Kurt von Schmalensee
W dzisiejszym świecie Kurt von Schmalensee odegrał fundamentalną rolę w naszym życiu. Niezależnie od tego, czy jest to aspekt osobisty czy zawodowy, Kurt von Schmalensee stał się tematem ogólnego zainteresowania ze względu na jego wpływ na nasze społeczeństwo. W tym artykule przyjrzymy się różnym aspektom Kurt von Schmalensee oraz temu, jak ukształtował on nasze doświadczenia i perspektywy. Od wpływu na kulturę popularną po rolę w innowacjach technologicznych, Kurt von Schmalensee okazał się wszechstronnym i istotnym tematem w obecnym krajobrazie. Poprzez dogłębną analizę sprawdzimy, jak Kurt von Schmalensee ewoluował w czasie i jego wpływ na ludzi, społeczności i branże. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej na ten fascynujący temat!
 Kurt von Schmalensee, fotografia z 1946, SvD | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 września 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 lipca 1972 |
| Narodowość | |
| Praca | |
| Budynki |
Katedra w Växjö (renowacja) |
Kurt von Schmalensee (ur. 5 września 1896, Gullspång, zm. 13 lipca 1972, Norrköping) – szwedzki architekt, przedstawiciel modernizmu. Brat architekta Artura von Schmalensee. Projektant budowli publicznych oraz konserwator wielu budowli sakralnych.
Zatrudniony w latach 1929–1961 jako architekt miejski w Norrköping.
Życiorys
Kurt von Schmalensee dzieciństwo spędził w Granbergsdal w Västergötland, gdzie jego ojciec był dyżurnym ruchu. Później cala rodzina przeniosła się do Örebro, gdzie w 1916 Kurt von Schmalensee zrobił maturę. W roku następnym został zatrudniony w Byggnadsnämnden (pol. Komisji Budowlanej) w Örebro i wówczas odkrył u siebie zainteresowanie architekturą i postanowił uczyć się w tym kierunku[1].
W 1922 uzyskał dyplom na Wydziale Architektury w Kungliga Tekniska Högskolan w Sztokholmie a trzy lata później został absolwentem Kungliga Konsthögskolans byggnadsskola[1].
W latach 1926–27 był zatrudniony w Kungliga Byggnadsstyrelsen (Królewskim Zarządzie ds. Budowlanych), gdzie miał za zadanie sporządzanie planów restauracji obiektów sakralnych; zadaniu temu poświęcił resztę życia[1].
W 1928 Kurt von Schmalensee odbył podróż studialną m.in. do Niemiec i Francji, gdzie zapoznał się z najnowszymi osiągnięciami architektury, w tym z dokonaniami twórców Bauhausu i Le Corbusiera. Dominującym wówczas trendem był funkcjonalizm z jego dążeniem do prostoty i nowego artykułowania przestrzeni architektonicznej. W 1929 otrzymał posadę architekta miejskiego w Norrköping[1].
19 października 1935 ożenił się z pochodzącą z Austrii Anną Daurer (1907-1991), z którą miał dwie córki: Ullę och Brittę[1].
Na wystawie sztokholmskiej w 1930 zaprezentował po raz pierwszy idee funkcjonalizmu na gruncie szwedzkim. W swej przyszłej działalności nawiązywał jednak bardziej do radykalnych idei architektury modernistycznej. Wyrazem tego były zrealizowane w Norrköping projekty krematorium (1937-38), budynku straży pożarnej (1939) oraz Norrköpings konstmuseum (1941-46)[1].
W latach 1958–1960 Kurt von Schmalensee restaurował katedrę w Växjö. Jej fasadzie przywrócił średniowieczny wygląd ale wnętrzu nadał charakter modernistyczny[2].
W latach 60. Kurt von Schmalensee sprzeciwiał się fali masowych wyburzeń starych budowli, jaka przetoczyła się wówczas przez Szwecję. Jednocześnie sam przeszedł do historii jako twórca i wykonawca jednego z najbardziej kontrowersyjnych pomysłów architektonicznych, kiedy zdecydował się na wyburzenie starego, barokowego kościoła w Kili, zniszczonego przez szkodniki i zbudowanie nowego, modernistycznego[3].
Dorobek twórczy
Do najważniejszych dokonań Kurta von Schmalensee należą:
-
Kaplica i krematorium na cmentarzu Norra kyrkogården w Norrköping (1937–1938) -
Projekt i budowa Konstmuseum w Norrköping (1941–1946) -
Modernistyczna chrzcielnica z kościoła w Rejmyre (1953) -
-
Kościół w Ättetorp (dzielnica Norrköping) (1962) -
Projekt i budowa kościoła w Kili (1965)
Przypisy
- ↑ a b c d e f Lars-Ove Östensson: Kurt von Schmalensee, 1896-1972. www.kulturarvostergotland.se. . (szw.).
- ↑ Bonnier, Hägg i Sjöström 2008 ↓, s. 156.
- ↑ Bonnier, Hägg i Sjöström 2008 ↓, s. 231.
Bibliografia
- Ann Catherine Bonnier, Göran Hägg, Ingrid Sjöström: Svenska kyrkor: En historisk reseguide. Sztokholm: Medströms Bokförlag, 2008. ISBN 978-91-7329-015-9. (szw.).