Krytonosek stokowy

W dzisiejszym artykule porozmawiamy o Krytonosek stokowy, temacie, który zyskał duże znaczenie w ostatnich latach. Krytonosek stokowy to temat, który przyciągnął uwagę zarówno ekspertów, jak i fanów, ze względu na jego wpływ na różne aspekty społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Krytonosek stokowy wywołał debaty i dyskusje na temat jego znaczenia i znaczenia w dzisiejszym świecie. W tym artykule zbadamy różne perspektywy i podejścia do Krytonosek stokowy, aby zapewnić kompleksową i wzbogacającą wizję tego tematu, który interesuje tak wiele osób.

Krytonosek stokowy
Scytalopus altirostris[1]
J.T. Zimmer, 1939
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

tyrankowce

Rodzina

krytonosowate

Podrodzina

krytonoski

Rodzaj

Scytalopus

Gatunek

krytonosek stokowy

Synonimy
  • Scytalopus magellanicus altirostris J.T. Zimmer, 1939[2]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]

Zasięg występowania
Mapa występowania
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Krytonosek stokowy[4] (Scytalopus altirostris) – gatunek małego ptaka z rodziny krytonosowatych (Rhinocryptidae). Występuje endemicznie w Andach w Peru. W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN klasyfikowany jest jako gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern).

Systematyka

Takson ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał amerykański ornitolog John T. Zimmer w 1939 roku na łamach „American Museum Novitates”. Autor nadał mu nazwę Scytalopus magellanicus altirostris, uznając go za podgatunek krytonoska magellańskiego, a jako miejsce typowe podał Atuen w regionie Amazonas w Peru[2][5]. Obecnie krytonosek stokowy jest uznawany za osobny gatunek. Jest gatunkiem monotypowym[6][7].

Etymologia

  • Scytalopus: gr. σκυταλη skutalē lub σκυταλον skutalon „kij, pałka”; πους pous, ποδος podos „stopa”[8].
  • altirostris: łac. altus – „wysoki, głęboki”; łac. -rostris – „- dzioby”[9].

Morfologia

Mały ptak z czarnym lub ciemnoszarym dziobem. Nogi i stopy brązowe, bladobrązowe lub bladoszarobrązowe. Tęczówki brązowe lub ciemnobrązowe. Występuje niewielki dymorfizm płciowy. Samiec jest prawie cały szary. Dolna część grzbietu, zad i górne części ogona brązowawe. Skrzydła szare, lotki ciemnobrązowe z czarnymi obrzeżami na końcach. Ogon ciemnoszary z zarysowującą się jasnobrązową pręgą. Dolne części ciała jasnoszare, podbrzusze i pokrywy podogonowe bladobrązowe z czarnymi pręgami. Samica jest nieco jaśniejsza z bardziej brązowymi skrzydłami, ogonem i zadem, ma też bardziej wyraźne pręgi na zadzie i podbrzuszu. Długość ciała 10–12 cm, masa ciała 17–22 g[10][11]. Szczegółowe wymiary holotypu (dorosłego samca): długość skrzydła 58 mm, długość ogona 38 mm, długość dzioba 13,12 mm, długość skoku 21 mm[5][10][11].

Zasięg występowania

Krytonosek stokowy występuje na wschodnich zboczach Andów od południowej części regionu Amazonas do środkowej części regionu Huánuco. Od północy występowanie tego gatunku ogranicza kanion Río Marañón. Zasięg występowania (EOO, Extent of Occurrence) według szacunków organizacji BirdLife International obejmuje około 66,1 tys. km². Występuje w zakresie wysokości od 2900 do 3700 m n.p.m.[10][12]

Ekologia i zachowanie

Jego głównym habitatem są karłowate wilgotne lasy górskie, ich obrzeża oraz sąsiadujące z nimi trawiaste formacje paramo z luźno rosnącymi krzewami. Na obszarach tych często występują opady deszczu i mgły. Brak informacji o diecie tego gatunku, prawdopodobnie jest owadożerny[10]. Długość pokolenia jest określona na 2,88 lat[12].

Rozmnażanie

Brak szczegółowych informacji o rozmnażaniu tego gatunku. Z opublikowanego filmu przedstawiającego gniazdo tego gatunku wynika, że jest ono typowe dla ptaków z rodzaju Scytalopus np. do opisanego niedawno gniazda krytonoska śpiewnego[13]. Ma kształt kulistej miseczki z bocznym wejściem. Zbudowane jest głównie z traw i mchów[10].

Status

W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych IUCN krytonosek stokowy jest uznawany za gatunek najmniejszej troski (LC, ang. Least Concern)[3]. Wielkość populacji nie jest oszacowana; gatunek ten jest opisywany jako zazwyczaj rzadki, ale lokalnie dość pospolity lub pospolity. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku BirdLife International ocenia trend liczebności populacji jako prawdopodobnie stabilny[12].

Przypisy

  1. ↑ Scytalopus altirostris, Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ a b Denis Lepage, Elfin Forest Tapaculo Scytalopus altirostris , Avibase (ang.).
  3. ↑ a b Scytalopus altirostris, The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  4. ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Scytalopodinae Müller,J, 1846 – krytonoski (wersja: 2021-01-01). Kompletna lista ptaków świata . Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. .
  5. ↑ a b John T. Zimmer, Studies of Peruvian birds. No. 32, The genus Scytalopus, „American Museum Novitates”, 1044, 1939, s. 14 (ang.).
  6. ↑ HBW and BirdLife International, Handbook of the Birds of the World and BirdLife International digital checklist of the birds of the world. Version 8.1 , styczeń 2024 .
  7. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v14.1). . (ang.).
  8. ↑ Scytalopus, The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
  9. ↑ altirostris, The Key to Scientific Names, J.A. Jobling (red.), Birds of the World, S.M. Billerman et al. (red.), Cornell Lab of Ornithology, Ithaca (ang.).
  10. ↑ a b c d e Thomas S. Schulenberg: Neblina Tapaculo Scytalopus altirostris, version 1.0. Birds of the World (red. Thomas S. Schulenberg) . Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY, USA, 2020. . (ang.). Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  11. ↑ a b Handbook of the Birds of the World. Josep del Hoyo, Andrew Elliott, David Christie (red.). T. 8: Broadbills to Tapaculos. Barcelona: Lynx Edicions, 2003, s. 780. ISBN 84-87334-50-4. (ang.).
  12. ↑ a b c Species factsheet: Scytalopus altirostris , BirdLife International, 2024 (ang.).
  13. ↑ Chris Smith, Gustavo Londoño, First description of nest, eggs, incubation behavior, and nestlings of Trilling Tapaculo (Scytalopus parvirostris), „The Wilson Journal of Ornithology”, 126, 2014, s. 81–85, DOI: 10.1676/13-051.1.

Linki zewnętrzne