Klasyfikacja praktyczna instrumentów muzycznych

W tym artykule omówimy temat Klasyfikacja praktyczna instrumentów muzycznych z różnych perspektyw i podejść, aby zapewnić czytelnikowi głębokie i pełne zrozumienie tego tematu, który jest dziś tak istotny. Uwzględnione zostaną aspekty historyczne, kulturowe, społeczne i naukowe związane z Klasyfikacja praktyczna instrumentów muzycznych, aby zapewnić wszechstronną i całościową wizję jego znaczenia i wpływu w różnych obszarach. Poprzez szczegółową i rygorystyczną analizę będziemy starali się zaoferować czytelnikowi pełną i zaktualizowaną wizję Klasyfikacja praktyczna instrumentów muzycznych, w celu promowania krytycznej i wzbogacającej refleksji na temat tego tematu i jego wpływu na współczesne społeczeństwo.

Klasyfikacja praktyczna, zwyczajowa instrumentów muzycznych – systematyka instrumentów muzycznych stosowana równolegle z klasyfikacją naukową, grupująca instrumenty według sposobu wzbudzania drgań, cech konstrukcyjnych, właściwości muzycznych i możliwości wykonawczych[1][2][3][4].

Jest powszechnie przyjętą i stosowaną metodą kategoryzowania instrumentów muzycznych. W przeciwieństwie do klasyfikacji opracowanej przez Curta Sachsa i Ericha Moritza von Hornbostela nie opiera się na jednolitych kryteriach, przez co nie jest uznawana za naukową; nazywana jest systematyką zwyczajową[2] lub praktyczną[1]. W pewnych zakresach pokrywa się z systematyką Hornbostela-Sachsa (wszystkie instrumenty strunowe są chordofonami i vice versa)[3][5], w innych pokrywa się częściowo (wszystkie instrumenty dęte są aerofonami, ale nie wszystkie aerofony są instrumentami dętymi[6][7][8]), w jeszcze innych grupuje elementy kilku kategorii naukowych (np. instrumenty perkusyjne to membranofony i idiofony[3])[2].

Przypisy

Bibliografia