Lucjan Stanek

Temat Lucjan Stanek jest dziś jednym z najbardziej aktualnych, ponieważ ma znaczący wpływ na nasze społeczeństwo. Zajmując się tym tematem, należy wziąć pod uwagę wiele aspektów, od jego historycznego pochodzenia po obecne implikacje. W tym artykule przyjrzymy się różnym perspektywom i punktom widzenia na temat Lucjan Stanek, aby zapewnić pełny i zrównoważony pogląd. Przeanalizujemy różne aspekty składające się na ten temat, a także jego możliwe konsekwencje w sferze osobistej, społecznej i politycznej. Dodatkowo sprawdzimy, jak Lucjan Stanek ewoluował na przestrzeni czasu i jak nadal wpływa na nasze życie dzisiaj.

Lucjan Stanek
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 października 1893
Będzin

Data i miejsce śmierci

22 października 1975
Częstochowa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

O. IV MSWoj.,
11 Pułk Piechoty,
3 Pułk Piechoty Legionów
7 Dywizja Piechoty
Sztab Główny,
33 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
szef sztabu dywizji
dowódca pułku piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
(kampania wrześniowa, bitwa pod Łomżą, bitwa pod Nowogrodem, bitwa pod Łętownicą i Andrzejewem)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons
Lucjan Stanek w 1973 z miniaturą orderów VM i KN na klapie marynarki

Lucjan Piotr Stanek (ur. 18 października 1893 w Będzinie, zm. 22 października 1975 w Częstochowie[1][2]) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 18 października 1893 w Będzinie jako syn Wojciecha[3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości 8 listopada 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4], a następnie na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[5][6]. W 1920 w czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w Armii Ochotniczej[7]. W 1923, 1924 służył w Oddziale IV Ministerstwa Spraw Wojskowych, w tym w 1923 w Służbie Transportowo-Kolejowej[8][9]. Pozostawał wówczas oficerem nadetatowym 11 pułku piechoty w garnizonie Tarnowskie Góry[10][11]. 1 kwietnia 1924 został przydzielony z Oddziału IV SG do macierzystego 11 pp[12]. Ukończył VI Kurs Normalny od 1 listopada 1925 do 28 października 1927 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. W 1928 jako oficer Sztabu Generalnego pełnił funkcję dowódcy I batalionu w 3 pułku piechoty Legionów w garnizonie Jarosław[13]. W lipcu 1929 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do dowództwa 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie na stanowisko szefa sztabu[14]. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[15]. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku. W marcu 1932 został przydzielony do Szefostwa Komunikacji Wojskowych Sztabu Głównego na stanowisko szefa wydziału[16][17]. W lipcu 1938 roku został dowódcą 33 pułku piechoty w Łomży.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 w okresie kampanii wrześniowej pełnił funkcję dowódcy 33 pp[18][19], w tym czasie powierzona została mu obrona środkowego biegu rzeki Narew[20]. Dowodził siłami polskimi w bitwie pod Łomżą (7–10 września), w bitwie pod Nowogrodem (8–10 września), bitwie o Zambrów (11 września) i bitwie pod Łętownicą i Andrzejewem (12–13 września) zakończonych niepowodzeniem. Wzięty do niewoli niemieckiej, do 1945 przetrzymywany był w obozie jenieckim.

Był mężem Janiny z Korzeniowskich (1896–1997), z którą miał córkę Hannę Danutę po mężu Krajewską (1923–1967).

Zmarł 22 października 1975 w Częstochowie[1]. Został pochowany na Cmentarzu Kule (sektor 35-Z-7)[21].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Encyklopedia Częstochowy: Stanek Lucjan Piotr , encyklopedia.czestochowa.pl (pol.).
  2. ↑ Lata życia na płycie nagrobnej: 1889–1976.
  3. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne , wbh.wp.mil.pl .
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 406.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 350.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 174.
  7. ↑ Obrona państwa w 1920 roku. Księga sprawozdawczo-pamiątkowa Generalnego Inspektoratu Armji Ochotniczej i Obywatelskich Komitetów Obrony Państwa, Warszawa 1923, s. 30.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 11.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 11.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 155.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 147.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 36 z 9 kwietnia 1924 roku, s. 200.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 19.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 lipca 1929 roku, s. 191.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 327.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 229.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 25, 421.
  18. ↑ Andrzej Tomaszewicz: Niezwykła historia sztandaru. Nasz Czas 18/2005. .
  19. ↑ 71 lat czekał na odnalezienie ojca. Nowogród płonął jak pochodnia. .
  20. ↑ Tobie Polsko – Bracia Świrniak. .
  21. ↑ Cmentarz Kule w Częstochowie - wyszukiwarka osób pochowanych , czestochowakule.grobonet.com .
  22. ↑ M.P. z 1937 r. nr 64, poz. 94 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  23. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  24. ↑ M.P. z 1925 r. nr 296, poz. 1253 „za zasługi, położone na polu organizacji armji”.

Bibliografia