W dzisiejszym świecie Krzysztof Zadarko stał się tematem ciągłego zainteresowania i debaty. Od samego początku Krzysztof Zadarko budzi ciekawość i uwagę zarówno ekspertów, jak i hobbystów. Jego wpływ na społeczeństwo i na różne obszary badań sprawił, że jest to podstawowy element, który należy wziąć pod uwagę w każdej analizie lub dyskusji. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Krzysztof Zadarko, od jego historii i pochodzenia po jego dzisiejszy wpływ. Ponadto przeanalizujemy różne punkty widzenia i opinie na temat Krzysztof Zadarko, aby zaoferować pełną i wzbogacającą wizję tego fascynującego tematu.
Biskup tytularny Cavaillonu | |||
| |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 września 1960 | ||
Biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski | |||
Okres sprawowania |
od 2009 | ||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Prezbiterat |
25 maja 1986 | ||
Nominacja biskupia |
16 lutego 2009 | ||
Sakra biskupia |
25 kwietnia 2009 |
Data konsekracji |
25 kwietnia 2009 |
---|---|
Miejscowość |
Koszalin |
Miejsce | |
Konsekrator | |
Współkonsekratorzy |
Krzysztof Zadarko (ur. 2 września 1960 w Słupsku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski od 2009.
Urodził się 2 września 1960 w Słupsku. W 1980 zdał egzamin dojrzałości w tamtejszym Technikum Elektrycznym. W latach 1980–1982 studiował filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu, następnie od 1982 do 1986 teologię w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 25 maja 1986 w kościele św. Maksymiliana Kolbego w Słupsku[2] biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski Tadeusz Werno[3]. Inkardynowany został do diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[3]. W latach 1987–1990 odbył studia w zakresie homiletyki na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie[1]. Doktorat z nauk teologicznych uzyskał w 2008 na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie na podstawie dysertacji Przypowieści Jezusa (Mt 13) we współczesnym kaznodziejstwie polskim. Studium biblijno-homiletyczne na podstawie kazań drukowanych w periodykach homiletycznych w latach 1945–2005[4].
W latach 1986–1987 i 1990–1991 pracował jako wikariusz w parafii katedralnej w Koszalinie. Jednocześnie był katechetą w miejscowym liceum plastycznym[1]. W latach 1992–1994 zajmował stanowisko dyrektora diecezjalnej koszalińskiej rozgłośni radiowej. Od 1995 do 2007 był dyrektorem wydziału duszpasterskiego kurii biskupiej w Koszalinie. W latach 2005–2007 pełnił funkcję rzecznika prasowego kurii biskupiej[5]. Redagował „Koszalińsko-Kołobrzeskie Wiadomości Diecezjalne”[6]. Wszedł w skład rady kapłańskiej i rady konsultorów. W latach 2007–2009 był duszpasterzem Polskiej Misji Katolickiej w Szwajcarii[5]. Otrzymał godność kanonika Kapituły Kolegiackiej Pilskiej oraz kapelana Jego Świątobliwości[1].
Od 1990 do 2007 wykładał homiletykę i zastosowania mass mediów w duszpasterstwie w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie, a w latach 1991–1994 był prefektem seminarium. W 2009 ponownie objął wykłady z homiletyki w koszalińskim seminarium[5]. W 1992 został wykładowcą teologii środków społecznego przekazu w Wyższym Instytucie Wiedzy Religijnej w Koszalinie[6].
16 lutego 2009 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Cavaillon[7][8]. Święcenia biskupie otrzymał 25 kwietnia 2009 w katedrze Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Koszalinie. Udzielił mu ich Edward Dajczak, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski, w asyście Kazimierza Nycza, arcybiskupa metropolity warszawskiego, i Tadeusza Werny, biskupa seniora diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[9]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Amen Deo ad gloriam” (Amen Bogu na chwałę)[10]. W 2024 został mianowany prepozytem koszalińskiej kapituły katedralnej[11].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski został delegatem ds. Imigracji, przewodniczącym Rady ds. Migracji, Turystyki i Pielgrzymek[10], następnie przewodniczącym Rady ds. Migrantów i Uchodźców[12], a także wszedł w skład Komisji Wychowania Katolickiego i Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą[10], przekształconej w Zespół przy Delegacie KEP ds. Duszpasterstwa Emigracji Polskiej[13].