W dzisiejszym świecie Maria de Lourdes Pintasilgo to temat, który przykuł uwagę dużej liczby osób. Niezależnie od tego, czy ze względu na swoje znaczenie w społeczeństwie, wpływ na kulturę popularną czy znaczenie w historii, Maria de Lourdes Pintasilgo stał się tematem zainteresowania wielu osób. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Maria de Lourdes Pintasilgo, od jego pochodzenia i ewolucji po wpływ na różne obszary. Poprzez szczegółową i wyczerpującą analizę postaramy się rzucić światło na ten temat i zapewnić naszym czytelnikom jasną i wszechstronną perspektywę.
![]() | |
Pełne imię i nazwisko |
Maria de Lourdes Ruivo da Silva de Matos Pintasilgo |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1930 |
Data i miejsce śmierci |
10 lipca 2004 |
Premier Portugalii | |
Okres |
od 1 sierpnia 1979 |
Poprzednik | |
Następca | |
![]() | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() |
Maria de Lourdes Ruivo da Silva de Matos Pintasilgo (ur. 18 stycznia 1930 w Abrantes, zm. 10 lipca 2004 w Lizbonie[1]) – portugalska inżynier, działaczka społeczna i katolicka, a także polityk, minister, w latach 1979–1980 premier Portugalii, pierwsza kobieta pełniąca tę funkcję[2].
Ukończyła studia z zakresu chemii i inżynierii przemysłowej w Instituto Superior Técnico. Pracowała w grupie chemicznej Companhia União Fabril, a od 1969 do 1974 w Câmara Corporativa, jednej z izb ówczesnego portugalskiego parlamentu. Była wieloletnią działaczką organizacji katolickich, pełniła funkcję prezesa Pax Romana i organizowała ruch kobiet katolickich „Graal”[3].
W latach 1971–1972 była członkinią portugalskiej delegacji przy ONZ. Po rewolucji goździków z 1974 weszła do rządu. Początkowo pełniła funkcję sekretarza stanu do spraw społecznych, następnie była ministrem ubezpieczeń społecznych (1974–1975). W latach 1975–1979 reprezentowała Portugalię w UNESCO w randze ambasadora[3]. Od 1 sierpnia 1979 do 3 stycznia 1980 jako pierwsza kobieta w historii kraju sprawowała urząd premiera[4]. Objęła to stanowisko tymczasowo po tym, jak Carlos Mota Pinto złożył rezygnację. Została powołana na czas do wyborów parlamentarnych w listopadzie 1979[2]. Na początku stycznia 1980 zastąpił ją Francisco Sá Carneiro.
W 1986 była niezależną kandydatką w wyborach prezydenckich, które zakończyły się zwycięstwem Mária Soaresa. W pierwszej turze zajęła 4. miejsce z wynikiem 7,4% głosów[5]. W latach 1987–1989 zasiadała w Parlamencie Europejskim, mandat uzyskała z ramienia Partii Socjalistycznej[6]. W kolejnych latach działała w różnych międzynarodowych organizacjach doradczych[3].