatest Rock Drummers. Stylus Magazine. . (ang.).
  10. ↑ Keith Moon Biography, Videos & Pictures. Drum Lessons. . . (ang.).
  11. ↑ Keith Moon. TV.com. . (ang.).
  12. ↑ Tony Fletcher's iJamming!...Keith Moon 2. iJamming.net. . (ang.).
  13. ↑ Dylan Jones: Roger Daltrey: 'Keith Moon lived his entire life as a fantasy'. „GQ”, 2018-08-11. . (ang.).
  14. ↑ Keith Moon. Rotten Tomatoes. . (ang.).
  15. ↑ Remembering The Amazing Who Drummer Keith Moon On The 35th Anniversary Of His Death. Geeks of Doom. . (ang.).
  16. ↑ Der wilde Clown unter den Schlagzeugern. Deutschlandradio Kultur. . (niem.).
  17. ↑ Brian Wilson Showed Up To Keith Moon’s 28th B-Day Party In A Bath Robe. FeelNumb.com. . . (ang.).
  18. ↑ Keith Moon w bazie Notable Names Database (ang.)
  19. ↑ Keith Moon (1946-1978). Find A Grave Memorial. . (ang.).
  20. ↑ a b Keith Moon Relationships. FamousFix.com. . (ang.).
  21. ↑ Craig McLean: Good time girl: memories of super groupie Pamela Des Barres. „The Guardian”. . (ang.).
  22. ↑ Keith Moon’s Last Interview, 1978. Open Culture. . (ang.).
  23. ↑ Keith Moon. This Day in Music.com. . . (ang.).
  24. ↑ 37 Years Ago: Keith Moon of the Who Dies. Ultimate Classic Rock. . (ang.).
  25. ↑ Partying in 70s London with bad boy Keith Moon. Daily Telegraph. . (ang.).
  26. ↑ VIDEO'S OF THE WEEK - KEITH MOON. Classic Rock Bottom. . (ang.).
  27. ↑ Legend: The Keith Moon Story-Play Better Faster. DRUM! Magazine. . (ang.).
  28. ↑ 21 Celebrities Who Have Killed Someone. Criminal Justice. . . (ang.).
  29. ↑ Keith Moon was not driving. Tripod. . (ang.).
  30. ↑ How rich is Keith Moon?. How Rich?. . . (ang.).
  31. ↑ a b c d e f g h Keith Moon w bazie IMDb (ang.)
  32. ↑ a b c d Keith Moon w bazie Filmweb
The Who
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
EP'ki
Encore Series
Ścieżki dźwiękowe
Single
Filmografia
Powiązane
Kontrola autorytatywna (osoba):Encyklopedie internetowe: