Klasa robotnicza idzie do raju
Obecnie Klasa robotnicza idzie do raju to temat, który przykuł uwagę wielu ludzi na całym świecie. Od swoich początków w historii po dzisiejsze znaczenie Klasa robotnicza idzie do raju był przedmiotem debaty, badań i refleksji. Dzięki wielu aspektom i wpływowi na społeczeństwo Klasa robotnicza idzie do raju stał się tematem zainteresowania osób w każdym wieku i o każdym zawodzie. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne wymiary Klasa robotnicza idzie do raju i jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od wpływu na gospodarkę po znaczenie w kulturze popularnej, Klasa robotnicza idzie do raju pozostawił niezatarty ślad w historii ludzkości. Dołącz do nas w tej podróży przez ekscytujący świat Klasa robotnicza idzie do raju i odkryj wszystko, co kryje się za tym fascynującym tematem.
 Gian Maria Volonté w scenie z filmu. | |
| Gatunek |
dramat obyczajowy |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
17 września 1971 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
125 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz |
Elio Petri |
| Główne role | |
| Muzyka | |
| Zdjęcia |
Luigi Kuveiller |
| Scenografia | |
| Kostiumy |
Franco Carretti |
| Montaż |
Ruggero Mastroianni |
Klasa robotnicza idzie do raju (wł. La classe operaia va in paradiso) – włoski dramat obyczajowy z 1971 roku w reżyserii Elio Petriego.
Obraz został nagrodzony Złotą Palmą na 25 MFF w Cannes w 1972, ex aequo ze Sprawą Mattei Francesco Rosiego. Specjalne wyróżnienie na tym festiwalu otrzymał również Gian Maria Volonté, odtwórca głównych ról w obydwu zwycięskich filmach.
Fabuła
Lulu Massa jest tokarzem akordowym i jednocześnie przodownikiem pracy w fabryce w Mediolanie. Jego wysoka wydajność nie daje mu jednak niczego poza nieprzychylnym stosunkiem kolegów. W ferworze pracy Lulu traci palec, co związkowcom daje asumpt do organizacji protestu i walki o lepsze warunki pracy. Lulu za podszeptem goszystowskich działaczy studenckich włącza się do historii, najpierw jako agitator, później jako uczestnik rozruchów, dzięki czemu traci pracę i w efekcie załamuje się. Ostatecznie wraca do pracy, gdzie jednak już tylko wegetuje na podrzędnym stanowisku.
Tytuł filmu nawiązuje do sceny proroczego snu, w którym ludzie pracy nie mogą po śmierci wejść do raju, gdyż drogę zagradza im mur.
Obsada
- Gian Maria Volonté jako Lulu Massa
- Mariangela Melato jako Lidia
- Luigi Diberti jako Bassi
- Salvo Randone jako Militina
- Federico Scrobogna
- Gino Pernice
- Giuseppe Fortis
- Renata Zamengo
Produkcja
Zdjęcia kręcono w San Pietro Mosezzo (prowincja Novara) w regionie Piemontu[1].
Przypisy
- ↑ Franco Prono: La classe operaia va in paradiso. Retroscena di un film novarese. Enciclopedia del Cinema in Piemonte. . (wł.).
Linki zewnętrzne
- Klasa robotnicza idzie do raju w bazie IMDb (ang.)
- Klasa robotnicza idzie do raju w bazie Filmweb
| 1960–69 |
|
|---|---|
| 1970–79 |
|
