W tym artykule poznamy fascynujący świat Leon Polanowski. Od początków do dzisiejszego wpływu Leon Polanowski był przedmiotem badań, debat i podziwu ekspertów i entuzjastów. W całej historii Leon Polanowski odgrywał kluczową rolę w różnych dziedzinach, od nauki i technologii po sztukę i kulturę. Poznamy jego różne aspekty, przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo i zastanowimy się nad jego znaczeniem w obecnym kontekście. Przygotuj się na ekscytującą podróż przez Leon Polanowski i odkryj wszystko, co ten motyw ma do zaoferowania.
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
starosta sandomierski |
Leon Polanowski herbu Pobóg (ur. 11 kwietnia 1895 w Husiatynie, zm. 7 lipca 1985 w Warszawie[1]) – doktor praw, starosta w okresie II Rzeczypospolitej.
W 1920 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie uzyskując w 1921 stopień doktora[1]. Od października 1917 do października 1918 i od lipca 1919 do lutego 1920 pracował w starostwie powiatowym w Czortkowie, od czerwca do grudnia 1920 w starostwie powiatowym w Krakowie, od grudnia 1920 do sierpnia 1921 w Namiestnictwie we Lwowie, od września 1921 do marca 1922 w Urzędzie Wojewódzkim Krakowskim, od marca 1922 do czerwca 1927 w starostwie powiatowym w Grybowie, od czerwca 1930 do kwietnia 1931 w starostwie powiatowym w Makowie Podhalańskim, od września 1931 jako referendarz i kierownik starostwa, a od stycznia 1934 do wybuchu II wojny światowej sprawował urząd starosty sandomierskiego[1]. 10 lutego 1934 otrzymał odznakę 2 Pułku Piechoty Legionów[2]. Podczas powodzi na terenie powiatu w lipcu 1934 zorganizował akcję ratowniczą po ustąpieniu żywiołu, nie dopuszczając do zaistnienia głodu wśród ludności. W kwietniu 1935 otrzymał za to honorowe obywatelstwo przyznane przez siedem gmin dotkniętych nieszczęściem (Koprzywnica, Samborzec, Dwikozy, Łoniów, Osiek, Tursko Wielkie, Połaniec)[3]. Dla uczczenia jego osoby przyjęto nazwę dla miejscowości Polanów, powstałej z połączenia dwóch wsi Żyć Samborzecka i Żyć Złocka, na wniosek mieszkańców tychże z 1937 roku[2].
Zmarł 7 lipca 1985 w Warszawie[1]. Został pochowany na cmentarzu Wawrzyszewskim w Warszawie[2]. Był żonaty z Marylą z domu Horodyską, z którą miał troje dzieci: syna Tadeusza oraz córki Jadwigę Polanowską-Misiorny (1937-2003, aktorka, dziennikarka)[4] i Marię Baliszewską (ur. 1947, etnomuzykolog, dziennikarz).