Macintosh 128K
W dzisiejszym świecie Macintosh 128K to temat, który zyskał ogromne znaczenie i stał się przedmiotem zainteresowania szerokiego spektrum społeczeństwa. Od momentu pojawienia się Macintosh 128K wywołał debatę, refleksję i ciekawość w różnych obszarach, generując sprzeczne opinie i różnorodne stanowiska. Z biegiem czasu Macintosh 128K ewoluował i nabrał różnych niuansów, stając się zjawiskiem przenikającym różne aspekty codziennego życia. Dlatego istotne jest dokładne i wyczerpujące omówienie różnych aspektów związanych z Macintosh 128K, zbadanie jego pochodzenia, konsekwencji i wpływu na środowisko, w którym działa. W tym sensie ten artykuł ma na celu zagłębienie się w ekscytujący wszechświat Macintosh 128K, analizując jego liczne aspekty i oferując panoramiczną wizję, która przyczynia się do wzbogacenia wiedzy na ten ekscytujący temat.
| |||
| Typ | |||
|---|---|---|---|
| Premiera | |||
| Koniec produkcji | |||
| Procesor | |||
| Pamięć operacyjna | |||
| System operacyjny |
System Software 1.0, 1.1, 2.0, 2.1, 3.0, 3.2 | ||
| |||
| Strona internetowa | |||
Macintosh – pierwszy komputer osobisty z serii Macintosh, stworzonej przez Apple. Zaraz po premierze kosztował 2495 dolarów (około 5555 dolarów w 2012 roku). Tak jak wszystkie klasyczne Macintoshe miał wbudowany mikroprocesor MC68000 przedsiębiorstwa Motorola. Produkowano go tylko w beżowej obudowie. Jego następca, Macintosh 512K, został wprowadzony we wrześniu 1984 roku.
128K posiadał bardzo ostry, 9-calowy, 1-bitowy monitor CRT o rozdzielczości 512 × 342 pikseli, zaprojektowany tak, by można było na nim otrzymywać efekty graficzne takie, jak na ówczesnym sprzęcie za 10 000 dolarów. Ustanowił standard DTP na 72 ppi. Poza tym miał wbudowaną stację dyskietek 3,5 cala oraz wcięcia na górze umożliwiające bezproblemowe podniesienie komputera i przeniesienie go w inne miejsce. Za największą wadę konstrukcji uważa się brak wentylatora, który został wprowadzony dopiero w modelu Macintosh SE w 1987. 128K był przez to bardzo cichy, ale szybko się nagrzewał, co prowadziło do częstego przegrzewania się komponentów, których wymiana była dosyć kosztowna. Duży sukces odniosły więc poradniki pomagające w samodzielnej naprawie Maca, np. The Dead Mac Scrolls i Macintosh Repair & Upgrade Secrets. Prowadziło to do tego, że był nazywany „beżowym tosterem”.
Na komputery pracujące pod kontrolą Windows i Mac OS opracowano emulator pod nazwą Mini vMac.