W dzisiejszym świecie Maciej Chorowski zyskał niespotykane dotąd znaczenie. Niezależnie od tego, czy na poziomie osobistym, zawodowym czy społecznym, Maciej Chorowski stał się tematem o niekwestionowanym znaczeniu. Od swoich początków do dzisiejszego wpływu Maciej Chorowski wywołał szeroką debatę i wzbudził zainteresowanie ekspertów z różnych dziedzin. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Maciej Chorowski, analizując jego wpływ na różne aspekty codziennego życia. Od konsekwencji ekonomicznych po rolę w dzisiejszym społeczeństwie, Maciej Chorowski stał się tematem zainteresowania badaczy, naukowców i ciekawskich. Na tych stronach będziemy zagłębiać się w znaczenie Maciej Chorowski i implikacje, jakie niesie ze sobą we współczesnym świecie.
![]() Maciej Chorowski | |
Państwo działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
2 maja 1958 |
profesor nauk technicznych | |
Specjalność: chłodnictwo, energetyka, kriotechnika, nadprzewodnictwo stosowane | |
Alma Mater | |
Doktorat |
1990 – fizyka |
Habilitacja |
1999 – budowa i eksploatacja maszyn |
Profesura |
2009 |
dziekan Wydziału Mechaniczno-Energetycznego Politechniki Wrocławskiej (2005–2012) | |
Dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju | |
Okres spraw. |
2016–2019 |
Poprzednik |
Jerzy Kątcki (jako p.o.)[1] |
Następca | |
prezes Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej | |
Okres spraw. |
2020 |
Poprzednik | |
Odznaczenia | |
![]() |
Maciej Paweł Chorowski (ur. 2 maja 1958 we Wrocławiu) – polski inżynier, profesor nauk technicznych, nauczyciel akademicki Politechniki Wrocławskiej, w latach 2016–2019 dyrektor Narodowego Centrum Badań i Rozwoju, w latach 2020–2022 prezes Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Ukończył studia na Wydziale Mechaniczno-Energetycznym Politechniki Wrocławskiej z tytułem zawodowym magistra inżyniera mechanika – specjalność chłodnictwo. Został asystentem w Instytucie Techniki Cieplnej i Mechaniki Płynów tej uczelni. W 1990 uzyskał na rodzimym Wydziale stopień naukowy doktora nauk fizycznych w zakresie fizyki, specjalność: fizyka techniczna, na podstawie napisanej pod kierunkiem Mieczysława Mieczyńskiego rozprawy pt. Analiza porównawcza chłodziarek Linde-Hampsona zasilanych czynnikami o różnych własnościach. Tam też w 1999 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy Modelowanie termohydrauliki dekondukcji w magnesach nadprzewodzących otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk technicznych w zakresie budowy i eksploatacji maszyn, specjalność: chłodnictwo; kriotechnika. W 2002 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego Politechniki Wrocławskiej. Tytuł profesora nauk technicznych otrzymał w 2009[2][3][4].
W 1998 rozpoczął współpracę z CERN. Był członkiem kadry (Member of Personnel) tej instytucji, zajmował tam stanowisko Scientific Associate (1996–1997), był też pełnomocnikiem ministra nauki i szkolnictwa wyższego ds. infrastruktury badawczej w CERN (2007)[3].
W latach 2002–2005 był prodziekanem Wydziału Mechaniczno-Energetycznego ds. nauki i współpracy międzynarodowej, w latach 2005–2012 dziekanem tego Wydziału[2][3]. Doktorat pod jego kierunkiem napisał m.in.: Jarosław Poliński (2006)[2].
W 2015 prezydent Andrzej Duda powołał go w skład Narodowej Rady Rozwoju[5].
Od 8 kwietnia 2016 do 29 lipca 2019 był prezesem Narodowego Centrum Badań i Rozwoju[6].
W sierpniu 2020 minister klimatu Michał Kurtyka powołał go na stanowisko prezesa Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej[7]. W lutym 2022 został odwołany z tego stanowiska[8].
W jego dorobku znajduje się ponad 170 publikacji (część we współautorstwie)[3].
W 2004 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[9].