We współczesnym świecie Krzysztof Mrowcewicz stał się tematem o rosnącym znaczeniu i znaczeniu. Niezależnie od tego, czy chodzi o technologię, zdrowie, politykę czy kulturę, Krzysztof Mrowcewicz przykuł uwagę ekspertów, badaczy i ogółu społeczeństwa. Wpływ Krzysztof Mrowcewicz był odczuwalny w wielu aspektach życia codziennego, wywołując debatę, kontrowersje i znaczący postęp w różnych dziedzinach. W tym artykule zbadamy wpływ Krzysztof Mrowcewicz na dzisiejsze społeczeństwo i jego możliwe konsekwencje dla przyszłości.
Państwo działania | |
---|---|
Data urodzenia |
13 maja 1956 |
doktor habilitowany nauk humanistycznych | |
Specjalność: historia kultury, historia literatury | |
Alma Mater | |
Habilitacja |
15 listopada 2005 – literaturoznawstwo |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
od 1984 |
Uczelnia | |
Okres zatrudn. |
od 1990 |
Prorektor AK ds. badań naukowych | |
Okres spraw. |
2024–2028 |
Odznaczenia | |
![]() |
Krzysztof Włodzimierz Mrowcewicz (ur. 13 maja 1956[1]) – historyk literatury i kultury, wydawca poezji polskiego baroku, eseista. Prorektor Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, w kadencji 2024–2028.
W 1975 ukończył I Liceum Ogólnokształcące im. Bolesława Limanowskiego w Warszawie, w 1979 studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim[1]. W tym samym roku rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk, a od 1984 był tam zatrudniony[1]. W 1985 obronił w IBL pracę doktorską Antynomie wolności w poezji polskiej schyłku XVI wieku. (Jan Kochanowski i Mikołaj Sęp Szarzyński) napisaną pod kierunkiem Janusza Pelca[1]. Od 1990 pracował równocześnie na Wydziale Wiedzy o Teatrze Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie, od 1996 Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza[1]. W IBL PAN uzyskał w 2005 stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Trivium poetów polskich epoki baroku: klasycyzm – manieryzm – barok. Od 2006 był zatrudniony na stanowisku docenta, od 2011 na stanowisku profesora nadzwyczajnego[1].
Pracował także w Wyższej Szkole Rolniczo-Pedagogicznej w Siedlcach (1984–1987 i 1993–1996)[1]. Należał do założycieli powstałej w 2002 Wyższej Warszawskiej Szkoły Humanistycznej, był jej rektorem (od 2007)[1].
Od 2024 pełni funkcję prorektora Akademii Teatralnej w Warszawie ds. badań naukowych[2].
Jest współzałożycielem Biblioteki Pisarzy Staropolskich (2000 – z Adamem Karpińskim[1], został też członkiem redakcji Studiów Staropolskich[1]. Od 2011 jest redaktorem naczelnym Słownika Polszczyzny XVI wieku[1]. Publikował m.in. w „Twórczości”, „Tekstach Drugich”, „Literaturze na Świecie” i „Baroku”.
Nominowany do Nagrody Literackiej Gdynia w 2012 za książkę Małe folio[3]. Laureat Nagrody Literackiej Gdynia za książkę Rękopis znaleziony na ścianie (2018)[4]. Laureat Nagrody „Literatury na świecie” im. A. Siemka[5]. Członek Collegium Invisibile[6]. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2016)[7].