Les Baxter

W dzisiejszym świecie Les Baxter zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Zarówno zawodowo, jak i osobiście, Les Baxter stał się tematem dużego zainteresowania i debaty. Dzięki wielu aspektom i wpływowi na społeczeństwo Les Baxter to temat, który wzbudza ciekawość i zainteresowanie ludzi w każdym wieku i o każdym pochodzeniu. Od momentu powstania do chwili obecnej Les Baxter przeszedł znaczące przemiany, wpływając na sposób, w jaki żyjemy, pracujemy i współpracujemy. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i wymiarom Les Baxter, analizując jego znaczenie i znaczenie we współczesnym świecie.

Les Baxter
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1922
Mexia

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1996
Newport Beach

Zawód

kompozytor muzyki filmowej, muzyk

Lata aktywności

1943–1996

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Les Baxter (ur. 14 marca 1922 w Mexia, zm. 15 stycznia 1996 w Newport Beach) – amerykański kompozytor muzyki filmowej i pianista.

Życiorys

Studiował grę na fortepianie w konserwatorium muzycznym w Detroit, a następnie w Los Angeles na Uniwersytecie Pepperdine. Po studiach porzucił karierę pianisty koncertowego i został piosenkarzem muzyki popularnej. W wieku 23 lat wstąpił do zespołu „Mel-Tones” prowadzonego przez Mela Tormé, śpiewał w nagraniach Artie Shawa np. What Is This Thing Called Love?.

W latach 50. zajął się aranżowaniem i prowadzeniem zespołu muzycznego dla wytwórni Capitol Records. Prowadził orkiestrę grającą muzykę do dwóch wczesnych przebojów Nat King Colea: „Mona Lisa” i „Too Young”. W 1953 roku napisał pierwszą muzykę do filmu Tanga Tika. Z własną orkiestrą wydał wiele przebojów, w tym „Ruby” (1953), „Unchained Melody” (1955) i „The Poor People Of Paris” (1956). Zaaranżował i nagrał partyturę trzygodzinnej ścieżki dźwiękowej filmu The Yellow Tomahawk (1954).

Sukcesy osiągnął albumami swoich suit orkiestrowych: Le Sacre Du Sauvage, Festival Of The Gnomes, Ports Of Pleasure, Brazil Now. Napisał także 17 epizodów w tym przebój „Whistle” do serialu telewizyjnego Lassie.

W 1960 roku założył i śpiewał w zespole folkowym Balladeers w składzie: Mike Clough (śpiew), David Crosby (gitara akustyczna, śpiew), Ethan „Chip” Crosby (gitara akustyczna, śpiew), Bob Ingram (śpiew). W 1967 hitem stała się jego piosenka River Wide, wykorzystująca technikę zwaną ścianą dźwięku, wymyśloną przez Phila Spectora. Pracował też w radiu jako dyrektor muzyczny w programach The Halls of Ivy and the Bob Hope oraz The Abbott and Costello Show.

W latach 60. i 70. podobnie jak jego koledzy Henry Mancini i Lalo Schifrin pracował w przemyśle filmowym. Tworzył muzykę oraz dyrygował dla wytwórni American International Pictures m.in. horrorach oraz musicalach dla nastolatków: The Pit and the Pendulum, The Comedy of Terrors, Muscle Beach Party, The Dunwich Horror oraz Frogs.

W latach 80. pisał muzykę dla parków rozrywki SeaWorld.

Wybrana filmografia

Wyróżnienia

Posiada swoją gwiazdę na Hollywoodzkiej Alei Gwiazd[1].

Przypisy

  1. ↑ Les Baxter na www.walkoffame.com.

Bibliografia