Leon Białkowski

W dzisiejszym świecie Leon Białkowski stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu dużej liczby osób. Od wpływu na społeczeństwo po wpływ na kulturę popularną, Leon Białkowski przykuł uwagę milionów osób na całym świecie. Czy to poprzez badania, debaty, czy po prostu codzienne rozmowy, Leon Białkowski udowodnił swoje znaczenie w naszym codziennym życiu. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Leon Białkowski, od jego początków po dzisiejszą ewolucję, aby rzucić światło na ten fascynujący i istotny temat.

Leon Białkowski
Ilustracja
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1 lutego 1885
Pasynki

Data i miejsce śmierci

22 stycznia 1952
Lublin

Profesor
Specjalność: historia
Doktorat

1910

Profesura

1929

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Poznański

Uczelnia

Katolicki Uniwersytet Lubelski

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Leon Ignacy Białkowski (ur. 1 lutego 1885 w Pasynkach[1], zm. 22 stycznia 1952 w Lublinie) – polski historyk, archiwista, profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Bolesława[1] (zm. 1899) i Zofii z Lewalt-Jezierskich[1] (zm. 1889). Nauki początkowe odebrał w domu rodzinnym matki w Mołczanach, następnie od 1895 do 1904 uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Żytomierzu, w którym uzyskał maturę. W latach 1904–1905 studiował prawo na uniwersytecie w Kijowie, 1905–1910 historię na Uniwersytecie Jagiellońskim, 1910–1911 historię na uniwersytecie w Paryżu. Miał opinię studenta skoncentrowanego wyłącznie na nauce; nie uczestniczył w życiu towarzyskim i politycznym. W 1910 na UJ obronił doktorat (praca Ziemia Sandecka pod kierunkiem Stanisława Krzyżanowskiego).

W 1914 został docentem w Zakładzie Historii Rusi w Polskim Kolegium Uniwersyteckim w Kijowie; w 1919 przeniósł się do Kalisza, gdzie w 1920 objął kierownictwo miejscowego Archiwum Państwowego, następnie w latach 1921–1926 pracował w Archiwum Państwowym w Poznaniu. W latach 1924–1926 prowadził wykłady z historii średniowiecznej Rosji na Uniwersytecie Poznańskim i był docentem w Seminarium Historii Wschodniej Europy. Od 1926 do wybuchu II wojny światowej kierował Archiwum Państwowym w Lublinie; w tym samym roku został profesorem nadzwyczajnym KUL oraz kierownikiem Katedry Historii Średniowiecznej Polski tej uczelni. Profesorem zwyczajnym był od 1929. Wykładał na KUL historię Polski XV–XVII wieku, w latach 1930–1933 pełnił funkcję dziekana Wydziału Humanistycznego. W latach 1933–1938 był prorektorem KUL[1].

W pracy naukowej zajmował się nowożytną historią Polski, archiwistyką, genealogią oraz dziejami Lublina. Analizował m.in. stosunki gospodarcze, prawne i kulturalne Ziemi Sądeckiej w I połowie XVI wieku; opracował dzieje społeczne i gospodarcze Podola. Przygotował do druku wiele materiałów z dziejów Lublina, m.in. mandaty króla Kazimierza IV Jagiellończyka. Od 1947 wchodził w skład Rady Redakcyjnej Polskiego Słownika Biograficznego. Opublikował łącznie ponad 150 prac naukowych, m.in.:

  • Rozważania o potrzebie badania przeszłości człowieka (1905)
  • Z przeszłości Szarogrodczyzny[2], „Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne” 18.1 (1907), s. 549–554
  • Podole w XVI wieku (1920)[1]
  • Szkice z życia Wielkopolski w XVII wieku (1925)[1]
  • Wilkierze XV-XVII w.[3] (1928)
  • Lubelska księga podkomorska XV wieku (1934)[1]
  • Lublin na starych szlakach handlowych, „Pamiętnik Lubelski” 3 (1937), s. 288–293
  • Początki dziejowe Słowiańszczyzny wschodniej[4], „Roczniki Humanistyczne” 1 (1949), s. 9–16
  • Najstarsze zapiski ziemskie lubelskie z 1409 roku (1952)

W 1949 został członkiem korespondentem PAU; od 1927 był członkiem Komisji Historycznej tej akademii. Należał również m.in. do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, Towarzystwa Naukowego KUL (członek Zarządu, przewodniczący Wydziału Historyczno-Filozoficznego), Lubelskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Materiały archiwalne Leona Białkowskiego znajdują się w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-3[5].

W 1910 ożenił się z Wandą Lucją Ulatowską[1]. Zmarł w Lublinie. Został pochowany na Cmentarzu przy ul. Lipowej.

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe: na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 39.
  2. ↑ „Wiadomości Numizmatyczno-Archeologiczne” 18.1 (1907).
  3. ↑ Wilkierze XV-XVII w.
  4. ↑ Początki dziejowe Słowiańszczyzny wschodniej.
  5. ↑ Spis inwentarzy, Polska Akademia Nauk Archiwum w Warszawie, .
  6. ↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 277 „za zasługi na polu archiwalnem i naukowem”.
  7. ↑ M.P. z 1947 r. nr 52, poz. 366 „za zasługi na polu działalności oświatowej i kulturalnej”.

Bibliografia

  • Stanisław Wiśniewski, Słownik Biograficzny Miasta Lublina, pod redakcją Tadeusza Radzika, Adama A. Witusika i Jana Ziółka, Tom drugi, Wydawnictwo UMCS, Lublin 1996, s. 26.
  • Biogramy uczonych polskich, Część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J, Wrocław 1983.
  • Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. 1, Warszawa 1988, s. 37–39.