W tym artykule zbadamy różne aspekty Leiobunum rotundum, zagłębiając się w jego znaczenie, implikacje i znaczenie w polu _var2. Od swoich początków do obecnej ewolucji, Leiobunum rotundum odegrał fundamentalną rolę w _var3, wywierając ogromny wpływ na _var4. W trakcie tej analizy zbadamy różne perspektywy, które pojawiły się wokół Leiobunum rotundum, biorąc pod uwagę jego wpływ na _var5 i jego wpływ na _var6. Z krytycznym i szczegółowym spojrzeniem zagłębimy się w najważniejsze aspekty Leiobunum rotundum, odkrywając jego powiązania z _var7 i jego potencjał dla _var8. Poprzez tę podróż staramy się poszerzyć wiedzę na temat Leiobunum rotundum i jego konsekwencji w dzisiejszym świecie.
Leiobunum rotundum | |||
(Latreille, 1798) | |||
![]() Samica L. rotundum | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Gromada | |||
Rząd | |||
Podrząd | |||
Nadrodzina | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
Leiobunum rotundum | ||
Synonimy | |||
|
Leiobunum rotundum – gatunek kosarza z podrzędu Eupnoi i rodziny Sclerosomatidae[1].
Gatunek ten posiada wyjątkowo długie, czarne odnóża. Ciało samicy jest owalne, długości od 5 do 7 mm, ubarwione brązowo z czarną wstęgą grzbietową, rozszerzającą się z tyłu. Guzek oczny jest gładki, a oczy otoczone czarnymi pierścieniami. Ciało samca jest mniejsze i bardziej okrągłe, jednolitej czerwono-brunatnej barwy. U form młodocianych nogi nie są tak ciemne jak u dorosłych. Są one jaśniejsze i niejednolice ubarwione[2].
Kosarz ten odżywia się żywymi i martwymi drobnymi bezkręgowcami, martwą materią organiczną i grzybami. Pije dużo wody (rosa, sok wyciekający z przejrzałych owoców). Jesienią przedstawiciele gatunku tworzą skupiska złożone z nawet 400 osobników, czasem na ścianach budynków. Zapłodniona samica składa jaja do ziemi za pomocą pokładełka, które zimują do wiosny[3].
Preferuje środowiska wilgotne. Spotykany wśród roślinności zielnej, na krzewach, pniach drzew, ściółce. Czasem też na ścianach budynków[3]
Kosarze te zamieszkują zachodnią część Starego Świata, sięgając po Irlandię, Wyspy Kanaryjskie i Afrykę Północną[3]. Występują również w Polsce[4].