Mārtiņš Peniķis

W dzisiejszym artykule poznamy fascynujący świat Mārtiņš Peniķis, temat, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Dzięki wielu aspektom i dzisiejszemu znaczeniu Mārtiņš Peniķis okazał się tematem wartym analizy w różnych obszarach. W tym artykule przeanalizujemy jego wpływ na społeczeństwo, jego ewolucję w czasie i rolę w kulturze popularnej. Ponadto przeanalizujemy różne perspektywy i opinie na temat Mārtiņš Peniķis, aby zapewnić pełną i wzbogacającą wizję tego tematu, który tak nas intryguje. Przygotuj się na wejście do świata odkryć i wiedzy o Mārtiņš Peniķis!

Mārtiņš Peniķis
generał generał
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1874
Ķoniņciems, gubernia inflancka, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

28 lutego 1964
Ryga, Łotewska SRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1896–1934

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Łotewskie Siły Zbrojne

Stanowiska

Naczelny Wódz ARŁ

Główne wojny i bitwy

wojna rosyjsko-japońska,
I wojna światowa,
wojna łotewsko-bolszewicka

Odznaczenia
Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa) Order Wojenny Pogromcy Niedźwiedzia (Łotwa) Order Trzech Gwiazd I klasy (Łotwa) Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Order Krzyża Wolności za służbę wojskową (Estonia) Wielki Oficer Orderu Orła Białego (Serbia) Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Wielki Krzyż Orderu Krzyża Pogoni (Litwa) Komandor Krzyża Wielkiego Orderu Miecza (Szwecja) Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)
Multimedia w Wikimedia Commons

Mārtiņš Peniķis (ur. 6 listopada 1874 w Ķoniņciems koło Turlava, zm. 28 lutego 1964 w Rydze) – łotewski generał, naczelny wódz armii łotewskiej w latach 1921–1924 i 1928–1932.

Życiorys

W 1896 wstąpił do 133 Symferopolskiego pułku piechoty armii rosyjskiej. W latach 1900–1902 uczył się w Czugujewskiej Szkole Junkrów. Po jej ukończeniu w stopniu podporucznika służył w 121 pułku piechoty w Charkowie. W jego szeregach walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej, m.in. w Bitwie pod Mukdenem.

Od 1913 studiował w Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. W I wojnie światowej walczył jako dowódca kompanii pod Krakowem, gdzie w grudniu 1914 odniósł ciężką ranę, oraz na Białorusi. W 1915 awansował na pułkownika. W listopadzie 1916 został dowódcą 2 Ryskiego Pułku Strzelców Łotewskich[1]. Od września do listopada 1917 był też pełniącym obowiązki dowódcy 2 Brygady Strzelców Łotewskich. Po likwidacji oddziału w wyniku rewolucji październikowej był internowany przez Niemców w Liwonii. Po zakończeniu I wojny światowej w grudniu 1918 został komendantem garnizonu w Kurlandii[2]. W czerwcu 1919 objął dowodzenie dywizją armii łotewskiej stacjonującą w Lipawie. Od 1 września 1919 kierował szkoleniem bojowym armii łotewskiej.

12 października, podczas bitwy o Rygę, którą Łotysze stoczyli z białą rosyjską Zachodnią Armią Ochotniczą Pawła Bermondta-Awałowa, otrzymał nominację na dowódcę frontu południowego i zarazem 2 Liwońskiej Dywizji Piechoty[3]. W listopadzie jego dywizja odznaczyła się przy wyzwalaniu Mitawy.

13 sierpnia 1920 został szefem sztabu głównego armii łotewskiej i awansował na generała. Od 1 kwietnia 1921 do 23 lutego 1924 i od 25 kwietnia 1928 do 14 listopada 1934 pełnił funkcję naczelnego wodza Łotwy[4]. Po przejściu na emeryturę był wielkim mistrzem kapituły Orderu Pogromcy Niedźwiedzia i członkiem kapituły Orderu Trzech Gwiazd. Pracował także w Instytucie Historii Łotwy i wykładał na kursach oficerskich. Odmówił przyjęcia funkcji generalnego inspektora Legionu Łotewskiego SS. W sierpniu 1944 zbiegł przed Armią Czerwoną do Niemiec, lecz powrócił do Rygi w 1945 i nadal zajmował się historią wojskowości. Jest pochowany na Cmentarzu Leśnym w Rydze[5].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Mārtiņš Peniķis
  2. ↑ Ģenerālis Mārtiņš Peniķis. mod.gov.lv. .
  3. ↑ Jorģis Zemitāns , enciklopedija.lv (ang.).
  4. ↑ LKOK nr.2/49 Peniķis, Mārtiņš
  5. ↑ Ģenerālis Mārtiņš Peniķis (1874–1964)