W dzisiejszym świecie Klasyczny pomór świń staje się coraz ważniejszy. Od początków do dzisiejszego znaczenia Klasyczny pomór świń był przedmiotem badań, debat i kontrowersji. Jego wpływ obejmuje wiele aspektów, od społeczeństwa, polityki, gospodarki, kultury, technologii i nie tylko. W tym artykule zbadamy znaczenie Klasyczny pomór świń i jego wpływ w różnych obszarach. Poprzez głęboką i szczegółową analizę będziemy starali się lepiej zrozumieć rolę, jaką Klasyczny pomór świń odgrywa w naszym codziennym życiu i na całym świecie.
Klasyczny pomór świń (łac. Pestis clasica suum, ang. classical swine fever – CSF) – zaraźliwa, zakaźna choroba wirusowa świń domowych i dzików cechująca się wybroczynowością.
Wywołuje go wirus RNA z rodziny Flaviviridae, rodzaj Pestivirus, podobny do BVD-MD, BDV. Od 1994 r. Polska jest uznawana za kraj wolny od klasycznego pomoru świń, występuje on jeszcze w Niemczech, Francji, Rosji i innych krajach stanowiąc poważny problem ekonomiczny.
We wrześniu 2018 roku klasyczny pomór świń pojawił się w Japonii. Był to pierwszy przypadek choroby w tym państwie od 1992 roku[1].
Rezerwuarem są dziki, świnie i dzikie świnie afrykańskie. Źródłem zakażenia są najczęściej zwierzęta chore, bezobjawowi nosiciele a także pośrednio ptaki, sprzęt inseminacyjny, zakażona woda, pokarm, odchody[2], zarażają się również płody w macicy. Wirus namnaża się w migdałkach, następuje wiremia, atakuje tkanki limfatyczne i szpik powodując immunosupresję, leukopenię, trombocytopenię. Śmiertelność przy postaci ostrej zbliża się do 100%; ozdrowieńcy zyskują trwałą odporność.
Zmiany anatomopatologiczne:
Choroba zwalczana z urzędu, obowiązek poinformowania powiatowego lekarza weterynarii. Zakaz szczepień, ścisła izolacja i wybijanie sztuk zakażonych, podejrzanych o zakażenie i o chorobę, dezynfekcja[3]. Utylizować należy również skażone produkty żywnościowe, bowiem mrożone mięso dzika może stanowić źródło zakażenia przez blisko rok, zaś solone jelita przez od 3 do 5 miesięcy. W przypadku trucheł wirusy dezaktywują się po blisko 2–3 dniach, jedynie w szpiku kości długich wirulencja utrzymuje się przez ponad 15 dni[2].