Lufa stożkowa
W dzisiejszym świecie Lufa stożkowa to temat budzący duże zainteresowanie i debatę wśród specjalistów i ogółu społeczeństwa. Od początków po dzisiejszą ewolucję Lufa stożkowa przykuwał uwagę milionów ludzi na całym świecie. Artykuł ten, wykorzystując różne perspektywy i podejścia, ma na celu zbadanie i przeanalizowanie różnych aspektów Lufa stożkowa, oferując wszechstronną wizję, która pozwala nam zrozumieć jego znaczenie i wpływ na społeczeństwo. Od najważniejszych aspektów po możliwe wyzwania i przyszłe implikacje, ten artykuł ma na celu przedstawienie kompletnej i wzbogacającej wizji Lufa stożkowa.
Lufa stożkowa – rozwiązanie techniczne, które zaczęto stosować w późnych latach trzydziestych XX wieku.
Opis
Lufa stożkowa została skonstruowana na podstawie badań niemieckiego konstruktora broni Hermanna Gerlicha. Lufy takie miały odmienny wygląd, wyraźnie zwężając się ku wylotowi. Pocisk z zewnętrzną warstwą z miękkiej stali był przepychany przez zwężającą się lufę, dzięki czemu osiągał znaczną prędkość wylotową.
Podkalibrowy pocisk miał rdzeń z węgliku wolframu. Zewnętrzna osłona pocisku składała się z dwóch warstw miękkiej stali, które po wystrzale napierały na wolframowy rdzeń, nadając mu bardzo dużą prędkość wylotową. Zwiększało to znacznie zdolność przebijania pancerza, ale jednocześnie miało kilka wad:
- lufa stożkowa nie nadawała się do strzelania amunicją odłamkową standardowych kalibrów
- pojawiały się problemy ze stabilizacją pocisków w locie
- żywotność lufy wynosiła około 500 strzałów[1].
Lufy stożkowe posiadały między innymi niemieckie armaty 2,8 cm sPzB 41 i 4,2 cm PaK 41.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Thomas Anderson: Panzerjäger. Historia niszczycieli czołgów. T. I: 1939–1942. Wydawnictwo RM, 2023, s. 164, ISBN 978-83-8151-551-1.