Luis Sepúlveda

Obecnie Luis Sepúlveda stał się tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu w wielu obszarach. Od polityki po naukę, kulturę i technologię, Luis Sepúlveda zajmuje ważne miejsce w bieżących dyskusjach i debatach. Z biegiem czasu byliśmy świadkami ewolucji Luis Sepúlveda i dostosowania się do zmian społecznych, ekonomicznych i technologicznych. W tym artykule szczegółowo zbadamy wpływ Luis Sepúlveda na współczesne społeczeństwo, analizując jego implikacje i konsekwencje w różnych aspektach naszego codziennego życia.

Luis Sepúlveda
Ilustracja
Luis Sepúlveda na Uniwersytecie Tuluza II – Le Mirail (2013)
Pełne imię i nazwisko

Luis Sepúlveda Calfucura

Data i miejsce urodzenia

4 października 1949
Ovalle

Data i miejsce śmierci

16 kwietnia 2020
Oviedo

Zawód, zajęcie

pisarz, dziennikarz, reżyser, scenarzysta, aktywista polityczny i ekologiczny

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Luis Sepúlveda Calfucura (ur. 4 października 1949 w Ovalle, zm. 16 kwietnia 2020 w Oviedo[1]) – chilijski pisarz, dziennikarz, reżyser i scenarzysta filmowy, aktywista polityczny i ekologiczny.

Życiorys

Sepúlveda był współpracownikiem (ochroniarzem) prezydenta Salvadora Allende. Po przewrocie gen. Pinocheta (1973) aresztowano go i skazano na 28 lat więzienia. Został zwolniony po odsiedzeniu trzech lat i wygnany z kraju.

W 1979 brał udział w nikaraguańskiej rewolucji obalającej długoletnią dyktaturę Somozy. W następnej dekadzie współpracował z Greenpeace, m.in. pływał na statkach tej organizacji.

Był autorem powieści, reportaży oraz utworów dla dzieci. Wśród wydanych przez niego książek znajdują się: tomy autobiograficznej prozy Podróż do świata na końcu świata i Express Patagonia; dwie mikropowieści parodiujące tradycyjne schematy czarnego kryminału (Dziennik sentymentalnego killera i Kajman) oraz zbiór opowiadań Przegapienia.

Zasiadał w jury konkursu głównego na 55. MFF w Wenecji (1998).

Zmarł 16 kwietnia 2020[2] na COVID-19[3] w wieku 70 lat.

Polskie przekłady

  • O starym człowieku, co czytał romanse, tłum. Elżbieta Komarnicka[4] (Un viejo que leía novelas de amor, 1989)
  • Podróż do świata na końcu świata (Mundo del fin del mundo, 1996)
  • Express Patagonia (1995)
  • Historia o mewie i kocie, który uczył ją latać: Dla dzieci od lat 8 do 88 (Historia de una gaviota y del gato que le enseñó a volar, 1996)
  • Przegapienia (Desencuentros, 1997)
  • Dziennik sentymentalnego killera; Kajman (Diario de un killer sentimental seguido de Yacaré, 1998)
  • Najgorsze baśnie braci Grim (Los peores cuentos de los hermanos Grim, 2004, wspólnie z: Mario Delgado Aparaín)
  • Lampa Aladyna i inne opowiadania na przekór niepamięci (La lámpara de Aladino, 2008)
  • Historia Miksa, Maksa i Meks. Niezapomniane przygody kota o greckim profilu, myszy i chłopca, który z nimi mieszka (Historia de Max, de Mix y de Mex, 2012)
  • Niemy Uzbek i inne opowieści z podziemia (El Uzbeko mudo y otras historias clandestinas, 2015)
  • Historia psa zwanego Lojal (Historia de un perro llamado Leal, 2016)
  • Koniec historii (El fin de la historia, 2017)
  • O ślimaku, który odkrył znaczenie powolności (Historia de un caracol que descubrió la importancia de la lentitud, 2018)
  • Historia białego wieloryba (La historia de una ballena blanca, 2019)[5]

Przypisy

  1. ↑ Zmarł zakażony koronawirusem pisarz Luis Sepulveda. onet.pl, 16 kwietnia 2020. . (pol.).
  2. ↑ Stefania Parmeggiani (2020-04-16): È morto Luis Sepúlveda, lo scrittore cileno aveva contratto il coronavirus. la Repubblica. . (wł.).
  3. ↑ Luis Sepúlveda hospitalizowany po zarażeniu koronawirusem. Booklips.pl. . (port.).
  4. ↑ Elżbieta KOMARNICKA , Stowarzyszenie Pisarzy Polskich .
  5. ↑ Historia białego wieloryba , Wydawnictwo Literackie (pol.).

Linki zewnętrzne