Maksymilian von Rodakowski

Obecnie Maksymilian von Rodakowski jest tematem o dużym znaczeniu i zainteresowaniu wielu różnych osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swój wpływ na społeczeństwo, wpływ na kulturę popularną, czy też znaczenie na polu zawodowym, Maksymilian von Rodakowski stał się powracającym tematem rozmów na całym świecie. Dzięki różnorodności aspektów i zdolności do wywoływania debaty Maksymilian von Rodakowski pozostaje stale rozwijającym się tematem, który wciąż przyciąga uwagę i ciekawość publiczności. W tym artykule szczegółowo zbadamy różne aspekty Maksymilian von Rodakowski, jego wpływ i dzisiejsze znaczenie.

Maximilian von Rodakowski
Ilustracja
tytularny marszałek polny porucznik tytularny marszałek polny porucznik
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1825
Lwów

Data i miejsce śmierci

12 grudnia 1900
Graz

Przebieg służby
Lata służby

1843 – 1876

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier

Główne wojny i bitwy

Wojna prusko-austriacka
Bitwa pod Custozą (1866)

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Kawaler Orderu Leopolda (Austria)
Multimedia w Wikimedia Commons

Maksymilian Ritter von Rodakowski (ur. 9 kwietnia 1825 we Lwowie, zm. 12 grudnia 1900 w Grazu) – tytularny marszałek polny porucznik cesarskiej i królewskiej Armii.

Życiorys

Urodził się w rodzinie lwowskiego adwokata Pawła Rodakowskiego oraz Marii z niemieckiej rodziny kupieckiej Singerów. Był bratem malarza Henryka, prawnika Zygmunta, oraz generała Józefa.

Kształcił się w Akademii Inżynieryjnej w Wiedniu. W szkole tej nauki nie ukończył, gdyż 16 października 1843 wstąpił do 4 pułku ułanów jako kadet. Kampanie 1848 odbył we Włoszech, gdzie uczestniczył w tłumieniu powstania w Cremonie, wyróżnił się ponadto jako kurier między oblężoną Mantuą i kwaterą feldmarszałka Józefa Radetzkiego w Weronie. W działaniach wojennych 1849 r. udziału nie wziął z powodu choroby. Awansowany na rotmistrza, pozostał przez kilka lat w służbie liniowej. W 1857 objął dowództwo szwadronu. W 1862 awansował na podpułkownika i objął dowództwo dywizjonu. W 1863 ponownie znalazł się poza czynną służbą, pozostając w dyspozycji Ministerstwa Wojny. Rok później powrócił do 31 pułku ułanów. Dowództwo pułku i awans na pułkownika otrzymał 16 czerwca 1866 podczas kampanii przeciw Włochom. Wsławił się, dowodzeniem szarżą 13 Galicyjskiego Pułku Ułanów w bitwie pod Custozzą 24 czerwca 1866. Jego brat Henryk w 1858 roku namalował jego portret w czasie kiedy był jeszcze podpułkownikiem ułanów[1]. Kolejny obraz przedstawiający szarżę ułanów pod dowództwem płk. Rodakowskiego namalował malarz Ludwig Koch. Na stanowisku dowódcy 13 pułku ułanów – stacjonującego w tym okresie w Tarnopolu i Gródku Jagiellońskim – pozostał Rodakowski do listopada 1871, kiedy powierzono mu dowództwo 21 Brygady Kawalerii w Brzeżanach i awansowano na generała majora. W styczniu 1874 objął dowództwo Brygady Kawalerii w Wiedniu, która wówczas wchodziła w skład XXV Dywizji Piechoty[2]. Wkrótce jednak jego błyskotliwa kariera wojskowa załamała się, co nastąpiło być może w związku ze stratami, jakie poniósł podczas krachu na wiedeńskiej giełdzie w 1873 (władze wojskowe niechętnie patrzyły na oficerów angażujących się w operacje giełdowe) lub też ze względu na błędy, jakie podobno popełnił podczas manewrów. 1 maja 1876 przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu tytularnego marszałka polnego porucznika[3]. Jako emeryt mieszkał kolejno w Wiedniu, Stanisławowie a od 1894 w Grazu.

Był żonaty z Matyldą von Döry, z którą miał cztery córki: Marię, Gabrielę, Gizelę i Leonię oraz dwóch synów Mikołaja, komandora c.k. Marynarki Wojennej i Wiktora.

Awanse

Obraz Ludwiga Kocha przedstawiający szarżę ułanów pod dowództwem płk. Rodakowskiego
  • kadet – 1843
  • porucznik – 1844
  • nadporucznik – 1847
  • rotmistrz – 1850
  • major – 1858
  • podpułkownik – 1862
  • generał major – 23 kwietnia 1873[2]
  • tytularny marszałek polny porucznik – 1 maja 1876[3]

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Andrzej Ryszkiewicz, "Henryk Rodakowski 1823-1894", PIW Kraków 1954, s. 20.
  2. ↑ a b Militär-Schematismus 1874 ↓, s. 110.
  3. ↑ a b Schmidt-Brentano 2007 ↓, s. 152.
  4. ↑ Militär-Schematismus 1874 ↓, s. 34.

Bibliografia