Klasztor sióstr dominikanek w Tarnobrzegu

Obecnie Klasztor sióstr dominikanek w Tarnobrzegu jest szeroko dyskutowanym tematem, który wzbudził zainteresowanie wielu ludzi na całym świecie. Od momentu pojawienia się Klasztor sióstr dominikanek w Tarnobrzegu wywołał kontrowersje i debaty, wywołując sprzeczne opinie wśród ekspertów i ogółu społeczeństwa. W tym artykule dokładnie przeanalizujemy wszystko, co jest związane z Klasztor sióstr dominikanek w Tarnobrzegu, od jego pochodzenia po obecne implikacje, aby zapewnić globalną i kompletną wizję, która pozwoli na dokładne zrozumienie tego, tak aktualnego dzisiaj tematu.

Klasztor sióstr dominikanek
w Tarnobrzegu
Zabytek: nr rej. A-532 z 22.04.1991
Ilustracja
Klasztor – widok od strony Wisły
Państwo

 Polska

Miejscowość

Tarnobrzeg

Kościół

rzymskokatolicki

Właściciel

Zgromadzenie Sióstr św. Dominika

Klauzura

nie

Typ zakonu

żeński

Data budowy

1861–1866

Położenie na mapie Tarnobrzega
Mapa konturowa Tarnobrzega, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Klasztor sióstr dominikanekw Tarnobrzegu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Klasztor sióstr dominikanekw Tarnobrzegu”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Klasztor sióstr dominikanekw Tarnobrzegu”
Ziemia50°38′10″N 21°44′54″E/50,636111 21,748333

Klasztor sióstr dominikanek w Tarnobrzegu – Wielowsi – zabytkowy (A-532 z 22.04.1991)[1], XIX-wieczny kompleks budynków kościelno - klasztornych Zgromadzenia Sióstr św. Dominika znajdujący się na tarnobrzeskim osiedlu Wielowieś, w tamtejszej parafii św. Gertrudy i św. Michała Archanioła, wzniesiony w latach 1861–1866 według projektu Aleksandra Gebauera (1828–1888).

Zgromadzenie zostało założone przez Matkę Kolumbę Białecką w 1861 roku. Z tyłu kościoła znajduje się grób założycielki zakonu. Z wielowiejskim klasztorem związana była bł. Julia Rodzińska.

Podczas powodzi w 2010 r. Wielowieś została całkowicie zalana, również budynków klasztornych (kuchni, pralni, refektarza, kaplicy oraz pokoi sióstr wraz z wyposażeniem) nie udało się uratować przed zalaniem[2].

Przypisy

Zobacz też