Koczkodan czerwonouchy

W dzisiejszym świecie Koczkodan czerwonouchy to temat, który przykuł uwagę wielu osób i ekspertów z różnych dziedzin. Od momentu pojawienia się Koczkodan czerwonouchy wzbudził duże zainteresowanie i był przedmiotem licznych badań, badań i debat. Zjawisko to wzbudziło u wielu ludzi zarówno ciekawość, jak i strach, ponieważ jego wpływ na różne aspekty współczesnego życia jest niezaprzeczalny. Koczkodan czerwonouchy okazał się istotnym i niezwykle istotnym tematem w naszym współczesnym społeczeństwie, a jego wpływ wydaje się stale rosnąć. W tym artykule dokładnie zbadamy różne aspekty Koczkodan czerwonouchy i przeanalizujemy jego wpływ w różnych obszarach, oferując kompleksowe i wnikliwe spojrzenie na ten temat, który jest dziś tak istotny.

Koczkodan czerwonouchy
Cercopithecus erythrotis[1]
Waterhouse, 1838[2]
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

naczelne

Podrząd

wyższe naczelne

Nadrodzina

koczkodanowce

Rodzina

koczkodanowate

Podrodzina

koczkodany

Plemię

Cercopithecini

Rodzaj

koczkodan

Gatunek

koczkodan czerwonouchy

Podgatunki
  • C. e. erythrotis Waterhouse, 1838
  • C. e. camerunensis Hayman, 1940[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Koczkodan czerwonouchy[5] (Cercopithecus erythrotis) – gatunek ssaka naczelnego z podrodziny koczkodanów (Cercopithecinae) w obrębie rodziny koczkodanowatych (Cercopithecidae).

Taksonomia

Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1838 roku brytyjski przyrodnik George Robert Waterhouse nadając mu nazwę Cercopithecus erythrotis[2]. Miejsce typowe to wyspa Bioko, Gwinea Równikowa[6][7]. Holotyp to okaz (sygnatura BMNH Mammals 1855.12.24.410) ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Londynie[8]. Podgatunek camerunensis opisał formalnie w 1940 roku brytyjski zoolog Robert William Hayman nadając mu nazwę Cercopithecus erythrotis camerunensis[3]. Miejsce typowe to Badchama, Region Południowo-Zachodni, Kamerun[3]. Holotyp to skóra, czaszka i szkielet pozaczaszkowy na wpół dorosłego samca (sygnatura BMNH Mammals 1939.317) ze zbiorów Muzeum Historii Naturalnej w Londynie; okaz zebrał 28 kwietnia 1933 roku Ivan T. Anderson[9].

C. erythrotis należy do grupy gatunkowej cephus[10]. Podgatunek camerunensis krzyżuje się z C. cephus cephus na niewielkim obszarze na południe od rzeki Sanaga w pobliżu jej ujścia, między Tinaso a jeziorem Tisongo w Kamerunie[10].

Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World rozpoznają dwa podgatunki[10].

Etymologia

  • Cercopithecus: gr. κερκοπίθηκος kerkopithēkos „małpa z długim ogonem”, od gr. κερκος kerkos „ogon”; πιθηκος pithēkos „małpa”[11].
  • erythrotis: gr. ερυθρος eruthros „czerwony”; -ωτις ōtis „-uchy”, od ους ous, ωτος ōtos „ucho”[12].
  • camerunensis: Kamerun, Afryka Zachodnia[13].

Zasięg występowania

Koczkodan czerwonouchy występuje w zależności od podgatunku[10][5]:

  • C. erythrotis erythrotis – koczkodan czerwonouchy – obszary górskie na środkowej i południowej części wyspy Bioko w Gwinei Równikowej.
  • C. erythrotis camerunensis – koczkodan kameruński – południowo-wschodnia Nigeria (na wschód od dolnej rzeki Cross) i zachodni Kamerun (na północ od dolnego biegu rzeki Sanaga); występuje również na niewielkim obszarze na południe od rzeki Sanaga, w pobliżu jej ujścia, między Tinaso a jeziorem Tissongo.

Morfologia

Długość ciała (bez ogona) samic 40–45 cm, samców 45–50 cm, długość ogona samic 46–55 cm, samców 56–77 cm; masa ciała samic 2,3–3,5 kg, samców 3,5–4,5 kg[14][15]. Jest to nieduża, jasno zabarwiona małpa. Jej twarz jest charakterystyczna. Sierść dookoła oczu ma sinoniebieski odcień. Nos i uszy są ceglastoczerwone. Sierść na policzkach ma żółte zabarwienie i jest dość długa. Reszta futra jest zabarwiona na złocistobrązowy kolor, przy czym kończyny są bardziej szare, a ogon – czerwony[16][17].

Ekologia

Zachowanie

Żyje w grupach do 30 osobników[4]. W jednej grupie może być tylko jeden dorosły samiec. Gatunek ten z reguły jest płochliwy[16].

Głos

W przeciwieństwie do innych gatunków koczkodanów wydaje ciche, niesłyszalne na dalekie dystanse nawoływania[17].

Środowisko naturalne

Gatunek ten żyje w lasach deszczowych, na terenach nizinnych i wyżej położonych. Czasami spotykany jest blisko ludzkich osiedli, w szczególności w Gwinei Równikowej[4].

Pożywienie

Wszystkożerny. W skład diety tego ssaka wchodzą owoce, owady, liście i inne zielone części roślin[16].

Rozród

Koczkodany czerwonouche z reguły rodzą jedno dziecko raz na okres od jednego do trzech lat, ciąża trwa 5 do 6 miesięcy[17].

Status i ochrona

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (ang. vulnerable ‘narażony’)[4]. Z powodu płochliwości, dane dotyczące jego liczebności nie są pewne. Według badań na wyspie Bioko, gdzie jest najliczniejszym gatunkiem naczelnych (z wyjątkiem ludzi), liczebność tego gatunku spada – od ok. 30 tysięcy w 1986 do ok. 20 tysięcy w 2006[4].

Szczególnym zagrożeniem dla tego gatunku jest wycinka lasów deszczowych w celu przekształcenia ich w pola uprawne. Ponadto koczkodany czerwonouche są zwierzętami łownymi – ich mięso jest często spotykane na rynkach w Malabo[4].

Małpy te znajdują się w wielu rezerwatach przyrody, m.in. w parkach narodowych Cross River (Nigeria) i Korup (Kamerun)[17].

Przypisy

  1. ↑ Cercopithecus erythrotis, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b G.R. Waterhouse. On some New Species of Mammalia from Fernando Po. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 6, s. 59, 1838. (ang.). 
  3. ↑ a b c I.T. Sanderson. The Mammals of the North Cameroons Forest Area. Being the Results of the Percy Sladen Expedition to the Mamfe Division of the British Cameroons. „Transactions of the Linnean Society of London”. 24 (7), s. 649, 1940. DOI: 10.1111/j.1096-3642.1940.tb00342.x. (ang.). 
  4. ↑ a b c d e f A. Hofner i inni, Cercopithecus erythrotis, The IUCN Red List of Threatened Species 2020, wersja 2021-2 (ang.).
  5. ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 45. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  6. ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Cercopithecus erythrotis. Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) . Johns Hopkins University Press, 2005. .
  7. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Cercopithecus erythrotis Waterhouse, 1838. ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) . American Society of Mammalogists. . (ang.).
  8. ↑ 1855.12.24.410. Data Portal . Natural Museum History. . (ang.).
  9. ↑ 1939.317. Data Portal . Natural Museum History. . (ang.).
  10. ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 238. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
  11. ↑ T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 172, 1904. (ang.). 
  12. ↑ The Key to Scientific Names ↓, erythrotis .
  13. ↑ The Key to Scientific Names ↓, camerunensis .
  14. ↑ D. Zinner, G.H. Fickenscher, Ch. Roos, M.V. Anandam, E.L. Bennett, T.R.B. Davenport, N.J. Davies, K.M. Detwiler, A. Engelhardt, A.A. Eudey, E.L. Gadsby, C.P. Groves, A. Healy, K.P. Karanth, S. Molur, T. Nadler, M.C. Richardson, E.P. Riley, A.B. Rylands, L.K. Sheeran, N. Ting, J. Wallis, S.S. Waters & D.J. Whittaker: Family Cercopithecidae (Old World Monkeys). W: R.A. Mittermeier, A.B. Rylands & D.E. Wilson (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 3: Primates. Barcelona: Lynx Edicions, 2013, s. 689–690. ISBN 978-84-96553-89-7. (ang.).
  15. ↑ Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 155. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  16. ↑ a b c D.W. Macdonald: The Encyclopedia of Mammals (3 ed.). Oxford University Press, 2007. DOI: 10.1093/acref/9780199206087.001.0001. ISBN 978-0-19-172805-1. .
  17. ↑ a b c d Red-eared guenon fact file. Wildscreen Arkive. . . (ang.).

Bibliografia

  • The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).