Lech Terpiłowski
W dzisiejszym świecie Lech Terpiłowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu szerokiego grona odbiorców. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, znaczenie historyczne, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w środowisku akademickim, Lech Terpiłowski przyciągnął uwagę niezliczonych ludzi na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Lech Terpiłowski, analizując jego ewolucję w czasie, wiele aspektów i jego dzisiejsze znaczenie. Stosując podejście multidyscyplinarne, będziemy starali się zrozumieć rolę, jaką odgrywa Lech Terpiłowski w naszym życiu i jak ukształtował znany nam świat.
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Powiązania | |
Lech Terpiłowski (ur. 13 stycznia 1930 w Warszawie[1], zm. 15 lutego 2000) – polski pianista jazzowy, publicysta, krytyk muzyczny, współzałożyciel i zasłużony działacz Polskiej Federacji Jazzowej. Rozpoznawany również jako reżyser spektakli teatralnych oraz autor książek o polskiej muzyce, m.in. Szczęśliwi czują bluesa, zawierającej jazzowe wspomnienia z lat 40. i 50. XX wieku, czy też Piosenki polskie (wspólnie z Wacławem Pankiem).
Życiorys
W czasie okupacji ukończył Konserwatorium Muzyczne w Warszawie. Po wojnie występował jako pianista jazzowy, zajmował się reżyserią teatralną i operową, był członkiem jury Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie (w 1962 oraz 1964), Studenckiego Festiwalu Piosenki w Krakowie, brał czynny udział w pracach Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, Polskiego Stowarzyszenia Jazzowego i Związku Artystów Scen Polskich. Był członkiem zespołu redakcyjnego Ruchu Muzycznego (1960–1968), pisał dla Jazzu, Jazz Magazine (1994–1996), publikował również, m.in. na łamach Kultury, Teatru, Szpilek, Expressu Wieczornego[2]. Twórca i prowadzący (w latach 1966–1967) Telewizyjnej Giełdy Piosenki, programu promującego głównie wykonawców bigbeatowych[3]. W 1996 wydał książkę pt. "Szczęśliwi czują bluesa"[1].
W latach 90. czynny animator jazzu, m.in. dzięki autorskim „Seansom jazzowym” – koncertom i spotkaniom wspomnieniowym, które odbywały się początkowo w warszawskiej Harendzie, a następnie w Natolińskim Ośrodku Kultury. Ostatnie spotkanie z tego cyklu odbyło się na miesiąc przed jego śmiercią w dzień 70. urodzin[4].
Przypisy
- ↑ a b Lech Terpiłowski. . (pol.).
- ↑ Jan Grzybowski: Lech Terpiłowski, Gazeta Wyborcza Stołeczna, 19 maja 2000, s. 21.
- ↑ Dariusz Michalski: Trzysta tysięcy gitar nam gra. Historia Polskiej Muzyki Rozrywkowej – lata 1958–1973. Warszawa: Iskry, 2014, s. 510-511. ISBN 978-83-244-0378-3.
- ↑ Piotr Rodowicz: Pamięci Lecha Terpiłowskiego. Jazz Forum. .