W dzisiejszym świecie Leszek Dlouchy to temat, który zyskał duże znaczenie i wzbudził duże zainteresowanie społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Leszek Dlouchy przykuł uwagę ekspertów, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa, wywołując szeroką debatę na temat jego implikacji i konsekwencji. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty związane z Leszek Dlouchy, od jego pochodzenia do obecnego wpływu, analizując jego wpływ w różnych obszarach i jego dzisiejsze znaczenie. Poprzez wyczerpującą analizę będziemy starali się rozwikłać tajemnice otaczające Leszek Dlouchy i zrozumieć jego prawdziwy zasięg we współczesnym społeczeństwie.
Leszek Władysław Dlouchy (ur. 1 czerwca 1953 w Wałbrzychu[1]) – polski działacz związkowy w PRL, redaktor naczelny tygodnika Jedność.
Jest absolwentem Politechniki Wrocławskiej, w latach 70. zamieszkał w Szczecinie, pracował w Szczecińskiej Stoczni Remontowej „Gryfia”[2]. Pod koniec lat 70. uczestniczył w niezależnych spotkaniach tzw. Forum Młodych, organizowanych przez Jarosława Piwara[3]. W 1980 uczestniczył w strajkach w Szczecinie. Był członkiem Komisji Robotniczej w „Gryfii”[4]. 19 sierpnia 1980 wszedł w skład Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Szczecinie[5]. Był pomysłodawcą, a następnie redaktorem naczelnym pisma Jedność wydawanego przez MKS (następnie Międzyzakładową Komisję Robotniczą) od 24 sierpnia 1981, a po przekształceniu tego pisma redaktorem naczelnym wydawanego od 10 stycznia 1981 NSZZ „Solidarność” Region Pomorze Zachodnie ogólnopolskiego tygodnika Jedność[6][7]. W kwietniu 1981 został członkiem Regionalnej Komisji Wyborczej NSZZ „Solidarność”[8]. W listopadzie 1981 należał do sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Samorządnej Rzeczypospolitej "Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość"[9]. 13 grudnia 1981 został internowany, przebywał początkowo w Zakładzie Karnym w Goleniowie, a od stycznia 1982 w Ośrodku Odosobnienia w Wierzchowie. Urlopowany 23 lipca 1982, formalnie zwolniony 8 sierpnia 1982. W tym samym roku wyemigrował do Szwecji[1].
Na emigracji pracował m.in. w fabryce opakowań. Do Polski powrócił w 1994, jako przedsiębiorca handlował kotłami grzewczymi[2]. W latach 2005–2006 był zastępcą Prezydenta Szczecina Mariana Jurczyka[2].