Krzysztof Bondaryk
W tym artykule poruszony zostanie temat Krzysztof Bondaryk, który w ostatnich latach zyskał na znaczeniu w różnych obszarach. Od momentu pojawienia się Krzysztof Bondaryk przykuł uwagę naukowców, ekspertów i ogółu społeczeństwa, wywołując kontrowersje i debatę na temat jego implikacji i konsekwencji. W kolejnych wierszach zostaną zbadane różne perspektywy i podejścia związane z Krzysztof Bondaryk, a także jego wpływem na społeczeństwo, gospodarkę i kulturę. Celem szczegółowej i rygorystycznej analizy jest rzucenie światła na ten temat i przyczynienie się do zrozumienia i refleksji na temat Krzysztof Bondaryk.
 Krzysztof Bondaryk (2013) | |
 generał brygady
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 grudnia 1959 |
|---|---|
| Przebieg służby | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
p.o. szefa ABW (2007–2008), szef ABW (2008–2013) |
| Późniejsza praca |
doradca ministra obrony narodowej ds. bezpieczeństwa cybernetycznego i pełnomocnik do tworzenia NCK |
| Odznaczenia | |
    
| |
Krzysztof Aleksander Bondaryk (ur. 12 grudnia 1959 w Białymstoku) – polski funkcjonariusz służb specjalnych, w latach 2008–2013 szef Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, generał brygady w korpusie oficerów ABW.
Życiorys
W 1983 ukończył historię na Wydziale Humanistycznym Filii Uniwersytetu Warszawskiego w Białymstoku[1].
W okresie PRL związany z opozycją antykomunistyczną. Od 1980 do 1986 był rozpracowywany przez funkcjonariuszy służb specjalnych, m.in. z powodu prowadzenia „wrogiej działalności politycznej”[2]. Do 1982 działał w nielegalnej wówczas Konfederacji Polski Niepodległej[3], był redaktorem związanego z KPN pisma „Czyn”[3]. Należał też do NZS, był jednym z organizatorów regionalnego Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania w Białymstoku. Po wprowadzeniu stanu wojennego zajmował się kolportażem i publikacją w wydawnictwach drugiego obiegu. W 1982 został tymczasowo aresztowany za prowadzoną działalność, zwolniono go po sześciu miesiącach[4][5]. Był zatrudniony jako nauczyciel, a w latach 1988–1990 jako asystent w Instytucie Historii PAN[1]. W latach 1990–1996 pełnił funkcję szefa białostockiej delegatury UOP. Następnie pracował w Katolickim Stowarzyszeniu „Civitas Christiana” i jako doradca rady miejskiej Białegostoku[4].
Po wyborach parlamentarnych w 1997 i utworzeniu rządu Jerzego Buzka objął funkcję dyrektora Departamentu Nadzoru i Kontroli Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, a od listopada 1998 do września 1999 był podsekretarzem stanu w tym resorcie[1]. Pracował później w charakterze eksperta w zakresie bezpieczeństwa, audytu wewnętrznego i ochrony informacji niejawnych, m.in. w Trusted Information Consulting, Lukas Banku, Invest-Banku oraz PTC[5].
W wyborach parlamentarnych w 2001 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy Platformy Obywatelskiej w okręgu białostockim[6]. Od 2003 do 2005 był członkiem rady krajowej tego ugrupowania[5].
Od 16 listopada 2007 pełnił obowiązki szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, 16 stycznia 2008 mianowany szefem ABW[1]. 9 listopada 2010 został mianowany na stopień generała brygady w korpusie oficerów ABW[7]. 2 stycznia 2013 poinformowano, że podał się do dymisji, która została przyjęta przez Prezesa Rady Ministrów[8], co wszczęło procedurę odwoławczą.
W marcu 2013 objął obowiązki doradcy ministra obrony narodowej do spraw bezpieczeństwa cybernetycznego i pełnomocnika do tworzenia Narodowego Centrum Kryptologii[9]. W styczniu 2015 odszedł z resortu. W grudniu 2023 został dyrektorem Biura Ministra w MSWiA[10]. W następnym roku przeszedł na stanowisko dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa w tym resorcie[11]. W czerwcu 2024 został pełnomocnikiem ministra ds. bezpiecznej łączności państwowej[12].
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (za wybitne osiągnięcia w działalności państwowej i publicznej, za zasługi dla umacniania bezpieczeństwa wewnętrznego i obronności kraju) – 2013[13]
- Krzyż Wolności i Solidarności – 2012[14]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1993[15]
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” – 1999[1]
- Złota Odznaka Zasłużony dla Służby Celnej – 2012[16]
Przypisy
- ↑ a b c d e Szef ABW – gen. bryg. Krzysztof Bondaryk, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego .
- ↑ Dane osoby z katalogu osób rozpracowywanych, Instytut Pamięci Narodowej .
- ↑ a b Tomasz Szczepański, Centra opozycji polskiej a pogranicza etniczne w latach 1980–1989, „Białoruskie Zeszyty Historyczne”, 27, 2007, s. 144–145 .
- ↑ a b Generał Krzysztof Bondaryk, czyli szef wszystkich szefów , polskatimes.pl, 18 października 2010 .
- ↑ a b c Krzysztof Bondaryk, „Ludzie Wprost” .
- ↑ Wybory parlamentarne 2001 , Państwowa Komisja Wyborcza .
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 96, poz. 1122.
- ↑ Niespodziewana dymisja szefa ABW Krzysztofa Bondaryka. Premier już przyjął jego rezygnację , gazetaprawna.pl, 2 stycznia 2013 .
- ↑ Komunikat, Ministerstwo Obrony Narodowej, 1 marca 2013 .
- ↑ Biuro Ministra, gov.pl .
- ↑ Departament Bezpieczeństwa, gov.pl .
- ↑ Karolina Kropiwiec, Marcin Chomiuk, Szef MSWiA: Krzysztof Bondaryk zostanie pełnomocnikiem ds. bezpiecznej łączności państwowej , pap.pl, 20 czerwca 2024 .
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 349.
- ↑ M.P. z 2012 r. poz. 714.
- ↑ M.P. z 1993 r. nr 62, poz. 559.
- ↑ Centralne obchody Dnia Służby Celnej w Gdyni, „Wiadomości Celne”, 10, 2012, s. 7, ISSN 1230-9087 .
