Konstanty Hegel

W tym artykule porozmawiamy o Konstanty Hegel, temacie, który był przedmiotem debat i dyskusji przez lata. Konstanty Hegel to temat o ogromnym znaczeniu w dzisiejszym społeczeństwie, ponieważ wpływa na różne obszary życia codziennego, takie jak zdrowie, polityka, kultura i gospodarka. W całej historii Konstanty Hegel odgrywał fundamentalną rolę w kształtowaniu tożsamości i budowaniu społeczności. W tym sensie ważne jest przeanalizowanie wpływu, jaki Konstanty Hegel wywarł w różnych kontekstach i jego ewolucji w czasie. W tym artykule staramy się zająć różnymi perspektywami i aspektami związanymi z Konstanty Hegel, aby zaoferować wszechstronną i wzbogacającą wizję na ten temat.

Konstanty Hegel
Data i miejsce urodzenia

18 lutego 1799
Warszawa

Data i miejsce śmierci

20 lipca 1876
Warszawa

Dziedzina sztuki

rzeźba

Ważne dzieła

Pomnik Syreny na Starym Mieście
Mauzoleum Potockich w Wilanowie

Multimedia w Wikimedia Commons
Pomnik Syreny na Rynku Starego Miasta

Konstanty Hegel (ur. 18 lutego 1799 w Warszawie, zm. 20 lipca 1876 tamże[1]) – rzeźbiarz i pedagog.

Życiorys

Urodził się w pochodzącej z Austrii, a osiadłej w Warszawie około połowy XVIII w. rodzinie rzeźbiarskiej. Rzeźbiarzami byli jego ojciec Antoni Hegel i dziadek Józef Hegel. Nauki pobierał w Liceum Warszawskim, które ukończył w roku 1819. W latach 1819–1823 studiował na Oddziale Sztuk Pięknych Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego pod kierunkiem Pawła Malińskiego, Antoniego Brodowskiego i Antoniego Blanka. Jesienią 1823 roku wyjechał do Rzymu, gdzie kontynuował studia w Akademii św. Łukasza i Akademii Francuskiej w latach 1823–1827 i 1829–1830. Przerwa w studiach w latach 1827–1829 spowodowana była wyjazdem do Warszawy, do której powrócił po ich ukończeniu[2].

W czasie powstania listopadowego został mianowany setnikiem Gwardii Bezpieczeństwa. Po upadku powstania, od roku 1831 prowadził własną pracownię rzeźbiarską. W latach 1844–1862 był profesorem rzeźby i rysunku ornamentacyjnego w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie. Od roku 1865 pracował jako profesor w Szkole Rysunkowej w Warszawie. Utrata wzroku w roku 1868 spowodowała jego wycofanie się z działalności pedagogicznej, artystycznej i społecznej[3]. Ostatnie lata życia spędził w nędzy i osamotnieniu.

Jego uczniami byli m.in.: Andrzej Pruszyński, Bolesław Syrewicz i Pius Weloński[4].

Jest autorem wielu dzieł rzeźbiarskich o zróżnicowanej tematyce. Do najważniejszych należą: pomnik Syreny w Warszawie, oprawa architektoniczna pomnika nagrobnego Aleksandry i Stanisława Kostki Potockich w Wilanowie (wspólnie z Jakubem Tatarkiewiczem)[5], pomnik oficerów lojalistów poległych w powstaniu listopadowym (8 lwów i 4 orły, reszta pomnika jest autorstwa Antonia Corazziego)[6], dekoracja rzeźbiarska Teatru Wielkiego w Warszawie oraz liczne figury, ołtarze i ambona katedry warszawskiej (ok. 1839)[7].

Opracował Katalog muszkułów zewnętrznych ciała ludzkiego dla użytku sposobiących się na artystów (1845)[8].

Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 177-I-24)[9].

Życie prywatne

Jego synem był rzeźbiarz Władysław Hegel[10].

Przypisy

  1. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 40
  2. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 40 i jej biogramy ojca i dziadka str. 93, 94
  3. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 40, 41
  4. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 40
  5. ↑ Karol Mórawski: Cmentarze warszawskie. Warszawa: Wydawnictwo Nowy Świat, 2012, s. 208. ISBN 978-83-7386-457-3.
  6. ↑ Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, s. 162. ISBN 83-7005-211-8.
  7. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 41, 42
  8. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 40
  9. ↑ Cmentarz Stare Powązki: KONSTANTY HEGEL, Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne .
  10. ↑ Melbechowska-Luty 1979, s. 43

Bibliografia

  • Melbechowska-Luty A., Bartnicka-Górska H. i in., Słownik artystów polskich i obcych w Polsce działających, tom III. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Polska Akademia Nauk, Wrocław 1979, s. 40–44.