Krogulec trzypręgowy

W obszarze Krogulec trzypręgowy rośnie zainteresowanie zrozumieniem jego wpływu na różne aspekty społeczeństwa. Od wpływu na gospodarkę po wpływ na zdrowie i dobre samopoczucie, Krogulec trzypręgowy odgrywa kluczową rolę w naszym codziennym życiu. Wraz z postępem technologii i globalizacją znaczenie zrozumienia i analizy Krogulec trzypręgowy staje się coraz bardziej istotne. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Krogulec trzypręgowy, obejmując wszystko, od jego początków po przyszłe implikacje. Dodatkowo przeanalizujemy najnowsze badania i opinie ekspertów w tej dziedzinie, aby rzucić światło na ten zróżnicowany i złożony temat.

Krogulec trzypręgowy
Aerospiza tachiro
(Daudin, 1800)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

szponiaste

Rodzina

jastrzębiowate

Podrodzina

jastrzębie

Plemię

Accipitrini

Rodzaj

Aerospiza

Gatunek

krogulec trzypręgowy

Synonimy
  • Falco tachiro Daudin, 1800
  • Accipiter tachiro (Daudin, 1800)[1]
Podgatunki

zobacz opis w tekście

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Krogulec trzypręgowy[3] (Aerospiza tachiro) – gatunek średniej wielkości ptaka drapieżnego z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae), zamieszkujący Afrykę Subsaharyjską. Nie jest zagrożony wyginięciem.

Systematyka

Takson ten po raz pierwszy opisał Daudin w 1800 roku pod nazwą Falco tachiro[4]. Jako lokalizację holotypu autor wskazał Knysnę znajdującą się w Kraju Przylądkowym w Południowej Afryce. Wyróżniono 8 podgatunków A. tachiro[5]. Podgatunki toussenelii, macroscelides, lopezi i canescens przez część systematyków są wydzielane do osobnego gatunku o nazwie krogulec białobrody (A. toussenelii)[5][1][6]. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) do A. toussenelii zalicza też podgatunek unduliventer[7].

Występowanie

Ptak ten zamieszkuje w zależności od podgatunku[5][8]:

  • A. tachiro unduliventer[a] (Rüppell, 1836) – krogulec abisyński[3] – Etiopia, Erytrea.
  • A. tachiro sparsimfasciatus (Reichenow, 1895) – południowy Sudan, Somalia na południe przez Afrykę Wschodnią, Zanzibar i południowo-wschodnią Demokratyczną Republikę Konga, po północną Angolę, północną Zambię, północne Malawi i północny Mozambik.
  • A. tachiro pembaensis Benson & H. F. I. Elliott, 1975 – Pemba (Tanzania).
  • A. tachiro tachiro (Daudin, 1800) – krogulec trzypręgowy[3] – południowa Angola, południowa Zambia, południowe Malawi i południowy Mozambik na południe po RPA.
  • A. tachiro macroscelides (Hartlaub, 1855) – krogulec rdzawopręgi[3] – Senegal i Gambia do zachodniego Kamerunu.
  • A. tachiro lopezi (Alexander, 1903) – Bioko.
  • A. tachiro toussenelii (J. Verreaux, E. Verreaux & Des Murs, 1855) – krogulec białobrody[3] – południowy Kamerun do północnej i zachodniej Demokratycznej Republiki Konga.
  • A. tachiro canescens (Chapin, 1921) – wschodnia Demokratyczna Republika Konga do zachodniej Ugandy.

Morfologia

Długość ciała 35–40 cm, rozpiętość skrzydeł około 70 cm, masa ciała samców 160–230 g, samic 230–510 g[8]. Grzbiet ma barwę szarą lub brązową. Klatka piersiowa i brzuch są białe z rudymi elementami, kuper ciemny, oczy i nogi żółte, woskówka szara, dziób czarny.

Tryb życia

Krogulce trzypręgowe żyją w lasach. Żywią się wiewiórkami, gryzoniami, nietoperzami, mniejszymi ptakami, wężami, jaszczurkami, kameleonami, żabami, krabami a także dużymi owadami[8]. Okres godowy trwa od września do kwietnia. Samica składa 2–3 białe jaja. Inkubacja trwa 30–35 dni. Młode pierzą się po 32–36 dniach[8] i uzyskują niezależność po 2–3 miesiącach.

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje krogulca trzypręgowego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 2014 roku, kiedy to zaakceptowano podział tego taksonu na dwa odrębne gatunki. Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy[2]. Krogulec białobrody (A. (t.) toussenelii) również zaliczany jest do kategorii najmniejszej troski, a trend liczebności populacji także jest spadkowy[7].

Uwagi

  1. ↑ Włącznie z croizati (Ash & Atkins, 2009)

Przypisy

  1. ↑ a b John H. Boyd III: Accipitridae: Hawks, Kites, Eagles. Aves—A Taxonomy in Flux 2.89 Introduction . John Boyd's Home Page. . (ang.).
  2. ↑ a b Aerospiza tachiro, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ a b c d e Systematyka i nazewnictwo polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Plemię: Accipitrini Vigors, 1824 (Wersja: 2019-03-24). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  4. ↑ F. M. Daudin: Traite élémentaire et complet d'Ornithologie. Cz. 2. Paryż: 1800, s. 90. (fr.).
  5. ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Hoatzin, New World vultures, Secretarybird, raptors. IOC World Bird List (v10.2). . (ang.).
  6. ↑ J. del Hoyo, N. J. Collar: HBW and BirdLife International Illustrated Checklist of the Birds of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. ISBN 978-84-96553-94-1. (ang.).
  7. ↑ a b BirdLife International, Accipiter toussenelii, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  8. ↑ a b c d A. C. Kemp, J. S. Marks: African Goshawk (Accipiter tachiro). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. . (ang.).

Bibliografia

  • Accipiter tachiro. Global Raptor Information Network . The Peregrine Fund. . (ang.).
  • Alan Kemp, M. Kemp: Sasol Birds of Prey of Africa and Its Islands. Struik, 2006. ISBN 978-1-77007-369-2.
  • J. Ash, J. Atkins: Birds of Ethiopia and Eritrea: An Atlas of Distribution. Wyd. 1. Londyn: Christopher Helm, 2009. ISBN 978-1408109793. (ang.).

Linki zewnętrzne