Marcin Groblicz I

W tym artykule szczegółowo omówimy temat Marcin Groblicz I. Temat ten, począwszy od jego historycznych korzeni po dzisiejsze znaczenie, ma ogromne znaczenie i zasługuje na szczegółową analizę. W następnych kilku wierszach zbadamy różne aspekty składające się na Marcin Groblicz I, a także jego wpływ na różne obszary społeczeństwa. Mamy nadzieję rzucić światło na ten temat poprzez badania i krytyczną analizę i zapewnić naszym czytelnikom głębsze i pełniejsze zrozumienie Marcin Groblicz I.

Syganatura
Marcina Groblicza

Marcin Groblicz I (ur. ok. 1540, zm. ok. 1609) – senior rodu krakowskich lutników. Uważany przez historyków lutnictwa za ucznia lutnika włoskiego Gasparo da Salò (ur. 20 maja 1540 w Salò, zm. 14 kwietnia 1609 w Brescii).

W skład rodu wchodzili m.in.: Marcin Groblicz III (ur. ok. 1650, zm. ok. 1730), Marcin Groblicz IV (ur. ok. 1680, zm. ok. 1750) i Marcin Groblicz V (zm. po 1760).

Skrzypce Marcina Groblicza I wyróżniają się główką rzeźbioną w kształcie głowy smoka zamiast ślimacznicy. Zachowało się około 20 instrumentów jego autorstwa, z tego w zbiorach poznańskiego Muzeum Instrumentów Muzycznych znajduje się 12 skrzypiec Groblicza. W zbiorach krakowskiego Muzeum Narodowego znajduje się tenorowa wiola da gamba Groblicza I datowana na rok 1601. Skrzypce Grobliczów były wysoko cenione już w epoce baroku, w inwentarzach kapel dworskich opisywane były jako skrzypce robotą grobliczowską robione. Groblicz stosował na płyty spodnie skrzypiec drewno jaworowe. Kształtem skrzypce Groblicza przypominają dzieła włoskich mistrzów z Brescii. Zachowane w dobrym stanie instrumenty nadal są używane przez wirtuozów skrzypiec. Niedawno dowiedziano się o istnieniu nieznanego dotychczas egzemplarza z roku 1604 w posiadaniu zamieszkałej w Belgii skrzypaczki rumuńskiej Miry Glodeanu. Instrument ten był poprzednio własnością koncertmistrza orkiestry Opery Warszawskiej.

Bibliografia

  • Beniamin Vogel, Słownik lutników działających na historycznych i obecnych ziemiach polskich oraz lutników polskich działających za granicą do 1950 roku, Szczecin: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Szczecińskiego, 2007, ISBN 978-83-7241-557-8, OCLC 169953974.
  • Józef M. Chomiński (red.) Historia muzyki powszechnej, t.2. Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1965
  • Tadeusz Ochlewski (red.) Dzieje muzyki polskiej, Interpress, Warszawa 1977