Ludwik Meisner

W artykule, który prezentujemy poniżej, w sposób wyczerpujący i szczegółowy zajmiemy się tematem Ludwik Meisner. Ludwik Meisner to dziś temat niezwykle aktualny, który budzi ogromne zainteresowanie i dyskusję w różnych obszarach. W całym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia, które istnieją w odniesieniu do Ludwik Meisner, a także jego znaczenie historyczne i wpływ na obecne społeczeństwo. Przeanalizujemy także przyszłe implikacje Ludwik Meisner i możliwe rozwiązania lub środki, które można w związku z tym podjąć. W tym artykule staramy się przedstawić globalną i kompletną wizję Ludwik Meisner, aby przyczynić się do debaty i wiedzy na ten temat.

Ludwik Meisner
Ludwik Meissner
Ilustracja
kapitan broni pancernych kapitan broni pancernych
Pełne imię i nazwisko

Ludwik Stefan Meisner

Data i miejsce urodzenia

31 maja 1899
Mińsk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

między 4 a 7 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

Szkoła Podchorążych Broni Pancernej

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Ludwik Stefan Meisner[a], właściwie Meissner[3][4][5][6] (ur. 31 maja 1899 w Mińsku Mazowieckim, zm. między 4 a 7 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Karola i Marii z Urbańskich urodzony 31 maja 1899 w Mińsku Mazowieckim[4][5]. Do Wojska Polskiego wstąpił w 1918, został przydzielony do 7 pułku ułanów. W szeregach 13 pułku ułanów walczył w wojnie z bolszewikami.

5 sierpnia 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go z dniem 1 czerwca 1922 podporucznikiem w korpusie oficerów jazdy z równoczesnym wcieleniem do 13 pułku ułanów[7]. 16 listopada 1923 został przemianowany z dniem 1 listopada 1923 na oficera zawodowego w stopniu podporucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 i 20. lokatą w korpusie oficerów jazdy[8]. Na stopień porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1924 i 14 lokatą w korpusie oficerów kawalerii.

5 października 1925 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[9]. Początkowo pełnił służbę w 8 szwadronie kawalerii w Krasnem nad Uszą, a następnie w 1 szwadronie kawalerii w Budsławiu i 14 szwadronie kawalerii w Zaleszczykach[4]. W kwietniu 1928 został przeniesiony z 13 puł. do kadry oficerów kawalerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w KOP[10][11].

W marcu 1930 został przeniesiony z KOP do 1 pułku ułanów w Augustowie[12]. Z dniem 3 stycznia 1931 został przydzielony na sześciomiesięczny II kurs uniatrny oficerów broni pancernych w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Warszawie[13]. W październiku 1931 został przeniesiony do 2 pułku pancernego, by następnie pełnić służbę w 2 batalionie czołgów i samochodów pancernych[14][15]. W 1934 został przeniesiony do 10 pułku ułanów w Białymstoku[16]. W sierpniu 1935 został przeniesiony do Brygady Kawalerii „Białystok”[17]. Na stopień rotmistrza awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 40. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[18]. W 1937 został przeniesiony do nowo utworzonego korpusu oficerów broni pancernych w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1936[19]. W 1937 został odkomenderowany do 8 batalionu pancernego w Bydgoszczy[4]. W listopadzie 1938 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych w Modlinie na stanowisko dowódcy 1 kompanii podchorążych rezerwy Szkoły Podchorążych Broni Pancernych[20][4].

2 września 1939 otrzymał rozkaz udania się z podchorążymi w kierunku Lwowa, prawdopodobnie do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych typ III nr 3, który później ewakuował się do Przemyśla, a następnie do Podkamienia na Podolu. Przypuszczalnie tam dostał się do sowieckiej niewoli[4][b]

Zgodnie z datą ostatniej wiadomości do bliskich, 28 listopada 1939 był już w Kozielsku. Według stanu z kwietnia 1940 jeniec obozu kozielskiego. Między 3 a 5 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD (lista wywózkowa bez numeru z 2 kwietnia 1940)[6]. Został zamordowany między 4 a 7 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[6]. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943[23][24]. Jego symboliczny grób znajduje się na cmentarz parafialnym w Otwocku (sektor VI, rząd 31, nr 1698)[3].

Był żonaty z Wierą z Koronkiewiczów (1903–1998), z którą miał córkę Janinę (1924–2017), lekarkę i syna Jerzego, inżyniera[3][4][5].

Upamiętnienie

Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Dąb Pamięci Ludwika Stefana Meisnera został posadzony przez Zespół Szkół Ekonomicznych przy ul. Kazikowskiego 18 w Mińsku Mazowieckim[25]

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji oficerów Wojska Polskiego figurował początkowo jako Ludwik Stefan Mejsner, a później Meisner[1][2].
  2. ↑ Według Jędrzeja Tucholskiego podczas kampanii wrześniowej walczył w szeregach Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej[21]. Ludwik Głowacki umieścił go wśród oficerów Szefostwa Intendentury Armii „Warszawa” jako porucznika intendentury[22].

Przypisy

  1. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234, 480.
  3. ↑ a b c Ludwik Meissner. Parafia św. Wincentego a Paulo w Otwocku. .
  4. ↑ a b c d e f g Kiński 1996 ↓, s. 270.
  5. ↑ a b c Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 392.
  6. ↑ a b c Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 482.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 12 sierpnia 1922, s. 601, jako Meysner.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 72 z 17 listopada 1923, s. 764, jako Mejsner.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 75 z 21 lipca 1925, s. 399.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928, s. 145, jako Mejsner.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 334 jako Meizner, 364 jako Mejsner.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930, s. 120, jako Mejsner.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931, s. 42.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931, s. 331.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934, s. 162.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 273.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935, s. 98.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 395.
  19. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234, w marcu 1939 zajmował 10. lokatę.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 480.
  21. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 168.
  22. ↑ Głowacki 1985 ↓, s. 287.
  23. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  24. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie (pol.).
  25. ↑ Bohaterowie – Strona 319 – Katyń… ocalić od zapomnienia (pol.).
  26. ↑ a b c Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 234.
  27. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 163.
  29. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. .
  30. ↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .
  31. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 11 listopada 1934, s. 238.

Bibliografia