Marian Tatarkiewicz
W dzisiejszym świecie Marian Tatarkiewicz to temat, który zyskał niespotykane dotychczas znaczenie. Niezależnie od tego, czy chodzi o sferę naukową, społeczną, polityczną czy kulturalną, Marian Tatarkiewicz stał się przedmiotem zainteresowania i ciągłej debaty. Wraz z postępem technologii i globalizacją Marian Tatarkiewicz nabrał nowych wymiarów i wyzwań, wpływając na życie milionów ludzi na całym świecie. W tym artykule zbadamy różne aspekty związane z Marian Tatarkiewicz, od jego początków po wpływ na dzisiejsze społeczeństwo. Przeanalizujemy jego znaczenie w obecnym kontekście i zastanowimy się nad jego przyszłością.
 Marian Tatarkiewicz | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
17 grudnia 1929 |
| Zawód |
aktor, reżyser, dramaturg |
| Lata aktywności |
1893–1923 |
| Zespół artystyczny | |
| Warszawskie Teatry Rządowe | |
Marian Tatarkiewicz (ur. 6 grudnia 1875 w Warszawie, zm. 17 grudnia 1929 tamże) – polski aktor, reżyser, dramaturg. Był synem aktora Stanisława Damazego Tatarkiewicza i Leokadii z Thiessów, bratem aktora i reżysera Konstantego Tatarkiewicza[1].
Po ukończeniu Gimnazjum Realnego w Warszawie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1893 ukończył Klasę Dykcji i Deklamacji przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym. W tym samym roku został zaangażowany przez Tadeusza Pawlikowskiego do zespołu teatru krakowskiego, gdzie grał role epizodyczne, m.in. Maciusia w Panu Benecie Aleksandra Fredry. 11 września 1894 roku zadebiutował w WTR rolą Wróbelkowskiego w Domu otwartym Michała Bałuckiego i został zaangażowany do zespołu dramatu. Do 1919 roku grywał role drugoplanowe role charakterystyczne i komiczne. W marcu 1915 został mianowany etatowym reżyserem dramatu i pomocnikiem kierownika literackiego Teatru Rozmaitości Adama Grzymały-Siedleckiego. W latach 1919–1921 pracował w Teatrze Praskim, a następnie przez dwa sezony w Teatrze im. Bogusławskiego gdzie w 1923 obchodził jubileusz trzydziestolecia na scenie.
Równocześnie z aktywnością sceniczną zajmował się twórczością literacką i dramatopisarską. Debiutował w 1897 wierszem Na morzu. Fantazja drukowanym w Bibliotece Warszawskiej, publikował tam swoje wiersze do 1899 r[2]. Sukces sceniczny odniosła jego sztuka Królowa Bajka wystawiona w 1900 roku na scenie Teatru Rozmaitości w reżyserii Romana Żelazowskiego z Marią Fedorowiczową w roli tytułowej i siostrami Trapszo[3]. Od 1913 wspólnie z Kazimierzem Nowiną napisali 4 sztuki: Wcielenie Afry, Zjazd koleżeński, Komendant Thurm, Szukajmy Murzyna.
Przypisy
- ↑ Słownik biograficzny teatru polskiego 1765-1965. Warszawa: PWN, 1973, s. 737.
- ↑ Dawni pisarze polscy od początków piśmiennictwa do Młodej Polski. Warszawa: Fundacja Akademia Humanistyczna, 2003, s. 242. ISBN 83-89348-06-3.
- ↑ Teatr polski w latach 1890-1918. Warszawa: PWN, 1988, s. 38. ISBN 83-01-06111-2.