Marek Ney-Krwawicz

W tym artykule dokładnie omówimy Marek Ney-Krwawicz, temat, który przykuł uwagę osób w każdym wieku i o każdym zainteresowaniu. Marek Ney-Krwawicz to obszar zainteresowań, który w ostatnich latach stał się zjawiskiem kulturowym, przyciągającym zainteresowanie naukowców, profesjonalistów i ogółu społeczeństwa. Ponieważ popularność Marek Ney-Krwawicz stale rośnie, ważne jest, aby zrozumieć jego wpływ na nasze obecne społeczeństwo i jego znaczenie w różnych aspektach życia codziennego. W tym artykule przeanalizujemy różne perspektywy i podejścia związane z Marek Ney-Krwawicz, a także implikacje, jakie to zjawisko ma dla naszego współczesnego świata.

Marek Ney-Krwawicz
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1956
Warszawa

Profesor nauk humanistycznych
Specjalność: historia najnowsza, wojsko w dziejach najnowszych
Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Doktorat

6 lutego 1986

Habilitacja

23 listopada 2000

Profesura

7 października 2010

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Instytut Historii PAN

Marek Ney-Krwawicz (ur. 30 czerwca 1956 w Warszawie[1]) – polski historyk specjalizujący się w okresie II wojny światowej, prowadzący badania m.in. na temat Armii Krajowej (AK) i Polskiego Państwa Podziemnego. Doktor habilitowany, docent, a od 2010 profesor zwyczajny w Instytucie Historii PAN.

Życiorys

Jest synem Mariana Krwawicza i Wandy z d. Ney[1].

Ukończył XLII LO w Warszawie. Laureat I Olimpiady Historycznej (I lokata)[2]. W 1979 ukończył studia historyczne na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Przez całą karierę zawodową jest związany z Instytutem Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk. Tam w 1986 obronił pracę doktorską Struktura i funkcjonowanie centralnego aparatu dowodzenia Służby Zwycięstwu Polski - Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej w latach 1939-1945 napisana pod kierunkiem Eugeniusza Duraczyńskiego, w 2000 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Powstanie powszechne w koncepcjach i pracach Sztabu Naczelnego Wodza i Komendy Głównej Armii Krajowej. W 2010 uzyskał tytuł profesora nauk humanistycznych[3].

Otrzymał Nagrodę Historyczną tygodnika Polityka za 1990 rok w kategorii "wydawnictwa źródłowe" za pracę Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945[4]. W 2009 został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za "za wybitne zasługi w dokumentowaniu i upamiętnianiu prawdy o najnowszej historii Polski, w szczególności dziejów Polskiego Państwa Podziemnego"[5].

W 1986 poślubił Annę Grześkowiak[6].

Opublikował m.in. książki:

  • Komenda Główna Armii Krajowej 1939-1945 (1990)
  • Armia Krajowa - siła zbrojna Polskiego Państwa Podziemnego (1993)
  • Sztandary i proporce Armii Krajowej (1994)
  • Biuro generała Sosnkowskiego (1996)
  • Powstanie powszechne w koncepcjach i pracach Sztabu Naczelnego Wodza i Komendy Głównej Armii Krajowej (1999)
  • The Polish Home Army (Londyn 2001)
  • Die Fuhrung der Republik Polen im Exil, w: Die polnische Heimatarmee. Geschichte Und Mythos der Armia Krajowa seit dem Zweiten Weltkrieg, München 2003, s. 151–167.
  • Polish women fighting for freedom 1939–1945, London 2008.
  • Armia Krajowa. Siły zbrojne Polskiego Państwa Podziemnego, wyd. II poszerzone, Warszawa 2009.
  • Dowódcy Armii Krajowej, wyd. II poszerzone, Warszawa 2009.
  • Odznaka Pamiątkowa Armii Krajowej, Warszawa 2010.
  • Na pięciu kontynentach. Polskie dzieci, młodzież i szkoły na tułaczych szlakach 1939–1950, Warszawa 2014.
  • Życie codzienne a służba żołnierzy – pracowników Komendy Głównej Armii Krajowej 1939-1944, Warszawa 2023

Linki

Przypisy

  1. ↑ a b c Tomasz Wituch, Bogdan Stolarczyk Studenci Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1945-2000, wyd. Arkadiusz Wingert, Kraków 2010, s. 498
  2. ↑ Stanisław Roszak: Olimpiada Historyczna 1974-2014. Historia i pamięć. Toruń: 2014, s. 293. ISBN 978-83-929107-8-7.
  3. ↑ Prof. dr hab. Marek Ney-Krwawicz, baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) .
  4. ↑ Nagrody historyczne POLITYKI - chronologicznie
  5. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 25 września 2009 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 298)
  6. ↑ Polscy pisarze i badacze literatury przełomu XX i XXI wieku. Słownik bibibliograficzny. Tom trzeci, wyd. IBL PAN, Warszawa 2016, s. 97