W tym artykule szczegółowo zbadamy temat Marcin Dragan, badając jego znaczenie, wpływ i znaczenie w dzisiejszym społeczeństwie. Od jego początków po obecną ewolucję zanurzymy się w szczegółowej analizie, która pozwoli nam zrozumieć znaczenie Marcin Dragan w różnych obszarach codziennego życia. Stosując różne perspektywy i podejścia, zajmiemy się jego konsekwencjami zarówno na poziomie indywidualnym, jak i zbiorowym, podkreślając jego wpływ w różnych sektorach. Podobnie zbadamy rolę, jaką odgrywa Marcin Dragan w obecnym kontekście, zapewniając wszechstronną wizję, która pozwoli czytelnikowi zrozumieć jego znaczenie i wpływ we współczesnym świecie.
Data i miejsce urodzenia |
11 listopada 1882 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
9 lipca 1966 |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Marcin Teofil Dragan (ur. 11 listopada 1882 w Chyrowie[1], zm. 9 lipca 1966 w Gdańsku) – polski działacz niepodległościowy, archiwista, pedagog, oficer Wojska Polskiego.
Urodził się w rodzinie Bazylego i Ludwiki z Braczyńskich[1]. Uczył się w c. k. Gimnazjum w Bochni, w którym w czerwcu 1902 zdał egzamin dojrzałości[2]. Studiował historię i geografię na Uniwersytecie Lwowskim. W 1908 obronił doktorat. Odbył obowiązkową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii, w charakterze jednorocznego ochotnika. Na stopień kadeta rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1909 i wcielony w rezerwie do 95 galicyjskiego pułku piechoty we Lwowie[3]. W 1911 został przemianowany na chorążego rezerwy z tym samym starszeństwem[4]. W szeregach macierzystego pułku walczył podczas I wojny światowej[5][6][7]. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914[8], a na stopień porucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 lutego 1916[9][10].
15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[11]. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Etapowego Lwów[11]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego Lublin, a jego oddziałem macierzystym był 15 pułk piechoty[12]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 120. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13]. Później został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu[14][15].
Od 1925 pracował jako nauczyciel historii i geografii w Gimnazjum Polskim w Gdańsku[16]. W latach 1926–1939 i 1945–1956[17] był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauki i Sztuki w Gdańsku. Podczas jego prezesury doszło do wyłonienia sześciu wydziałów towarzystwa; Dragan został przewodniczącym I Wydziału Historycznego. W 1927 był jednym ze współzałożycieli wydawanego przez towarzystwo Rocznika Gdańskiego. Zainicjował również wydawanie serii „Biblioteka Gdańsko–Pomorska” i „Studia Gdańskie”. Zachęcał do pracy w strukturach towarzystwa innych nauczycieli Gimnazjum Polskiego: Władysława Pniewskiego, Bronisława Gawła, Kazimierę Jeżową[18]. Od 1 października 1930 był archiwistą przy Komisariacie Generalnym Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku. Na tym stanowisku przyczynił się do przekazania Polsce części polskich archiwaliów z zasobu gdańskiego archiwum (depozytów niektórych miast i wsi z polskiej części Pomorza Wschodniego[19]).
W 1934, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Gdynia. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[20].
Podczas II wojny światowej przebywał w Krakowie.
Powrócił do Gdańska w 1945. Do roku 1949 zajmował stanowisko kierownika Archiwum Państwowego w Gdańsku, zaś 1949–1961 - jego dyrektora. Nadzorował prace nad odbudową jego gmachu, zabezpieczeniem ocalałych archiwaliów oraz zabiegał o powrót akt wywiezionych w czasie wojny do Niemiec. W 1954 otrzymał stopień naukowy docenta[16].
Zmarł w Gdańsku, pochowany na Cmentarzu Srebrzysko (rejon VI, KW III międzyleśny, miejsce leśne, grób 423)[21].
Jego imię nosi ulica w Gdańsku (dzielnica Chełm)[26].