Koszt krańcowy
Wygląd przypnij ukryj
Przykład krzywej kosztu krańcowego. Oś Q to wielkość produkcji, a oś P – cena.
Koszt krańcowy (koszt marginalny, ang. marginal cost, MC) – koszt jaki ponosi producent w związku ze zwiększeniem wielkości produkcji danego dobra o jedną jednostkę. Stanowi przyrost kosztów całkowitych związany z produkowaniem dodatkowej jednostki dobra.
Przy danej wielkości produkcji danego dobra producent ponosi określone koszty. Jeżeli zwiększy swoją produkcję o jedną jednostkę, wówczas koszty całkowite produkcji zwiększą się. Różnica w wielkości kosztów jakie producent ponosił wcześniej i kosztów jakie ponosi po zwiększeniu produkcji stanowi właśnie koszt krańcowy. Jest to inaczej koszt wyprodukowania dodatkowej jednostki dobra.
Ujęcie matematyczne
W ujęciu matematycznym koszty krańcowe są pochodną funkcji kosztów całkowitych ze względu na wielkość produkcji.
K C ′ = K M = Δ K C Δ W {\displaystyle KC'=KM={\frac {\Delta KC}{\Delta W}}}
gdzie:
- K M {\displaystyle KM} – koszty marginalne
- K C {\displaystyle KC} – koszty całkowite
- W {\displaystyle W} – wielkość produkcji
– koszty marginalne
– koszty całkowite
– wielkość produkcjiKoszty krańcowe wskazują na dynamikę kształtowania się kosztów całkowitych w zależności od wielkości produkcji.
Zobacz też
Bibliografia
- Samuelson A.A., Nordhaus W.D., Ekonomia 2, PWN, Warszawa, 2007
- Sloman J., Podstawy ekonomii, PWE, Warszawa, 2001