Labry (część hełmu)
W tym artykule zbadamy fascynujący świat Labry (część hełmu), analizując jego wpływ i znaczenie w różnych kontekstach. Od jego powstania do ewolucji, zagłębimy się w najważniejsze aspekty związane z Labry (część hełmu), oferując holistyczną wizję, która pozwala czytelnikowi zrozumieć jego dzisiejsze znaczenie. Dzięki badaniom i krytycznej analizie odkryjemy wiele aspektów, które sprawiają, że Labry (część hełmu) jest tematem zainteresowania różnych dziedzin nauki. Podobnie zbadamy jego powiązanie z innymi istotnymi tematami i wydarzeniami, zapewniając kompleksową perspektywę, która wzbogaci wiedzę o Labry (część hełmu).
Labry – ozdobna chusta okrywająca tylną część hełmu rycerskiego.
Historia
Pierwotnie labry stosowane były przez krzyżowców w trakcie krucjat na Bliskim Wschodzie, gdzie miały czysto praktyczne zastosowanie jako osłona przed promieniami słonecznymi w gorącym środowisku. Pod koniec XII wieku zwyczaj ich noszenia został przeniesiony do Europy Zachodniej, gdzie pełniły już tylko funkcję dekoracyjną. Uległy tam z czasem znacznemu wydłużeniu przybierając również finezyjne zdobione formy przykładowo poprzez wycinanie w „zęby”, obszywanie chwostami, dzwoneczkami itp.[1]
Od połowy XIV wieku nabrały bardziej formalnego charakteru odpowiadając barwom herbowym właściciela. W takiej formie ich zewnętrzna strona musiała mieć barwę heraldycznej figury, natomiast wewnętrzna odpowiadać polu herbowemu[1].
W Polsce zwyczaj noszenia labr pojawił się na początku XIV wieku, jednak nigdy nie zdobył szerszej popularności[1].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ a b c Kwaśniewicz 1981 ↓, s. 98.
Bibliografia
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.