Louise Farrenc

W dzisiejszym świecie Louise Farrenc to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w społeczeństwie, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w historii, Louise Farrenc stał się tematem zainteresowania wielu osób. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Louise Farrenc, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na różne obszary. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na ten temat i zapewnić naszym czytelnikom jasną i wszechstronną perspektywę.

Louise Farrenc
Ilustracja
Imię i nazwisko

Jeanne-Louise Dumont

Data i miejsce urodzenia

31 maja 1804
Paryż

Pochodzenie

francuskie

Data i miejsce śmierci

15 września 1875
Paryż

Instrumenty

fortepian

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pianistka, kompozytorka

Multimedia w Wikimedia Commons

Jeanne-Louise Farrenc, z domu Dumont (ur. 31 maja 1804 w Paryżu, zm. 15 września 1875 tamże[1][2][3]) – francuska pianistka i kompozytorka.

Życiorys

Studiowała u Johanna Nepomuka Hummla i Ignaza Moschelesa, a później u Antonína Rejchy[1]. W 1821 roku poślubiła flecistę i wydawcę muzycznego Aristide’a Farrenca (1794–1865)[2][3], z którym wspólnie występowała[1]. Ich córka, Victorine Farrenc (1826–1859), także była pianistką[2]. W latach 1842–1873 wykładała w Konserwatorium Paryskim, gdzie prowadziła klasę fortepianu[1][3]. Wspólnie z mężem, a po jego śmierci sama, wydawała antologię Le trésor des pianistes (Paryż 1861–1874)[1][3]. W 1869 roku otrzymała nagrodę francuskiej Académie des beaux-arts za twórczość fortepianową[1].

Muzyka Farrenc utrzymana była w stylu wczesnoromantycznym[1]. Cieszyła się dużym poważaniem wśród współczesnych, pozytywnie na temat jej dzieł fortepianowych wypowiadał się Robert Schumann[1]. Skomponowała m.in. 3 symfonie, 2 uwertury, Fantazję na fortepian i orkiestrę, Nonet Es-dur, Sekstet c-moll na fortepian i instrumenty dęte, 2 kwintety fortepianowe, tria fortepianowe, Trio na fortepian, flet i wiolonczelę, Trio na flet, klarnet i wiolonczelę, 2 sonaty na wiolonczelę i fortepian, Sonatę na skrzypce i fortepian, liczne utwory fortepianowe, wariacje i miniatury[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 68. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b c Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1071. ISBN 0-02-865527-3.
  3. ↑ a b c d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 260. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne